UKV'S van de week: Kapot en Allure

iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Mette-Indra Lofthus – voor de laatste keer

24 september 2025
'Liefste, ik hou zo ontzettend veel van je.' 
De woorden klinken zacht, als een fluistering. Hij ligt naast haar en houdt haar tengere, door aderen gesierde hand in die van hem. Moeizaam richt hij zich op en geeft haar voorzichtig een kus op haar koude, verstilde wang. 
'Het is goed zo. We hebben een prachtig leven gehad.'
Tranen wellen op in zijn ogen en druppen op haar rimpelige gezicht waarvan de doorzichtige huid op flinterdun perkamentpapier lijkt.
Zijn met ouderdomsvlekken bestippelde hand zoekt opnieuw die van haar.
Nog eenmaal zucht hij. Dan is het voor hem ook voorbij.

Jan Poldervaart - ALLURE

21 september 2025
Jawel, mijn roepnaam begint met deze eerste letter. 
Geen lange naam. Gewoon kort, alsof mijn ouders bij de burgerlijke stand ontzettend haast hadden.
Geen doopnamen, geen tierlantijntjes.
Toch houd ik hem nog even geheim.
Want wie zijn naam niet prijs geeft, krijgt ineens status en allure. Voornaam, aanzienlijk, gedistingeerd, een heer van stand, jazeker!
Je hoort mensen fluisteren: “Zou hij zus of zo heten? Of toch anders?”
Ik glimlach, verklap lekker niets.
Laat hen denken, hun wenkbrauwen fronsen.
Mijn naam blijft mijn geheim en laat zich raden. 
Zelfs met deze drie letterige voornaam voel ik me koninklijk vol allure.

Annemiek Taffijn – Tegen de tijd in

21 september 2025
Hij hangt over zijn rollator, met moeite gaat hij erop zitten. Zijn handen trillen zichtbaar, tot die van zijn vrouw om de zijne sluiten. Hij bijt op zijn lip en kijkt haar aan. ‘We moeten door naar huis.’ 
‘Met de regen heb je nog niet genoeg gelopen. En de oefeningen…’ Haar rimpels verdiepen zich. 
Hij zet de pas erin. De kromming van zijn lichaam is onmiskenbaar, achter de wielen die voor hem uit lijken te snellen. 
Ze holt erachteraan.

Jacqueline Meerten – Blinddoek van tijd

19 september 2025
Ze moest geblinddoekt bevallen, zo ging dat in 1969. Ze had iets schandelijks gedaan, liefde vóór het huwelijk. God verbood het, zei men, dus volgde straf. Voor hem niet, hij ging vrijuit. Het patriarchaat was heilig destijds.
Na de bevalling dwaalde ze ’s nachts door steriele gangen, op zoek naar haar kind. Niemand wees haar de weg. De blinddoek was inmiddels weer af, maar haar ogen bleven bedekt door schaamte. De zuigeling was verdwenen.
Vijftig jaar later zocht ze haar baby opnieuw, ditmaal in de spelonken van Alzheimer. Dwalen bleef haar lot, en telkens verloor ze wat haar toebehoorde.

Marion Reeuwijk-Remmerswaal - Kapot

19 september 2025
Ik hou er niet van om iemands werk kapot te maken. Zeker niet als ik weet dat daar vele uren in zijn gestoken. Dat ieder lijntje nauwkeurig is uitgezet en getuigt van een ruimtelijk inzicht waar de meeste architecten niet aan kunnen tippen. Het was niet een keer, maar drie keer hakte ik erop in. Drie schepsels van de natuur gefrustreerd door mijn toedoen. Drie creaturen die weer van voor af aan kunnen beginnen en zich moeten haasten om nog op tijd te eten. Maar ja, eigen schuld. Ze hadden hun web niet dwars over mijn straatje moeten hangen.