UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

Wachten - Alida van Royen

14 februari

Vier woorden staan er slechte op de kaart: ‘Ik houd van jou’. Een groot hart aan de voorzijde.
Ik leg de kaart bij de andere vier met dezelfde tekst.
‘Mama, ben je verdrietig?’ vraagt mijn zoontje.
Ik laat hem de kaart zien. Hij aait met zijn vingers over het rode hart.
‘Van papa gekregen,’ fluister ik.
‘Wanneer komt hij, mama?’
‘Nog meer dan duizend nachtjes slapen.’
‘Dat duurt wel heel lang.’
‘Ja, dan zit jij al in groep vijf.’
‘Jouw papa woont in een groot huis met heel veel kamers. Elke dag denkt hij aan ons.’
Mijn ogen prikken.

Prikkels - Nancy Bastiaans

12 februari

Geluiden knappen mijn gedachten kapot alsof ze van bubbeltjesplastic zijn. De woorden op mijn boodschappenlijstje dansen. Blijven lopen dan schiet het me te binnen. Ik hou mijn winkelmandje hoger en schuifel langs. ‘Sorry, mevrouw.’ Ze zegt niets, wrijft over haar arm. Warmte stijgt naar mijn hoofd. Ik trek mijn jasrits open, mijn sjaal losser; even stilstaan, rustig worden. Etiketten schreeuwen, stellingen naderen, sluiten me in. In de mist van prikkels zoek ik de uitgang en vlucht naar huis. 
‘Eten we vandaag Chinees, lieverd?’ 
Hij knikt, slaat zijn armen om mij heen. 
‘Bakboter, kipfilet, WC-papier en ...’

Catfight - Ilona Bloeme

13 februari

Twee ogen staren me aan. Ik open het keukenkastje en ruim de boodschappen op. Mijn huistijger bedenkt zich geen moment. Hij wiebelt met zijn kont, springt via het aanrecht de kast in en zet zijn tanden vast in een zak kattenvoer. Ik pak hem beet en probeer hem uit de kast te trekken. Hij gromt. Ik probeer zijn tanden los te wrikken van te zak. Nog een grom. Gelukt! Zijn tanden verplaatsten zich in mijn vinger. Brokjes ontsnappen uit de zak. Hij volgt zijn prooi de kast uit en verslindt ze. Het gevecht eindigt voor mij met een tetanusprik.

Goedkeuring - Corine Binnekamp

12 februari

In haar groene broek loopt Marleen een rondje door de kamer. Het oranje vest met bloemmotief zwiert met de draai mee. Als een geroutineerd model staat ze aan het eind van haar loop even stil. 

‘Retro, leuke combi.' Haar vriendin knikt. 'Oranje staat je goed.’ 
‘Mam, wat vind jij?’ 
‘Ja, typisch jouw kleuren. Jammer van het floddervest. Is dat echt nieuw? Lijkt meer van de kringloop te komen.’
Marleens schouders zakken naar beneden. Ze plukt aan de wol. 
‘Het is natuurlijk jouw keuze, de winkel is tot vijf uur open.’

Interval - Elka Le Mair

13 februari 

In de recreatiezaal van het hotel was een piano voor de gasten. Blij huppelde ik naast mijn vader erheen. Fijn, pianospelen!

Na het eerste liedje, kwam de receptionist zeggen dat ik moest stoppen. De graaf duldde het niet. ‘De graaf?’, herhaalde mijn vader. ‘De grááf?’ Foute boel, wist ik. Mijn vader ging tekeer: ‘Wat dácht meneer wel? Dat we nog in de middeleeuwen leefden?’ Ik wilde opstaan, maar mijn vader riep: ‘Geen sprake van! Spélen!’ De receptionist jammerde dat ik moest stoppen. ‘Spélen!’, gebood mijn vader. Angstig zette ik een nieuw lied in.