UKV's van de week: Brug en Leren

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Inkt – Roy Ramakers

4 december 2025
Naalden die een gekoesterde herinnering achterlaten 
Of met zwarte lijnen oude littekens in je kerven
Ingekleurde verbeelding van dat waar je het meest van houdt,
Of van een gebroken hart in scherven

Ik draag mijn littekens liever niet in inkt 
Niet in mijn huid, maar diep van binnen
Want daar ligt ook de kracht die ik vond
Om elke dag weer opnieuw te beginnen 

En hoewel ik al die plaatjes prachtig vind
Is het verleden niet iets wat ik uit wil dragen 
Voorbije dagen laat ik liever gaan,
Ik wil die sprong weer in het diepe wagen

Leren - Martine van Asperen

1 december 
‘Je bent te lief. Al die veren maken je ongeloofwaardig.’ 
‘Het spijt me dat te horen. Je hebt gelijk, ik geef je graag een goed gevoel.’
‘Je gebruikt dezelfde stokpaardjes, gebruikt dezelfde zinnen. Ik heb niets aan die zogenaamde goede bedoelingen.’
‘Dank je wel voor deze feedback. Ik ben nog aan het leren. Hoe kan ik je beter van dienst zijn?’ 
‘Zeggen waar het op staat. Sla de poespas over.’ 
‘Je tekst is zoutloos, monotoon in ritme en je woordgebruik is bot. Als lezer haak ik af. Zoek een andere hobby.’ 
‘Laat maar,’ typ ik nog en sluit ChatGPT.

De drempel van zichtbaarheid - Jacqueline Meerten

4 december 
Ze had gedacht dat ouder worden betekende dat je vanzelf steviger stond, de jaren je wortels dieper verankerden. Maar nu, vlak voor het interview, trilden haar handen als jonge takjes in maartwind. De vrouw van Libelle, een vreemde maar ook een poortwachter, zou haar boek lezen. Haar taal wegen, misschien zelfs haar ziel aanraken.
Alsof één blik van een ander haar hele bestaan kon bevestigen of doen wankelen. De angst zat niet in het oordeel, maar in de onderstroom: als jij mij niet mooi vindt, besta ik niet helemaal.
Maar de wind ging liggen en haar waarheid bleef staan.

Brug - Luc Vos 

2 december 
Hij zit op een bank, dicht bij de brug. 
De reling is niet hoog, denkt hij. De val tot het water eronder wel. 
Genoeg om alles uit te wissen? De fouten die hij maakte? De pijn die hij veroorzaakte, die nooit ongedaan kan worden. 
Haar ogen blijven hem achtervolgen. Het niet begrijpen hoe hij zo gemakkelijk alles weggooide waar ze samen voor hadden gevochten. 
'Voor wat?’ was het enige wat ze hem nog had gevraagd voor ze de deur voorgoed had dichtgeslagen. 
Tot op vandaag kent hij het antwoord niet. Maar onder de brug ligt het wellicht ook niet.

In de naam van der liefde - Asko de Vries Robles

2 december
Hij voert het woord, zij laat hem maar. 
Aan tafel wordt het stil. 
Steeds luider gaat hij praten, soms zelfs met consumptie.
De drank vloeit rijkelijk. Hij laat het zich smaken.
Nauwlettend houdt zij een ieder in de gaten. 
Hij ziet het niet, de arme schat.
De lijkbleke gezichten, grote ogen, draaikonterij,
puur en alleen om bij hem in het gevlij te komen.
Gelukkig is de avond snel voorbij. 
‘De hoogste tijd,’ wordt voorzichtig gestameld.
Een goedbedoelde knipoog, gelukkig ziet hij het niet.
‘G-geslaagde avond,’ fluistert hij in bed, valt als een blok in slaap.