Beroepsdeformatie

Ik weet niet zeker of ik me (al) onder de beroepsschrijvers mag scharen, maar ik ben zeker anders gaan lezen ja, door het schrijven en het leren over schrijftechnieken. Ik denk dat dat ook bijna niet anders kan.

Ik denk dat ze ook al niet onbevangen lazen, Wil. Ik herinner me dat ik op mijn zeventiende zo jaloers was op Francoise Sagan dat ik precies wilde weten hoe ze dat nu gedaan had: die roman schrijven, want dat wilde ik ook. Vanaf die tijd ben ik overal op gaan letten als ik een boek las: woordkeus, zinsbouw, gevoelsoverdracht, thema, et cetera. Uiteindelijk word je dan op een dag zelf auteur, met wat geluk en al die bagage. Maar om dat beroepsdeformatie te noemen ... maar ja, een boer kijkt ook altijd naar de lucht én naar wat er voor zijn voeten ligt, ook al loopt hij in de stad. 't Is meer een gewoonte, een manier van doen, van kijken, van beleven. Zoiets.

Goh... :( Dus onbevangen genieten van een boek is er niet meer bij? Of minder?

Meer, juist.

@ Wil: ik denk dat je dat te negatief benadert ;-) Waarom zou je minder van een boek genieten omdat je meer doorhebt wat de auteur doet? Ik lees nog steeds met verschrikkelijk veel plezier, en als ik zie dat een auteur iets heel knaps doet, dan geniet ik dus dubbel :D

@ Marriejeanne: :D

Wil V. ik zie het juist als een toevoeging bij het lezen, je hebt er toch een dimensie bij? Je leest, geniet en je leert. Je merkt dingen op die eerst aan je voorbij gingen. Je bent alerter. Je kijkt naar structuur, zinsbouw en woordkeus, ik vind het nog veel fijner lezen dan eerst. Dat is toch geen deformatie? Extra genieten is extra leven met een glimlach.

Ik begrijp het. Dat genoegen ken ik nog niet, vandaar! :) Mijn kennis is op dat gebied nog erg beperkt. Wonderlijk ook hoe je aangeeft dat je dit altijd al deed. (zegt dit iets over mij?) Ik wil graag meer reacties lezen voor ik mezelf streng in de spiegel ga toespreken, want ik neem aan dat hierover verschillend kan worden gedacht.

Leuke vraag! Mijn ervaring is dat je stukken kritischer wordt. Daarom geniet je minder van veel boeken, maar juist heel veel meer van boeken die goed geschreven zijn! Tot tranen aan toe.

Vroeger las ik oppervlakkiger; meer wat er stond dan hoe het er stond. Toen ik ben begonnen me daar meer in te verdiepen ging ik ook veel meer zien, kreeg ik meer te zien van schrijfstijl/techniek en het gevoel van de schrijver. Een verrijking dus. Met als gevolg dat ik ook nog betere boeken ging lezen...

Leuke vraag! Mijn ervaring is dat je stukken kritischer wordt. Daarom geniet je minder van veel boeken, maar juist heel veel meer van boeken die goed geschreven zijn! Tot tranen aan toe.

Wat Iris zegt. Minus de tranen :)

Ik ben het helemaal met Greetje en Marriejeanne eens. Hoe meer je de schrijftechniek begrijpt, hoe meer je gaat genieten als de techniek goed is toegepast :)

Sinds ik serieus met fictie bezig ben, lees ik andere boeken. Ik las altijd heel veel Engelstalige SF en Fantasy. De meeste boeken waren puur ter verstrooiing. Ik kan ze zo nog een keer lezen, geen idee meer waar ze over gaan. Daarnaast ook wel Engelse detectives, zoals P.D. James en Elizabeth George die al weer een stuk beter schrijven. Nu lees ik voornamelijk Nederlandse romans (heb ik jaren niet gedaan) en dat doe ik een stuk bewuster. Ik verlies me graag in een boek, maar kan nu tegelijkertijd norm genieten van de techniek van een schrijver. De prachtige stijl van Japin, de opbouw van spanning in De Reunie (ja ik vond het een goed boek) en sfeerbeelden van Couperus. Ik lees nu intensiever en dat bevalt me goed. En ik leer er heel veel van.

