Wel of geen dankwoord?

:nod:

Omdat we door iemand openlijk te bedanken meteen op een bepaalde manier een soort afstand van diegene nemen, en van zijn hulp of tijd. Die wordt heel groot. Even denken hoe ik het moet uitleggen. Als je als de ene collega een ander helpt, of je helpt als vrouw je man of andersom, dan zegt de ander"'bedankt!" en dan gaat diegene gewoon weer verder met de orde van de dag en dat is prima. Een dankwoord in een boek blijft tientallen jaren staan, als je geluk hebt. Waarom niet gewoon 'dankjewel voor je hulp' zeggen zoals het 'normaliter' gaat? Ik filosofeer maar even hoor.

@ Greetje, Bedoel je dat wanneer je iemand bedankt, je niet meer iets terug hoeft te doen, zoals dat "normaalgesproken" gaat als iemand je helpt? En dat dat je erg eenzaam maakt?

@ Four Seasons: nee, dat is niet wat ik bedoel. :) Ik bedoel denk ik - pff dit is erg lastig onder woorden te brengen, haha het wordt meteen een heel filosofisch gebeuren hier - dat door je dank zwart op wit te zetten in een boek dat heel lang blijft bestaan (want we gaan hier allemaal natuurlijk voor tientallen herdrukken ;)) - je de dank heel veel zwaarte meegeeft. Normaal doe je iets voor iemand, krijg je een bedankje terug, allebei blij. Nu doet iemand iets voor je, jij bedankt in een boek zwart op wit met naam en toenaam, en die dank blijft jarenlang zichtbaar. Daardoor creëer je een soort afstand naar mijn idee. Als je iemand op zijn schouder slaat en zegt: 'hee joh, fijn dat je hebt willen proeflezen, ik heb daar echt wat aan gehad', dan is dat een gewonere manier van bedanken. Terugkomend op mijn posting van daarnet, waarin ik zei dat eigenlijk het schrijversvak het enige vak is waar mensen soms zo expliciet, welverwoord, en zwart op wit jarenlang bedankt worden. Hm, ik ben vaag denk ik. Ik bedoelde alleen maar antwoord te geven op de vraag die jij hebt weggehaald. ;) En let wel: ik weet nog steeds niet of ik nou wel of geen dankwoord wil hoor, ik ben zeker niet anti. Maar ook niet pro dus. Ik ben gewoon een dolende ziel in deze.

Hm. Dat is wel een goeie, greetje... *dank"woord" schrapt*

@ Micha. O jee, ik wil jullie niet van het goede pad af helpen :eek:

Sorry, dat van mijn man was een geintje. Ik heb een vriendin die heel veel tijd in mijn manuscripten steekt. Na de correcties ga ik er weer mee aan de slag. We overleggen en denken. Daarna bekijkt ze het weer. Vervolgens nog een keer. Zelf wordt ik kriegel om mijn verhaal voor de zoveelste keer door te lezen. Dus waardeer ik het bijzonder dat zij er zoveel aan besteed. Een klopje op de schouder zou in mijn geval te licht zijn.

Hoezo? Ik vind het een terechte opmerking. Ik ben niemand ZO dankbaar dat ze daar tot lang na mijn dood aan herinnerd hoeven worden. Misschien niet helemaal zoals jij je tekst bedoelde, maar zo denk ik er (nu) over ;)

Nee, eeuwig dankbaar is wel heel lang. Vind jij dat een dankwoord een boek naar beneden haalt?

@ Micha: op een bepaalde manier is het wél hoe ik het bedoel. Al verwoord jij het erg plastisch ;)

@ Tja: een dankwoord haalt een boek zeker niet naar beneden hoor, het kan ook juist heel goed passen, zoals in het geval waarin een boek écht niet bestaan zou hebben zonder bepaalde mensen.

Nee, eeuwig dankbaar is wel heel lang. Vind jij dat een dankwoord een boek naar beneden haalt?

Nee hoor, op zich niet. En verder wat Greetje zegt. Als het boek zonder een bepaald iemand niet had bestaan, is het wel netjes om dat te vermelden. Daarom heb ik Cadans ook opgedragen aan mijn maatje ;)

@ Greetje, Dus wanneer een dankwoord zwart op wit staat, zodat iedereen het kan lezen en het er jarenlang kan blijven staan, schep je juist een afstand, omdat je iemand niet op een "normale" face-to-face manier bedankt? :) :?

@ Greetje, Dus wanneer een dankwoord zwart op wit staat, zodat iedereen het kan lezen en het er jarenlang kan blijven staan, schep je juist een afstand, omdat je iemand niet op een "normale" face-to-face manier bedankt? :) :?

Misschien bedoeld Greetje het wel heel anders, maar zoals ik het begrijp schep je mogelijk afstand door de dankbaarheid als het ware "af te kopen" met het openbare, grote gebaar dat een dankwoord kan zijn. Zo bezien kan ik me wel iets bij die stelling voorstellen. Het is weinig intiem, een dankwoord, want de wereld (we wish :D) leest mee.

Als ik ooit een dankwoord ga schrijven, staat daarin bedankt aan degene die de marathon van ZZ bedacht (toen is het geschreven :) ), en bedankt aan de proeflezers en de hulp die ik had bij de research. Denk ik... Ik dool net zoveel als Greetje :D