UKV's van de week: In het land der blinden en Narcis

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

---

Narcis - Cora van B

16 februari

Dagelijks gingen we lunchwandelen, even uit de bedompte atmosfeer en het continue stemmengeruis om ons heen. Terwijl we stevig doorstapten vertelde ze over haar pijnen, de streken van haar ex, haar moeilijke oudste. Ik luisterde.
Onlangs onderbrak ik haar, vertelde over de diagnose, behandelingen, mijn schrik.
‘O, wat erg’ stamelde ze.
Zwijgend liepen we terug naar kantoor. Toen ik de dag erna vroeg of ze mee ging, weifelde ze, besloot toen: ‘Oké, ik moet toch nog narcissen halen. Maar het is wel de laatste keer.’
‘Hoezo?’
‘Ik kan jouw ellende er niet bij hebben, ik heb zelf al te veel.’
 

Schrijver of echtgenoot - Paul Bastiaansen

18 februari

Ze was bezig in de keuken en zag hem de trap op gaan. “Wat ga je doen? Het eten is bijna klaar.”
“Even een verhaal uitwerken. Begin maar zonder mij.”
“Een verhaal uitwerken? Bas moet straks naar hockey en Sterre naar ballet. Kan je het niet gewoon opschrijven?”
“Zo werkt het niet. Ik moet dit verhaal nu uitwerken, voor het een andere schrijver vindt. Ik vraag jou toch ook niet te wachten met het kopen van die afgeprijsde schoenen tot mijn salaris gestort is?”
“Dat is anders.”
“Dat is het zeker. Dat zijn maar schoenen. Dit is een verhaal.”

In het land der blinden - Asko De Vries Robles

18 februari

Mijn rechter oog hangt op half zeven,
een hardnekkige tumor stond mij naar het leven.
Nu ben ik ziende blind, een kind:
in de ogen van menigeen.
“Maar kinderen zullen de hemel bevolken.” schreeuw ik uit. Jeroesjalajim houdt zijn poorten angstvallig gesloten.
De klaagmuur immers, siddert op zijn grondvesten:
opgetrokken uit steen en been, hebben wij minder dan niets gemeen.
En ik, ik ben ziende blind, een kind.

Een glorieuze toekomst - Tja Huizing

19 februari

Ik ben een fenomeen in wording en binnenkort kent iedereen mij. Ik heb namelijk een manuscript naar vier gerenommeerde uitgevers gestuurd.
De redactie hoeft niets aan mijn verhaal te veranderen, want het is foutloos en spectaculair.
Ongetwijfeld word ik door verschillende tv-zenders uitgenodigd. Daar heb ik een aantal scenario’s voor geschreven. Tenslotte wil ik niet alleen antwoord geven, maar zelf ook iets vertellen.
In gedachten zie ik de meest geweldige recensies in alle kranten staan. De journalisten zullen in een rij voor de deur staan.
Wanneer zal de drukte beginnen? Ik wacht al een half jaar op reacties.

Nabij - Elka Le Mair

19 februari

Vlak naast jou praat ik zacht
terwijl mijn handen de jouwe raken.
Ik zie de spanning in jouw kaken
na alweer een doorwaakte nacht.
Met mijn ogen zoek ik een weg
naar jou, je staart langs me heen.
Ik ben bij je, weer alleen.
Jij zakt telkens dieper weg.
Ik zing het lied uit onze dromen.
Je kijkt me plots verlangend aan,
je strakke trekken laat je vrij
en terwijl mijn tranen stromen
vergeet ik dat wat is doorstaan.
Ik koester nu, je bent nabij.