UKV's van de week: Waar de sterren wijzen en Kamerplanten

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Jacqueline Meerten - Waar de sterren wijzen

18 oktober

Hij had nooit iets met school, mijn zoon. Voetbal, muziek, dát was zijn wereld. Toen zijn vader ziek werd, viel de havo stil.

Afgelopen vrijdag, zat hij tegenover me, terwijl ik zijn geboortehoroscoop voorlas. Maagd, met ascendant Leeuw. Eerst beheersen, dan pas vlammen, hoe treffend. We lachten om de sterren, maar ze gaven richting: dit jaar bouwen aan zijn portfolio, cursussen volgen, volgend jaar misschien een pop-opleiding, in Enschede. Minder afleiding, meer vak.

Hij keek op, verwonderd, alsof de hemel hem zelf toestemming gaf. Ik dacht: soms wijzen de sterren precies de richting zoals een moeder het ook ziet.

Leen Verheyen - Kamerplanten

18 oktober

Gisteren was ik zo eenzaam dat ik met de kamerplanten begon te praten. Zij maakten van de gelegenheid gebruik om hun jarenlange verwaarlozing aan te klagen. Om van hun gezeur af te zijn plaatste ik ze in de donkerste kamer van mijn huis. Wat was ik blij dat ik geen vrienden had.

Martine van Asperen - Desillusie

19 oktober

Hij wist niet of hij opgelucht was of teleurgesteld. Dagen had hij erover gedaan om over die steeds hogere, weliswaar denkbeeldige, drempel te stappen. De vorige keer was een fiasco. Met bevende handen had hij haar aangeraakt en onsamenhangend doen kreunen. Meer kon hij het niet noemen. Toch had ze hem geroepen, daar in de hoek van de lobby. Elke keer als hij passeerde. Ze lonkte, maar hij gaf niet aan haar toe. Totdat een ander zich over haar boog. Jaloezie gaf hem moed. De volgende dag nam hij achter haar plaats en lach-huilde. De pianoklep zat op slot.

Mechtilde Meijer - Op een terras in de herfst

19 oktober  

Hij trekt vinnig aan zijn sigaret en toont haar wat Pfeijffer een bordeelglimlach zou noemen. De rook verlaat zijn neus in twee krachtige stroken, zoals de adem van een paard in de winterkou. ‘Wat is nou logischer dan dat wij elkaar vanavond gezelschap houden?’ Zijn Italiaanse snorretje beweegt grappig als hij opnieuw een hartstochtelijke trek neemt, terwijl hij losjes zijn hand op haar knie legt.
‘Ik denk dat mijn man dat niet goed vindt,’ zegt ze glimlachend terwijl ze opstaat, ‘maar toch bedankt.’
Thuis vraagt ze zich gedeprimeerd af waarom er nou nooit eens een geschikte man avances maakt.

Marloes Postma-Schel - Beschermd

20 oktober

Het is hier afgelegen. Er zijn geen lantaarnpalen, het is donker en stil.  
Mijn fietsverlichting geeft een dun streepje licht.
De huizen staan troosteloos bij elkaar. Sommigen al half afgebroken, steen en puin ligt op de weg. Wat komt er ook alweer voor terug? Een winkelcentrum? 
De klap komt onverwachts. De grond voelt hard, ik proef bloed. Iemand trekt aan mijn haar, een hand over mijn mond.
Hij sleept me mee richting een van de huizen. Stompt me in mijn maag en mijn hoofd duizelt. Ik zie nog net de poster op het raam.
Ik word beschermd! Vastgoedbeschermer.