Wel of geen dankwoord?

Ik heb nog geen boeken gepubliceerd, maar ik vind een dankwoord altijd wel leuk, ondanks het feit dat je de namen van de bedankten niet kent.

Ik vind dat je dat als auteur helemaal zelf mag bepalen. Ik doe het zelf wel, omdat ik dat leuk vind. Ik zou het ook fijn vinden bedankt te worden in een boek als dat van toepassing is. Maar zo niet, dan niet, het moet niet moeten, vind ik.

Ik ben zelf meer van de (zeer korte) opdracht dan van het dankwoord, ook omdat je bij het dankwoord volgens mij altijd iemand vergeet... En ja, de opdracht heeft volgens mij meer te maken met de inhoud van het boek zelf; je draagt een boek doorgaans toch op aan mensen bij wie het boek op de een of andere manier past. Een dankwoord heeft vaak niets met het verhaal te maken.

Ik heb in boek 1 een dankwoord opgenomen. In de rest van de boeken doe ik dat niet.

Ik heb er hetzelfde gevoel bij als Greetje. Dankwoorden zeggen de lezer niets en ik vind ze doorgaans storend. Als iemand iets voor je heeft gedaan, geef je diegene een boek en krabbel je er voor diegene zelf een opdracht in. Het mee laten drukken met alle exemplaren vind ik niet gepast. Voor opdrachten geldt wat mij betreft hetzelfde, zeker als ze zo geformuleerd zijn: 'Voor Truus, opdat je nooit meer hoeft te twijfelen.' Zo cryptisch. Alleen Truus snapt het en nergens in het boek wordt dit uitgelegd. Bovendien heb ik meteen zoiets van: o, het is voor Truus, dus niet voor mij.

@ Odysseia: ja, dat vind ik inderdaad ook lastig, je zult altijd mensen voor het hoofd stoten door hen niet op te nemen. En toch zul je moeten selecteren. @ Appel: jij verwoordt het precies zoals ik het bedoel. Een opdracht is wat mij betreft sowieso iets waar ik niet over twijfel. Die komt er niet. Heb daar inderdaad ook altijd een wat vreemd gevoel bij als ik die in een boek zie staan, terwijl ik het op zich wel 'lief' vind als iemand een boek aan een ander opdraagt. Maar ergens is het vreemd.

Ik heb in mijn boekje Venenum wel een dankwoord, omdat het boek zonder een van mijn beste vriendinnen simpelweg niet had bestaan. Maar als je niemand in het bijzonder hebt, niemand wil achterstellen en geen lange lijst wilt, is het misschien beter om het niet te doen.

Ik vind een dankwoord leuk om te lezen en zie het een beetje als ere wie ere toekomt. Je neemt mensen die je dankbaar bent op in je boek, mensen die het verdienen om genoemd te worden, omdat ze aan je creätie hebben meegewerkt. Maar het zou wel zonde zijn als je dan iemand vergeet. Net zoals wanneer een artiest een hit heeft terwijl de songwriter, die eraan meegewerkt heeft, niet wordt genoemd. Dat mensen soms zelfs gaan denken dat het door een ander geschreven is (bijv. "You've got a friend" is toch van René Froger?"). Dat vind ik heel jammer.

Ik heb het wel gedaan en heb gemerkt dat mensen het waarderen. Niet alleen degene die ik bedank, maar ook anderen vonden het 'netjes' van mij dat ik dit gedaan heb. Ik moet er wel bij zeggen dat degene die zich in mijn manuscript heelt verdiept en zinnige aanwijzingen heeft gegeven, dit dubbel en dwars verdiend heeft. Uiteraard heeft ze ook een boek van mij gekregen. Mensen die iets (of veel) voor je gedaan hebben mogen wel bedankt worden in het boek. Dat is mijn mening. Maar anderen denken er wellicht anders over. Doe gewoon wat je goed lijkt.

