Persoonlijke woede: Verwerk je die in je verhaal?

Nee... ik verwerk juist positieve ervaringen in mijn verhalen, geen negatieve. Mensen die ik bewonder, krijgen een speciaal plekje, mensen die ik verguis denk ik niet eens aan tijdens het schrijven.

Peter is de naam van mijn broertje, en ja ik ben weleens kwaad op hem :P Nee, ik verwerk het niet als ik nog teveel in mijn woede zit, omdat ik hem dan voor me zie en hem niet in mijn verhaal wil hebben. Hoogstens schrijf ik er een gedicht over, of verwerk ik het gevoel in een verhaal wanneer Peter mijn hoofd alweer uit is. Kijk eens naar een stukje tekst van jezelf zonder dat je kwaad was, en een stukje met dat je kwaad was. Zie je verschil in hoe je personages tot leven komen? Bij mezelf weet ik niet of er verschil is, eigenlijk nooit op gelet xD

Waarom zou je kwaad zijn? Misschien is het een goede drijfveer om drama te creeren, maar persoonlijk zou ik met woede in mijn lijf niet kunnen schrijven, denk ik. Ik denk dat het goed is wat afstand in te bouwen. Woede, verdriet, blijdschap, met afstand tot je gevoel kun je beter relativeren en beter kijken naar hetgeen je schreef.

Als je zo dicht op je emoties zit kun je het volgens mij niet adequaat verwerken in een verhaal. Dan lijkt het meer op 'van je af schrijven', wat ik vroeger wel deed. Grof, ongenuanceerd, en daarna als prop de prullebak in smijten. Wel denk ik, dat als je goed bekend bent met je emoties - positief en negatief - je beter in staat bent om je personages kleur te geven, beter invoelbaar te maken. Maar dat is iets anders dan je eigen kwaadheid rechtsstreeks verwerken in een personage.

Boosheid en andere emoties van je afschrijven: ja, doe ik wel, maar dan in freewriting, ongeveer zoals Jocoja beschrijft. Alleen gooi ik het niet weg. Ik laat het een poos liggen en bekijk het dan later nog eens. Wat vond ik nou eigenlijk zo belangrijk dat ik er boos over werd? Welk belang van mij was in het geding, welke waarde? Welke andere mogelijkheden heb ik om te zorgen voor mijn belangen, mijn waarden? Wat was mijn eigen aandeel in de situatie, in het conflict? Op die manier krijg ik inzicht in mijn eigen motieven. Ik kom dichter bij mijn eigen werkelijkheid. Dat helpt mij om waarachtiger te schrijven. Maar ik gebruik bij het schrijven mijn emoties niet rechtstreeks.

Ik heb in het verleden wel eens boze brieven geschreven naar mensen. Dat was voordat de pc er was, ik verstuurde ze en had geen kopie. Soms vroeg ik later of ze die brief nog hadden maar dat was dan meestal niet zo (waarschijnlijk net zo boos als ik verscheurden ze mijn epistel) Ik kan heel goed emotie van me afschrijven, dat doe ik nog steeds maar het gebruiken voor een verhaal is moeilijk: het gaat meestal om bestaande personen die zich zelf mogelijk dan zullen herkennen als ze het onder ogen krijgen. Ik gebruik dus niet de emotie op het moment, soms wel het karakter dat die emotie bij me oproept, later, als het bij mij alweer gezakt is. Dus een fictief persoon tot leven roepen is een mix van verbeelding en misschien ook iemand voor ogen hebben die aan dat beeld voldoet, dat kan ook weer een mix zijn van verschillende mensen. Je kan als je een verhaal schrijft bij wijze van oefening je hoofdpersoon een brief schrijven en hem/haar er ook één terug laten schrijven. Of dat kan op een moment dat je heel pissig bent, ik denk van niet. Probeer het.

