Binnen de muren van de Schrijversacademie

Het geluid van een tikkende stopwatch en het gekraak van hersenen vult de stilte. Inspiratie is voor amateurs want ook als je geen inspiratie hebt, kun je schrijven en iedereen schrijft nu. Twaalf krabbelende pennetjes schieten driftig over het papier. Ik kom even nergens op en kijk naar mijn medestudenten. Af en toe zie ik iemand glimlachen die een goed idee te pakken heeft. Aan de hand van geur- herinneringen maken we een opdracht. Met gesloten ogen kregen we van de docent allemaal een ander product onder ons neus en aan de hand van die geur schrijf je over het eerste wat in je opkomt. Calvé pindakaas, dat was het! Nu komt ook mijn hand in beweging.
Eigenlijk is inspiratie iets vreemd en misschien op veel momenten ook een excuus om niet te gaan schrijven. Als ik iets op de Schrijversacademie leer, is dat je op ieder moment, altijd iets hebt om over te schrijven.

Verschillende stijlen en stemmen

De stopwatch gaat af en de vijf minuten zijn verstreken, haastig zie ik sommigen hun laatste zin afschrijven. Een voor een lezen we voor wat we dachten geroken te hebben en lezen we onze associatie bij de geur voor. Dit was best even slikken bij de eerste bijeenkomst want je moet een bepaald vertrouwen in de groep hebben, er worden natuurlijk veel persoonlijke verhalen gedeeld. Het vertrouwen binnen onze groep groeit per bijeenkomst en je leert iedereen aan de hand van zijn schrijfstijl kennen. De vrouw tegenover mij schrijft altijd zakelijk en correct, die ernaast -want ja, we zijn met elf vrouwen en één man- schrijft persoonlijk en emotioneel en ga zo maar door. De geuren leiden ons langzaamaan terug naar verre herinneringen die inspiratie geven voor het schrijven. In de loop van de les herken ik af en toe verhaallijnen die bij sommige medestudenten steeds terugkeren, een eigen stijl en vooral een eigen stem begin ik te herkennen. Met een klein duwtje in de rug blijken we allemaal een prachtig fictieverhaal te kunnen schrijven.

Schrijf wat je weet maar weet ook wat je schrijft

Iedereen in de groep heeft een ander schrijfdoel, sommigen doen het voor hun plezier en anderen doen het omdat ze van schrijven hun beroep willen maken. Een leuke variatie maar soms ook lastig. Waar de een het schrijven ziet als een vorm van therapie, wil de ander de persoonlijke sores van anderen eigenlijk helemaal niet horen dus een goede balans moeten we af en toe wel zoeken binnen de groep.  Voor mij is het soms te persoonlijk, ik hou van afstand tussen fictie en persoonlijke gebeurtenissen. Schrijf wat je weet maar weet ook wat je schrijft, niet alles is interessant om te lezen.

Romy is 20 jaar en druk bezig met de afrondingen van haar eerste boek. Ze volgt een opleiding aan de Schrijversacademie in Den Haag en momenteel is ze werkzaam als stagiaire bij Schrijven Magazine. Vanaf september start ze met de studie Filosofie aan de UvA.