@ Tja: ja dat is ook wat ik er lastig aan vind. Degenen die bedankt worden waarderen het natuurlijk! Het is natuurlijk ook heel erg leuk om zo en plein public bedankt te worden. Dat gun ik ook iedereen. :) (sterker nog: ben zelf ook weleens bedankt in een dankwoord, en dat vond ik ook leuk 8) ) Maar ik vind het ergens niet helemaal passen in het boek zelf. Ik zou het bijvoorbeeld willen doen op de boekpresentatie, en dan een mooie opdracht in hun boek schrijven. Maar moeten de namen inderdaad, zoals Appel zegt, in elk exemplaar weer genoemd worden? Als een boek er inderdaad écht niet was geweest zonder iemand, zoals bij Arlette, dan is het iets anders. Maar in de meeste gevallen is dat niet zo. Iemand heeft in de meeste gevallen tijd geïnvesteerd of zo en jou daarmee je boek laten schrijven. Maar moeten ze daarvoor in het boek zelf bedankt worden? Ik vind het echt lastig. Want het is waar, een dankwoord in een ander boek lees ik ook altijd. Maar het haalt iemand ook uit de fictionele droom, zoals dat zo mooi heet. Je leest de laatste zinnen van een boek, zucht eens diep, en dan staat daar nog een zakelijke pagina met wie er allemaal bedankt wordt en realiseer je je meteen weer dat het een boek is dat iemand onder veel gefoeter en gezwoeg gewoon bedacht heeft. Ok, misschien overdrijf ik. :unibrow:

Ik lees de bedankjes ook altijd en juist de persoonlijke dingen, die ik als buitenstaander niet kan begrijpen, vind ik leuk. Dat geeft een boek iets persoonlijks, iets extra's. Juist dat waar jij tegenaan loopt, Greetje, vind ik nou net mooi. Meestal lees ik dat apart, als eerste of gewoon erna, als ik onder de indruk van het boek ben. Het heeft mij nog nooit gestoord. Eerder wanneer het er niet staat, dan vraag ik me af hoe het boek tot stand is gekomen. Toch niet alleen door de schrijver?

:D Bedanken, opdragen, het eerste exemplaar geven... allemaal dilemma's Mijn boek bijvoorbeeld gaat over meest leuke vlotte bevallingen, nu heb ik natuurlijk ook een paar maal meegemaakt dat het niet zo ging... Ik had in eerste instantie het idee het boek 'op te dragen' aan hen, ben nog erg in dubio.. en bedanken.. in Amerikaans boeken staan vaak hele lijsten, zo onzinnig soms... ik bedank mijn eigen ijzeren geheugen...

Bij een eerdere poging van mij om een boek te schrijven, was de opdracht één van de eerste dingen die ik opschreef :) Een opdracht heeft wel iets vind ik, het is iets bijzonders. Een dankwoord lees ik vaak wel, tenzij het een eindeloze lijst is. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik heb een cd van een vriend waarin ik genoemd sta bij het dankwoord, samen met een vriendin van mij. Eén van de nummers is aan die vriendin opgedragen. Dat heeft toch wel iets speciaals. (Als je toevallig de cd 'Northern Isles' hebt van Thomas Loefke, kun je het zelf zien ;) )

Ik heb wel een uitgebreid dankwoord opgenomen. Ik kreeg van de redacteur ook het advies om iedereen er in op te nemen als ik dat wilde natuurlijk. Ik heb een lijst bijgehouden van iedereen die me iets had verteld wat met het verhaal te maken had, proeflezers, oppas moeder, noem maar op. Vrienden en familie kwamen er uiteraard in voor. Mijn dankwoord had als titel 'tel uw zegeningen een voor een', een uitspraak die mijn oma altijd deed en die nu heel erg populair is in de positieve psychologie. Voor mijn 2e boek heeft het dezelfde titel en waarschijnlijk nog meer mensen in het dankwoord. Als je iemand noemt zijn de mensen juist trots. Hun naam staat zwart op wit. Tijdens de boekpresentatie zag ik mensen achterin het boek waarin het stond, lezen, wijzen en lachen.

Ik heb er hetzelfde gevoel bij als Greetje. Dankwoorden zeggen de lezer niets en ik vind ze doorgaans storend. Als iemand iets voor je heeft gedaan, geef je diegene een boek en krabbel je er voor diegene zelf een opdracht in. Het mee laten drukken met alle exemplaren vind ik niet gepast. Voor opdrachten geldt wat mij betreft hetzelfde, zeker als ze zo geformuleerd zijn: 'Voor Truus, opdat je nooit meer hoeft te twijfelen.' Zo cryptisch. Alleen Truus snapt het en nergens in het boek wordt dit uitgelegd. Bovendien heb ik meteen zoiets van: o, het is voor Truus, dus niet voor mij.

