UKV's van deze week: Onbereikbaar en Droommoord

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze zes vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

---

Droommoord - Willem Olierook

19 januari

Ik ben gearresteerd. Ze verdenken mij van de moord op mijn buurvrouw. Iemand heeft mij naar binnen zien gaan. Klopt. Ik had een sleutel, was haar mantelzorger. Deed boodschappen voor haar, had haar pas, pinde geld. Mijn man deed de tuin, klusjes. Ze hebben overal vingerafdrukken gevonden. Logisch, ik maakte er schoon. Ook het bestek, dus ook de messen. Er zaten bloedresten op het grote vleesmes, maar ik kookte er ook, sneed het vlees. Mevrouw was gek op biefstuk: rare.
Vreemd, dat mijn man nog niet gekomen is. Hij was van de week nog wel zo lief voor me.

Lopen - Ferry Segers 

19 januari

‘Wat heb je met je voeten gedaan?’
‘Ja, ik heb er wel last van moet ik zeggen.’
‘Zeker te veel gelopen?’
‘Ja, dat zal het zijn. Ik was al naar Polen gelopen.’
‘Naar Polen? Wat deed je daar toch?’
‘Niks, daarom ben ik weer teruggegaan. Gisteren was ik naar Australië gelopen.’
‘In één dag?’
‘Ja, ik liep over de stenen in het water.’
‘Ja, daar was de zee...’
‘Ja, daarom ben ik weer naar huis gelopen.’
De verzorgster komt binnen.
‘Vanmiddag komt de orthopeed. Zijn voeten zijn kapot. Hij loopt de hele dag rond.’

Geen titel - Sanderijn Szarzynski 

20 januari

De Vikingen hadden een steen die zelfs op bewolkte dagen zonlicht door liet schemeren, om op zee hun koers te bepalen.
In mijn hersenen zitten vlekjes. Beschadigingen in het zenuwstelsel, die de informatieoverdracht blokkeren. Als beren op de weg, dansend op een berg smeulende autobanden. Niets komt erlangs. Na kort of lang worden de barricades opgeruimd, maar er blijft zooi liggen. Sommige wegen blijven onbruikbaar. Kaarten worden waardeloos, navigatie ontbreekt. Via de toeristische route kom je er ook, maar zo’n lange reis vergt uithoudingsvermogen.
De radioloog brengt mijn beren in kaart.
Ik zou wat geven voor zo’n steen.

Geen titel - Sander van den Berg 

21 januari

Moeder is de ramen aan het zemen met haar zoon. Hij vraagt met een klein stemmetje: 'Mam, kan je niet net als iedereen ook een spons gebruiken?'

Omgedraaid - Janneke Offergelt

21 januari

Haar lach echode in de wind, terwijl zij speels van hem wegrende.
‘Wacht op mij!’ lachte hij, en rende haar achterna.
‘Pak me dan, als je kan!’ giechelde zij. Verstopte zich achter een boom.
Hij sloeg zijn armen om haar middel en ze rolden door het gras.
Haar gezicht strelend, fluisterde hij lieve woorden in haar oor.
Haar gil van de pijn vulde de kamer, terwijl ze bang van hem wegrende.
‘Kom hier!’ schreeuwde hij, en rende haar achterna.
‘Laat me los! Laat me gaan!’ huilde ze.
Zijn hand raakte haar gezicht.

Onbereikbaar - Cora van B

22 januari
Maandagmiddag om vier uur zie ik horizontale en verticale bliksemflitsen. Ze versmelten tot een oplichtend tapijt dat zeer doet aan mijn ogen.
De uren daarna borrelen uit het lichttapijt vlekjes in schitterende schakeringen paars, zacht zweven ze heen en weer.
In de loop van de nacht ontstaat een zinderend feest: de flitsen gaan uit hun dak, de vlekjes dansen steeds wilder rond. Uitbundig vermeerderen ze zich. In het feestgedruis ploppen soms zwarte vierkantjes op, cijfers, hiëroglyfen. Ik grijp ze maar steeds ontsnappen ze.

‘Dat klinkt best wel stuk’, zegt zoon, ‘dat wordt een nieuwe, wil je weer een Samsung?’