UKV's van de week: Muziek voor dovemansoren en Moederliefde

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Anna Strijbos - Lichaam als kluis

10 oktober

Mijn eerste sessie Japanse acupunctuur. Een bolle naald, mijn huid zou niet open gaan. De grijze vrouw met de wierrook brandend als haar fakkel, voelde aan mijn polsen om mijn meridianen te polsen.
‘Ben je snel geïrriteerd, boos?’
Opeens lag ik compleet naakt, doch aangekleed op haar tafel. Wat kan zij allemaal zien aan mij, wat ik misschien liever op het eerste gezicht voor vreemden verborgen wil houden.
Ze drukte met een bolletje op mijn huid. Ik voelde niets. Pas toen ik opstond werd ik moe en loom, ze heeft gewerkt zonder dat ik het voelde.

Asko De Vries Robles - ARTS IN OPLEIDING

11 oktober  

De neuroloog in opleiding strijkt met de achterkant van de reflexhamer over mijn voetzool. Hij schiet uit, vloekt binnensmonds. Onder zijn oksels verschijnen donkere plekken. Zijn geklungel boezemt mij niet bepaald vertrouwen in. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan.
‘Kunt u wellicht de neuroloog zelf erbij roepen?’ stel ik zo vastberaden mogelijk voor. Al bibbert mijn stem en kijkt de arts in opleiding mij strak aan.
‘U dient zich te ontspannen.’ zegt hij met afgemeten stem.
‘U dient niet te klungelen,’ dien ik hem met een gelijksoortig stemgeluid van repliek.

Jup Goffin - Muziek voor dovemansoren

11 oktober  

Ik speelde op mijn luchtgitaar
voor mijn opblaasbare vriendin
van Eric Clapton tot aan Gary Moore
en alles er tussenin
Er werd gebeld, de buren
of het wat zachter kon
ze keken net naar de tv
hoe Trump de Nobelprijs won
Mijn vriendin werd het teveel
zij begon langzaam leeg te lopen
en is toen uit pure schaamte
in haar luchtkasteel gekropen
Ik schoot toen vanuit mijn slof
en schreeuwde ‘eruit eruit’
begon ze zelfs te bekogelen
met plastic namaakfruit
Nu zit ik hier alleen
met mijn luchtgitaar
en net als ik wil spelen
springt zowaar een snaar

Mette-Indra Lofthus - Het ultieme geluksmoment

13 oktober

Mijn man draagt de Maxi-Cosi met daarin onze zevenenhalf maand oude dochtertje. Zelf kan ik dat niet, want ik ben op. Alle chemo’s hebben roofbouw op mijn lichaam gepleegd.
Ik ben niet meer wie ik ben. Toch ben ik er nog! En dat koester ik. Net zoals dit moment. Ik ben namelijk voor het eerst samen met mijn man en dochtertje uit eten.
Terwijl ik van haar kleine warme lijfje op mijn schoot geniet, maakt hij van dit ultieme geluksmoment geëmotioneerd een foto. Een foto waarop mijn dochtertje en ik elkaars spiegelbeeld zijn. Inclusief onze kale koppies.

Debbie Weerts - Moederliefde

13 oktober

‘Jij? Móeder?’ Haar lach is als een ijzige klauw om mijn hart. ‘Dat wordt natuurlijk een drama.’ Mijn broodje ei komt omhoog. Sprakeloos staar ik naar het tafelblad.
Stoelpoten krassen over het laminaat. ‘Kom, Ilse, we gaan.’
Raoul leidt me naar buiten. Ma schuifelt achter ons aan. ‘Waarom loop je weg? Ik bedoel er toch niets mee?’ Ze slist, speeksel verzamelt zich in haar mondhoeken. Haar oogwit wordt ontsierd door gesprongen bloedvaatjes, het glas trilt in haar hand. Ik weet het zeker, dit is de laatste keer dat ik haar zie. Zachtjes trek ik de deur achter me dicht.