Nou en. Kan jou het schelen. Dat je een dankwoord storend vind, is erg overdreven. Ik sla dat deel altijd over. Ik blader de eerste bladzijdes door tot ik Inleiding, Proloog of Hoofstuk 1 zie staan - dankwoorden sla ik over.

@ Tja: ja dat is ook wat ik er lastig aan vind. Degenen die bedankt worden waarderen het natuurlijk! Het is natuurlijk ook heel erg leuk om zo en plein public bedankt te worden. Dat gun ik ook iedereen. :) (sterker nog: ben zelf ook weleens bedankt in een dankwoord, en dat vond ik ook leuk 8) ) Maar ik vind het ergens niet helemaal passen in het boek zelf. Ik zou het bijvoorbeeld willen doen op de boekpresentatie, en dan een mooie opdracht in hun boek schrijven. Maar moeten de namen inderdaad, zoals Appel zegt, in elk exemplaar weer genoemd worden? Als een boek er inderdaad écht niet was geweest zonder iemand, zoals bij Arlette, dan is het iets anders. Maar in de meeste gevallen is dat niet zo. Iemand heeft in de meeste gevallen tijd geïnvesteerd of zo en jou daarmee je boek laten schrijven. Maar moeten ze daarvoor in het boek zelf bedankt worden? Ik vind het echt lastig. Want het is waar, een dankwoord in een ander boek lees ik ook altijd. Maar het haalt iemand ook uit de fictionele droom, zoals dat zo mooi heet. Je leest de laatste zinnen van een boek, zucht eens diep, en dan staat daar nog een zakelijke pagina met wie er allemaal bedankt wordt en realiseer je je meteen weer dat het een boek is dat iemand onder veel gefoeter en gezwoeg gewoon bedacht heeft. Ok, misschien overdrijf ik. :unibrow:

Ja, dat doe je. Dankwoorden zijn naar mijn weten altijd vooraan in een boek, tenzij het in een nawoord wordt gevoegd (iets wat ik niet lees, want inderdaad: dat brengt je uit je 'fictionele droom'). Dankwoorden hoeven niet altijd een naam te hebben, sterker nog, meer dan de helft die ik wel eens heb gelezen, heeft geen naam. Slechts een mooie zin met waarschijnlijke dubbele betekenissen - en dat geeft soms wel eens een mysterieuze en geheimzinnige indruk. De meest domme dankwoorden staan overigens in de hippe 'literaire thrillers' van vrouwelijke (sorry! :P) auteurs.

Ik denk dat het er ook heel erg van afhangt wat mensen voor je hebben gedaan. Ik ben met meerdere projecten bezig en mocht ik het geluk hebben dat ze allemaal uitgegeven worden (je weet het nooit :P), dan zou ik niet in alle boeken een bedankje plaatsen. Maar als iemand echt veel heeft gedaan, echt heeft meegewerkt aan het verhaal, dan vind ik het raar als diegene niet genoemd wordt. Ik heb het niet over proeflezers die je verhaal hebben gelezen en gewoon zeggen dat het een leuk verhaal is. Inderdaad, mensen zonder wie het verhaal niet zou bestaan, die krijgen zo erkenning. Ik vind zelf bedankwoorden en opdrachten helemaal niet storend. Ik lees ze altijd en ze zeggen iets over de auteur. Hoe verwoordt hij/zij die bedankjes? Opdrachten begrijp ik vaak wat minder, maar zijn meestal wel lief. Toch weet ik dat het volgende kinderboekenmanuscript dat ik wil schrijven (er is nog geen letter van getypt) een opdracht zal krijgen, als het wordt uitgegeven. Het is allemaal nogal persoonlijk. Ik denk dat iemand die bedankjes in andere boeken storend vindt, misschien geen bedankjes moet plaatsen. Aan de andere kant, Greetje, vind ik het wel een beetje gek dat ze jou storen, maar dat je je vereerd voelde toen jij genoemd werd...

Wat een verschillende meningen allemaal. Nooit over nagedacht dat mensen het irritant kunnen vinden. Blijkt maar dat het heel erg persoonlijk is en misschien ook van het soort boek afhangt. Ik denk inderdaad als het je niet ligt, moet je het niet doen. Als ik persoonlijk de kans heb om iemand een compliment te geven (want iemand bedanken is voor mij een soort compliment, je spreekt waardering uit) dan doe ik het. Ik zie het als een soort karma want er zijn weinig mensen in de gelegenheid om een dankwoord te schrijven.