Je emoties zijn je kracht maar het talent om het op helder papier te brengen is natuurlijk onontbeerlijk. Ik heb gemerkt dat wanneer ik me boos maak, er verbazend goed stukken op het papier geramd worden. Dus ja: ik gebruik mijn emoties en ja, iedereen om ons heen ook; want men kan alleen maar vanuit zijn eigen emoties schrijven. Of de emoties letterlijk gericht zijn of algemeen, bewust of onbewust, dat is een andere vraag. Maar ik schrijf graag vanuit mijn emoties; die geven aan dat ik in een bepaalde bui ben en als ik dan mijn laptop aanzet, dan is de kans groot dat de emotie van dat moment leter na letter voor me verschijnen en weergeven wat ik nu écht voelde...

Het kan je aan een goede opzet helpen, heb ik gemerkt. Daarna is het bijschaven, en vooral veel wissen onontbeerlijk :P

Als ik een slechte bui heb, heb ik zeker geen zin om te gaan schrijven. Mischien dat het wel je schrijven zal beinvloeden, positief of negatief. Ik denk er iig niet bewust over na om bui-afhankelijk te schrijven.

Indirect gebruik je altijd je eigen ervaringen. Volgens mij kan het ook niet anders. Hoe kun je immers overtuigend woede beschrijven als je nooit in je leven woede gevoeld hebt? Ik kan me echter niet herinneren dat ik ooit vanwege mijn gevoel voor iemand, positief of negatief, de drang had om dat meteen in een verhaal te gaan verwerken.

Ik schrijf eigenlijk altijd eerst vanuit gevoel. Soms komen die gevoelens vanzelf boven en stromen de woorden eruit. Soms heb ik al een idee in mijn hoofd en probeer ik me in te leven door oude herinneringen op te halen, herinneringen die het gevoel bevatten dat ik in mijn verhaal wil verwerken, en dan gebruik ik die gevoelens van vroeger om mijn verhaal te schrijven. Mijn eerste versie is meestal dan ook gebrabbel, met een beetje verhaal erin ;) daarna wacht ik een dag, of een week, en lees ik het na. Na wat schrappen, bijschaven en toevoegen komt er meestal wel een aardig verhaal uit :rolleyes: Ik ben er van overtuigd dat je zonder die gevoelens, dus ook boosheid, geen verhaal kunt schrijven dat tot leven komt. Het gevoel dat je overbrengt is één van de belangrijkste dingen wat een verhaal boeiend maakt, wat ervoor zorgt dat iemand het wil blijven lezen. Maar dat is mijn mening :nod:

Ik kan het beste schrijven vanuit mijn gevoel, dan leeft het. Daarom ook die ikvorm. Dan kom je heel dicht bij de lezer. Je voelt als het ware de adem in je nek... op je nekvel. Kippenvel creëer je zelf.

Ik gebruik weleens iemand uit mijn directe omgeving als inspiratiebron voor een naar personage in mijn verhaal. Maar die is dan wel onherkenbaar. Toch zit er wel degelijk mijn eigen ergernis in. Wat ik in mijn werk schrijft, ligt sowieso vaak dicht bij mijzelf. Alleen wordt het meestal uitvergroot, dramatischer gemaakt. Ik word zelf niet zo snel boos, ik kan veel van mensen hebben. Mijn personages zijn meestal wat opvliegender van aard. Kalm voortkabbelende watertjes zijn niet zo interessant in een boek, vind ik. Of ze sparen hun frustraties op en knallen het er dan in één keer uit!

Ik denk, weet het niet, dat als je kwaad bent, dat je automatisch ongenuanceerd bent. Als je dan schrijft, wil je het naderhand nuanceren en wat blijft dan van die nijd over? Schrijf je het dan opnieuw? Wat ik wél weet, is dat als je ergens heel erg emotioneel bij betrokken bent, dat de emotie dan wel tot zijn recht komt, maar of het dan het verhaal richting geeft, is nog de vraag. Is de emotie dan ondergeschikt of overheersend in je schrijfproductie?

Het kan bij mij ook omgekeerd zijn. Als ik weet hoe een bepaald personage in mijn verhaal zich voelt, en ik me daarin mee laat gaan, slaat dit nog wel een over op mijn eigen stemming.

