UKV's van de week: Roegen & Oorverdovende stilte

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Trudy Pas - Als je vooraf zou weten …

8 december  

Zoals de meesten van haar generatiegenoten heeft mijn dochter lang gewacht met moeder worden. Lang hield ze vol dat de wereld te vol was, actie voerend voor Greenpeace, of te gevaarlijk, actie voerend voor Artsen-zonder-grenzen, om ten einde te constateren dat ze eerst volwassener wilde worden. ‘Er ligt zo’n druk op vrouwen wat betreft het moederschap.’
Ik zeg hier niets op, denk onderwijl aan het genot van grootouderschap dat ik voor geen goud zou willen missen.
‘Maar als ik vooraf had geweten dat ik een Jules zou krijgen, was ik er eerder aan begonnen.’

Paul de Jong - Roegen

8 december

Ineens galmt ‘roegen’ in mijn hoofd. Wat wilde ik graag dat het woord echt bestond. 

Het is gemaakt voor onze taal. (Het liefst in het Noord-Hollands accent.) Het zou geworteld zijn in een zestiende-eeuws zeevaarders gebruik: “Ketelbink, roeg het dek!”
Prachtig toch?

Het zou uiteraard ook bekend zijn uit een spreekwoord.. Dat geeft geloofwaardigheid aan het woord. “Hij die tijd heeft het dek te roegen, zal de voeten nooit hoeven te verbinden.”

Hoever zou ik bereid zijn om roegen in het leven te roepen?
Misschien stop ik het in een verhaal. Dan zie ik wat er van komt…

Thijs Hanrath - Mijn boek en ik

9 december

drager van waar ik mee bezig ben
en mij bewust
is doorleefd
geïnternaliseerde kennis
zit in mijn systeem
mijn boek 
geen dure wollige woorden
geen loze reclamefolder
ik lijd niet meer aan wanhoop
‘ego’ en ijdelheid
voor het  ‘jouw-boek-komt-er-in-3-maanden-en-tien-stappen-syndroom’, ben ik inmiddels uitgebreid behandeld
en met succes
mijn boek heeft liefde nodig, koestering
mijn boek is mijn leven niet
ik kan weer zingen, springen en gek doen
dat ik er toe doe
daar ga ik ook zelf over
ook mijn boek gaat zijn eigenwijze weg
we lijken zo verdomd véél op elkaar
mijn boek en ik    

Erik Uniken - DE ZENUWEN

9 december  

Post Centrum is nog de enige kazerne met die sfeer van begin negentienhonderd. Achter houten deuren staat een moderne bluswagen, waar de jonge spuitgasten naartoe sprinten als de bel rinkelt.
Een oudgediende wandelt achter hen aan. Stapt in zijn laarzen, trekt de gestreepte salopette op. Neemt plaats achter het stuur, schuifelt even tot 'ie lekker genoeg zit terwijl de nieuwelingen achter hem beginnen te beenwippen. Hij gniffelt.
Blauw flitslicht, ze passeren de zware deuren. De tweehoorn maakt de stad alert.
Verrassende noodsituaties maakt hij nauwelijks nog mee. Wat hém zenuwachtig maak is zijn pensioen dat over acht uur ingaat.

Milly Lanser - Oorverdovende stilte

10 december

De ruimte die gevuld was met vriendinnengeschater en mannengrappen viel met een klap stil. Iedereen keek naar hem. Zij lag naast haar stoel en op haar wang tekende zich een plek af. Een straaltje bloed stroomde uit haar neus en maakte vlekken op haar hagelwitte bloes. Een stoere man in een strakgespannen t-shirt greep de dader in zijn kraag, sleepte hem de lunchroom door en smeet hem buiten onzacht op de kinderkopjes. Binnen bekommerden zich de gasten om de vrouw.
‘Het was mijn schuld,’ fluisterde ze door haar tranen heen. ‘Ik kon zijn vriend niet weerstaan.’