Nee echt irritant vind ik een dankwoord niet hoor. Zoals ik al zei: ik lees ze altijd. Maar dat ze een lezer uit de fictionele droom halen, ja dat vind ik wel. Maar is niet de belangrijkste of echte reden waarom ik twijfel. Mijn twijfel zit 'm meer in: moeten nou echt in elk boek dat van de drukpersen rolt de namen staan van de mensen van wie ik denk: ach ja, die kan ik weleens bedanken want ze hebben op enige manier een bijdrage geleverd. Waarmee ik niet wil zeggen dat er geen mensen zijn die me geholpen hebben en natuurlijk vond ik dat heel erg fijn. Ik heb enkele proeflezers gehad die werkelijk goed gelezen hebben. Ik heb ook enkele proeflezers gehad waar ik achteraf minder tot niets (op dit vlak dan) aan gehad heb. Kortom: je gaat altijd selecteren en dat vind ik vervelend, mijn overweging is dus: kun je die mensen niet gewoon persoonlijk bedanken voor hun hulp, en je dank dus búiten het boek houden. Ik vind het gewoon ergens niet ín het boek passen of zo. Met degene die mij toen bedankt heeft in haar boek (en natuurlijk vond ik dat leuk, ik zie niet helemaal in waarom die twee dingen elkaar bijten, Trenke ;) Dat was haar boek, en dit is mijn boek. Dat ik zelf ooit bedankt ben in een boek wil toch niet zeggen dat ik zelf geen twijfels mag hebben over of een dankwoord in mijn boek op zijn plaats is? Ik denk dat het twee verschillende dingen zijn) heb ik nu nauwelijks meer contact. Maar ik sta nu wel in elk boek van haar.

Ik ben op zich wel voorstander van een dankwoord. Het is gewoon leuk om mensen te bedanken die jou hebben geholpen. Maar het is echt een persoonlijke beslissing, de een houdt er van en de ander niet. Gewoon doen wat jou zelf het beste lijkt! Niet ieder boek heeft een dankwoord nodig (van mijn 4 boeken tot nu hadden er 2 een dankwoord).

Ik heb even in mijn boekenkast gesnuffeld op zoek naar dankwoorden. Heb echt hardop zitten lachen hier, de dingen waarvoor mensen bedankt worden! Wow. :lol: Maar ik bedacht wel ineens dat ik kan nadenken over een wellicht alternatief soort dankwoord. Hmz.

Hm, ik heb net toch stiekem een heel lief klein dankwoordje gefröbeld. Ik zal het eens even laten zakken.

Je kunt het ook in het colofon zetten (als het er niet te veel zijn). Met dank aan: henk, piet, truus en karel. Ik denk dat ik het zo ga doen, maar zeker weten doe ik het nog niet. Op zich zijn er wel veel mensen die me geholpen hebben namelijk en dan moet je een grens gaan trekken. Ben wel benieuwd wat je uiteindelijk nou gaat doen ;)

@ Micha: ik ook! 8)

Dankwoorden schrijf ik voor het verhaal begint. Meestal bedank ik één persoon. In mijn laatste boek heb ik drie bedankt omdat ze alledrie iets toegevoegd hebben. Mijn man bedank ik nooit zoals sommige schrijfsters, hoewel hij er mede voor zorgt dat ik zoveel tijd aan het schrijven kan besteden. Maar hij heeft mij al, dat is op zich al een eer. Of?

@ Tja: dat vind ik dan wel weer bijzonder ;) Mijn man is juist degene die ik dan bedanken zou, ik zou hem echt niet over willen en kunnen slaan. Alhoewel als je erover na gaat denken hij mij nog nooit heeft bedankt voor het feit dat hij carrière heeft kunnen maken bijvoorbeeld. Niet bij elke baan hoort een dankwoord, waarom dan bij het schrijversvak wel? Waarom zo openlijk? :)

...

@ Four Seasons: mijn eerste reactie was: ah, dat is een mooie verklaring! Maar direct daarna dacht ik: eigenlijk is het juist een onderstreping van die eenzaamheid. ;)

Waarom juist een onderstreping?

@ Four Seasons: ow, we zijn allebei snel ;)