Ha Waus: dubbelpost eigenlijk een beetje toch wel!

Het is niet alleen anders lezen, wat mij betreft. Het is anders kijken en luisteren ook. Ik kan veel meer genieten van die zeldzame televisieafleveringen waar zo geweldig sfeer getekend wordt door dingen niet te zeggen. Show don't tell, zeg maar. En ik zie veel meer dan voor mijn schrijverschap. Inspiratie ligt op straat, maar dan moet je het wel zien. En dat doe ik, steeds meer. Wat lezen betreft, herken ik helemaal: o wat kan ik genieten van taal met ritme en schoonheid, van contrasten tussen de woorden en de boodschap. Ik ben wel andere, betere boeken gaan lezen. Alleen de Donald Duck is gebleven. :)

Ja, ik lees ook kritischer. Maar of dit me nu meer voldoening schenkt kan ik niet zeggen. Ik probeer er iets van te leren. Soms denk ik: goh, wat knap geschreven of bedacht.

Oh ja, anders kijken, ook. Als ik iets zie dat mijn aandacht trekt, probeer ik het in mijn hoofd meteen in woorden te gieten, kijken of ik het kan beschrijven.

Ik merk dat ik net zo geniet, maar dat ik ook met iets meer waarnemend vermogen lees. Kan het meer onderbouwen wanneer ik iets goed of juist niet vind. Ik herinner me dat ik op de theaterschool nog maar moeilijk kon genieten van toneelstukken, ik ging teveel analyseren enzo. Gelukkig heb ik daar met lezen geen last van. Maar ja, dat is altijd al mijn grote liefde geweest, dat pakt niets en niemand me af!

Oh ja, anders kijken, ook. Als ik iets zie dat mijn aandacht trekt, probeer ik het in mijn hoofd meteen in woorden te gieten, kijken of ik het kan beschrijven.

Inderdaad heb ik ook de ervaring dat hoe meer ik me oefen in het schrijven, des te meer ik oppik uit de omgeving, en des te meer bezieling / realiteitsgehalte je daarom in een tekst kan leggen. Je leest de omgeving, als het ware. Je filtert er de bruikbare gebeurtenissen uit. Je pikt hier een graantje, daar een sprietje, en daarmee bouw je in je hoofd een verhaal - of je slaat het op voor een verhaal. Dan moet je het wel meteen noteren, want ingevingen en impressies vervluchtigen snel, en daarvoor heb ik vorige week een digital voice recorder (*) gekocht. Ik moet wel zeggen dat je daar ook aan moet wennen, trouwens, om hem te gebruiken. 't Is een beetje raar, dat gemurmel van jezelf tegen een apparaat. (*) Voor anouk even vet gezet :). (Of was het anouk niet die me een aantal keren op de juiste benaming wees?)

P.S. Ja, Wil, als ik dit zo lees, mijn vorige post, dan kun je dat toch wel een vorm van beroepsdeformatie noemen, maar evengoed een verscherpt bewustzijn. Ja, wat is het?

Mooi te zien dat de meesten rijker worden in het lezen i.p.v. armer. Ik stelde me voor dat je krampachtiger kunt gaan lezen, omdat je ongemerkt het boek gaat analyseren, waardoor het genot van het lezen minder zou worden. Fijn zo!

Ik heb vooral 'last' van het feit dat ik zowel schrijver als eindredacteur ben. Ik geniet van een mooi en boeiend verhaal, maar baal er dan van als de zinsbouw me niet past. Of als er leestekens ontbreken of als er juist te veel komma's, puntkomma's en dubbele punten in staan. Dan denk ik steeds: Prachtig verhaal, jammer dat het niet beter opgeschreven is. Andersom kan trouwens ook. Dubbele handicap dus. :crybaby:

Vandaag kwam mijn digitale voice recorder met de post. Ik moet zeggen dat het ding werkt, alleen weet ik nog niet goed hoe. Maar het positieve isdat ik denk dat ik er baat bij heb. Het ding heeft een standje, jaja, dat begint met opnemen als je iets zegt, of als er geluid is bedoel ik. Als ik hem dan 's avonds naast mijn bed leg, kan ik hardop zeggen als me iets invalt en 's ochtends weet ik dan weer waar ik over dacht. Hoop ik. Wat Vente zegt, daar struikel ik ook wel eens over. Zeker over taalfouten zoals, nee niet zelf verzonnen maar in de krant vanochtend: 'de stranttenten,' enz. Gruw, kippenvel en :puke: kjalk wat erg. Ik zou het graag anders willen zien. Netjes hè?

