Beroepsdeformatie

Ik be schizofreen genoeg om tegelijk met die drie brillen van Zjors te lezen zonder dat het elkaar in de weg staat, gelukkig ;)

Hihi, Ceridwen, wat herkenbaar met hoe ik eerst was. Zo nadenken over alles. Maar het is losgekomen, en da's eigenlijk veel leuker, heerlijk vrij typen en schrijven :) wel spelfouten verbeteren als ik ze zie, maar dat is ook alles. Zo'n beetje dankzij de methode van Tantebetje, alleen heb ik 'm zelf (onbewust) ontdekt.

Ik weet niet of het perse beroepsdeformatie is wanneer je je tekst op een kaart 10x naleest voordat hij op de bus gaat. Ik ken meerdere mensen die dat doen, geen schrijvers en ik doe dat zelf juist weer niet. Ik flap het eruit en het gaat weg en ik krijg er vaak nog complimenten over ook. Daar ga ik niet aan tornen. Goh, misschien heb ik wat dat betreft wel gewoon zelfverzekerdheid? Daar ben ik blij mee.

is het dan beroepsdeformatie of ordinaire kinnesinne dat ik denk wanneer mij een fout opvalt in een echt, heus, officieel uitgegeven boek: 'nou ja, dat ze dat hebben laten staan, zeg...' :?

Langzamerhand denk ik dat schrijvers kunnen lijden aan een lichte vorm van beroepsdeformatie, ja. Maar de andere kant van het verhaal is dat met het bereiken van zeker niveau, ook het leesgenot toeneemt. Geruststellend. Het lijkt me namelijk heel storend, in het geval van psychiaters, als je moeilijk tot een ontspannen en geanimeerd gesprek komt, als je beroep zich er voortdurend mee bemoeit.

Kom ik ook weer even om de hoek kijken. Ik lees nu die kinderboeken, van diverse schrijvers, van diverse uitgeverijen... Maar ik komt toch veel zooi tegen! Veel fouten in spelling en andere. Brrrrr... En ja, ik maak ook veel fouten, maar tegen de tijd dat het bij een uitgever komt te liggen, wil ik dat het foutloos is, en als er dan nog een foutje in mocht zitten.. verwacht ik dat die er alsnog uitgehaald wordt! Maar goed, ik leer ervan. En ik schrijf, zo voor de vuist weg, volgens de vrije methode? Heet dat zo? Ik ben niet bang om fouten te maken, ik mag ze zelfs nog maken, nu, later, altijd, als ik ze maar kan herstellen.

Hihi, Ceridwen, wat herkenbaar met hoe ik eerst was. Zo nadenken over alles. Maar het is losgekomen, en da's eigenlijk veel leuker, heerlijk vrij typen en schrijven :) wel spelfouten verbeteren als ik ze zie, maar dat is ook alles. Zo'n beetje dankzij de methode van Tantebetje, alleen heb ik 'm zelf (onbewust) ontdekt.

Werken we precies andersom, dat is toch ook grappig! Ik was eerst van de knal maar neer, en nu van de nadenk. Het komt uiteindelijk door de conditie van mijn handen, ik kan niet meer eindeloos typen, dan krijg ik pijn. Gedwongen eerst denken, dus eigenlijk. Ik moest er aan wennen, de hele manier van doen, eerst denken, dan handelen, niet meer in het wilde weg in het rond tikken. Nu ik gewend ben moet ik toegeven dat ik het prettig vind.

Ceridwen, volgens mij ben ik die weg nu ingeslagen. ja, dank zij die eeuwige handen, helaas. Ach, alles hep z'n voordeel en ieder voordeel hep z'n nadeel. :ninja: Het is maar waar je jezelf het fijnste mee voelt. :nod:

Sinds ik heb gefigureerd kijk ik vaak anders tegen films aan, technischer. Behalve als een film me echt pakt. Zo is het ook met boeken: als het een pakkend verhaal is, bekommer je je niet om technische details. Doe ik toch al niet gauw, want ik ben meer een 'gevoelsschrijver'; als het lekker leest, klopt het en maak ik me niet druk of de plot of subplot wel klopt.