UKV's van de week: Smacht en Dorst

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep. 

---

Robert van de Meulen - VECHTEN, VALLEN, OPSTAAN

18 juni

´Alles heeft een reden,’ zei ze. ‘Niets belandt toevallig op ons bordje.’ In die stelligheid deed zij een poging haar zoveelste tegenslag een diepere zin toe te kennen. Ik moest denken aan Rob Wijnberg, de filosoof. Hij schreef dat we juist blind zijn voor de rol van het toeval. Waar je wieg staat, welke kansen je in de schoot geworpen krijgt, toegang tot degelijk onderwijs en bovenal iets ongrijpbaars als gezondheid: meer dan dat wij dit aan onszelf te danken hebben zijn het dingen die ons – redenloos – overkomen.
Voor haar hoop ik dat hij ongelijk heeft. Ze is sterk.

Marike van der Raadt – Hoogslaperblues

21 juni

Hoog boven mijn hoofd zingt mijn zoon een liefdeslied:
‘We zijn beiden negen jaar en echt perfect voor elkaar. Waarom ben je niet voor mij?’
Zijn stem wordt vervormd door de ventilator waar hij in zingt. Met passie plakt hij er nog wat rijmende, ritmische zinnen achter. Als hij doorheeft dat ik sta te kijken schieten we samen in de lach.
‘Die zing ik morgenochtend wel verder als jij mij wakker maakt.’
Ik glimlach bij de gedachte.
‘Als ik een beetje makkelijk wakker word tenminste’.
Ah, mijn zoon: een blueszanger met zelfkennis.

Trudy Pas – Smacht

22 juni

Je denkt als nieuwkomer de organisatiecultuur beter te begrijpen dan de oudgedienden. Dat de dames Irene en Machteld, twintigers, de beste klussen, roosters, kamers en aandacht kregen, - Irene met haar luid misbaar en Machteld met haar rollende ogen naar de baas -, leek niemand door te hebben.
Ik keek als uitzendkracht mijn ogen uit, vooral naar de al wat oudere heer die nooit wat zei.
‘Zij krijgen alles voor elkaar, dat laat u zich toch niet over uw kant gaan?’ vroeg ik.
‘Over wie heb je ‘t?’
‘Irene en Machteld natuurlijk.’
‘Oh Sirene en Smachteld, bedoel je.’

Laura van der Linde – Dorst

23 juni

Een bergwandeling in deze hitte. Waarom heb ik me aangemeld? Ik zie dat we weer gaan stijgen en hoop vurig dat dit de laatste klim is. Ik probeer het smachtend verlangen naar vocht te negeren, maar de gedachte aan een blikje cola is hardnekkig. ‘Co-la, co-la, co-la’, denk ik op de maat van mijn sloffende bergschoenen.
Opeens sta ik naast onze gids. Zijn we gestopt? Hij haalt – oh wonder – een cola uit zijn rugzak. Mijn rechterhand grijpt het blikje en met links geef ik een duw. Zijn wegebbende schreeuw duurt bijna net zo lang als mijn eerste slok.

Gino Dekeyzer – Gek

23 juni

Mijn hondje is zo klein dat ze nauwelijks opgemerkt wordt. Geen kat die haar ziet. In een draagtas neem ik haar mee naar verboden plaatsen zoals een museum of ik laat haar midden in de zomer stiekem op het strand loslopen. Ze laat in het natte zand zelfs geen sporen na. 
Ik ben echt gek op haar. Ze geeft zin aan mijn leven zoals niemand dat ooit gedaan heeft. 
De mensen in de straat kijken me na en zeggen dat ik dingen zie die er niet zijn.
Kon mijn hondje maar blaffen en eens genadeloos in hun kuiten bijten.