(*) Voor anouk even vet gezet :). (Of was het anouk niet de me een aantal keren op de juiste benaming wees?)

Ja hoor, MJ, dat was ik. Helemaal goed nu, hoor. :thumbsup:

Net als een filmmaker, die ook alleen nog maar naar ee film kan kijken met gedachten als belichting en camerastandpunt, het schrijven heeft mijn lezen wel veranderd, maar het schrijven heeft vooral mijn SCHRIJVEN veranderd. zelfs een kaartje of een mailtje kan niet meer zomaar de deur uit.... Mijn beroep-beroepsdeformatie bestaat uit het feit dat ik het heel normaal vind om iemand zijn onderbroek uit te trekken en een inwendig onderzoek te doen, daar kwam ik ook pas achter toen ik zelf een keer aan de beurt was....

Dat herken ik wel Majanne... Ik ben nauwelijks in staat om te schrijven zonder me bewust te zijn van de vorm, de inhoud en de gekozen woorden. Te veel nadenken is ook niet goed. Maar nadenken over de vorm doe ik altijd, zelfs in korte e-mails... :o Onbevangen lezen is er voor mij niet bij. Maar ik betreur dat niet.

Ik vind het een leerproces. Het is net als met liedjes: je kunt er op bepaalde manieren naar luisteren. De een naar de tekst, de ander naar de muzikale omlijsting. ;)

Ja, ik neem toch iets van mijn woorden terug, want wat je beroepsdeformatie noemt, kan toch ook inspiratie zijn. Zoals een muzikant die een vogeltje hoor fluiten en een blad ritselen, daardoor tot een compositie komt. En beroepsdeformatie als je altijd let op spelling, woordkeus, zinsbouw, interpunctie ... ja, nee, dat vind ik gewoon bij het vak horen. Je grijpt niet graag mis. Ik snap bijvoorbeeld niet hoe mensen een zin kunnen beginnen zonder hoofdletter. Of bepaalde - helemaal niet moelijke - woorden altijd fout spellen. Hondert, bijvoorbeeld. Dat ziet er toch niet uit, denk ik dan, en het heeft voor mij een heel andere lading dan honderd.

Mijn smaak verandert, maar op een manier die ik niet had verwacht. Laatst zag ik in de bieb Kort Amerikaans in de kast staan. Heb ik gelezen toen ik 17 was of zo. Nu een paar pagina's herlezen en ik vond het geen prettig boek meer. Daarentegen ben ik sinds kort "damesromans" aan het lezen, heb ik nooit eerder gedaan. Er is van alles tegen in te brengen en dat doe ik ook, in gedachten, als ik ze lees. Maar vaak zijn het toch goede verhalen, ambachtelijk verteld. Ouderwets, voorspelbaar, oppervlakkig, onrealistisch, ja. Maar goed verteld. Dat kan ik nu waarderen. Ook zijn er boeken die ik voor mijn studie heb moeten lezen en die ik toen niet om door te komen vond. Sommige vind ik nog steeds niet om door te komen maar andere lees ik nu met plezier. Ik merk dat ik in het verleden veel meer gehinderd werd door het thema. Als ik het daar niet mee eens was, kwam ik er niet doorheen. Nu stoort me dat minder. En wat poëzie betreft: sinds ik een sonnet geschreven heb, weet ik de sonnetten van andere schrijvers ook veel meer te waarderen. Zelfs die van Shakespeare, waar ik het tijdens mijn studie niet erg op begrepen had. Een verrijking, ik kan niet anders zeggen.

Mijn beroep-beroepsdeformatie bestaat uit het feit dat ik het heel normaal vind om iemand zijn onderbroek uit te trekken en een inwendig onderzoek te doen, daar kwam ik ook pas achter toen ik zelf een keer aan de beurt was....

(Off-topic) ZIJN onderbroek? Doe je ook inwendige onderzoeken en bevallingen bij mannen dan, Majanne? :D