[...] Is de emotie dan ondergeschikt of overheersend in je schrijfproductie?

Nee ik ben een beetje zoekende in het tot leven brengen van karakters. Ik maak ze soms van uit een rustige gemoedstand. Dus mijn eigen emotie is dan dus ondergeschikt Heel analyserend naar het verhaal toe. "Dit is de slechterik. Hij moord. En dat komt dan omdat hij een slechte jeugd heb." En dan moet ik dat dus er allemaal bijverzinnen. Ik schrijf soms woede van me af. En ik vroeg me af of ik dat (ook/ niet beter) kan gebruiken om levendigere karakaters te krijgen.

Volgens mij heb ik nog nooit geschreven tijdens dat ik boos was. Ben ook niet vaak boos, maar als ik het ben maak ik liever een ommetje ofzo. Boosheid komt volgens mij voort uit iets anders, verdriet, pijn dat soort dingen. Die dingen komen wel in mijn verhalen voor en die baseer ik op eigen gevoelens, maar niet op specifieke gebeurtenissen uit mijn leven.

Als er geen fel gevoel in mijn verhalen zit kabbelt het zo verder en verder en dan wordt het saai. Er moet iets gebeuren, ik wil zelf ook niet indutten tijdens het herschrijven, haha!

Wanneer ik boosheid voel kan ik dat vaak kanaliseren naar een fel geschreven stukje op papier. Als die boosheid met een specifieke persoon te maken heeft schrijf ik dan niet over die persoon, maar gebruik wel de woede die ik voel. Geldt hetzelfde voor als ik in een romantische bui ben, dan is het makkelijker om over liefde te schrijven.

Volgens mij heb ik nog nooit geschreven tijdens dat ik boos was. Ben ook niet vaak boos, maar als ik het ben maak ik liever een ommetje ofzo. Boosheid komt volgens mij voort uit iets anders, verdriet, pijn dat soort dingen. Die dingen komen wel in mijn verhalen voor en die baseer ik op eigen gevoelens, maar niet op specifieke gebeurtenissen uit mijn leven.

Het is ook niet zo dat ik tijdfens de woede schrijf, maar tijdens de woede komen vaak errug goede ideeën naar boven, die ik daarna op (al dan niet boos) op papier zet. Ongenuanceerd, dat wel, maar toch is de kern vaak heel goed te gebruiken voor een helder stuk. Nu is het niet zo dat ik constant boos ben :) maar het komt wel eens voor en de uitkomst valt me niet tegen :) . Groetjesss

Ik ben bezig met een boek over een reis waarvan ik terugkwam met een stevige dot frustratie/woede/verongelijktheid. Het hoofdstuk daarover in het boek bleef maar commentaren ontlokken van proeflezers dat het 'zeurderig' of 'therapeutisch' was. Nu, al bijna anderhalf jaar terug, heb ik eindelijk het gevoel dat het er toch stáát. De tussenliggende tijd is onder andere nodig geweest om die therapeutische werking van het schrijven te laten gebeuren, zeg maar, dus ik heb op dit punt veel geleerd wat ik misschien zonder het schrijven niet onder ogen had gezien - erg de moeite waard. Maar nu is het hoofdstuk dus ook pas af, want ik wil niet de lezers lastigvallen met mijn eigen onverwerkte scherpe kantjes. Dat voelen ze toch. Dus dat komt neer op: schrijven met woede, ja, maar er niet altijd de lezer mee lastigvallen. Al zou ik trouwens die reiservaring in echte fictie juist uitvergroten, bedenk ik. Maarja, ook dan moet je er wel enige afstand toe hebben. Louise

Persoonlijk denk ik, dat als je een autobiografie schrijft, je juist je persoonlijke woede er in moet verwerken. Anders komt het niet over. Ik roep vaak gebeurtenissen op als ik een bepaalde emotie nodig heb voor het verhaal. Dit gaat me trouwens gemakkelijk af. Als ik verdriet nodig heb, dan kijk ik een film met een hoog jank gehalte. Dus als ik woede nodig heb, dan lees ik de krant met artikelen die over onrecht gaan.