UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid. 

Uit eigen tuin - Daan Bos

8 mei

Hoog boven de tuin, kots ik mijn maag leeg. Zonnebloemen knipogen omhoog. Met onhandige zwembewegingen probeer ik boven een ander stukje tuin te komen. Wat een geklooi.

‘Zeker de verkeerde plant geproefd.’
Naast me zweeft ontspannen een vrouw.
‘Oma?’
Grinikkend knikt ze en pakt mijn hand.
‘Kijk daar lig je.’
Naast me ligt een aangegeten worteltje.
‘Shit.’
Mijn hond snuffelt aan het worteltje.
‘Nee! Niet doen!’
Hij springt tegen me op en ik maak ongewild een koprol door de lucht.
‘Kom meid, we gaan.’ zegt oma.
Als een dronken duif probeer ik oma en de uitgelaten hond bij te houden.

Hélène Willems - Stofzuiger

7 mei

Dat heb ik weer! Gaat mijn stofzuiger net buiten de garantietijd kapot. Geïrriteerd bel ik de servicedienst en een uur later staat een monteur op de stoep. 

Aandachtig bekijkt hij het apparaat. ‘Gebruikt u hem vaak?’
‘Ja, dagelijks.’
‘Dus gisteren heeft hij het nog gedaan?’
‘Ik ben een weekje weggeweest, vorige week zaterdag is de laatste keer dat ik hem heb gebruikt. En toen deed hij het nog prima.’
‘O, dan weet ik al wat er aan de hand is.’
‘Wat dan?’ vraag ik nieuwsgierig. 
‘Je stofzuiger heeft ontwenningsverschijnselen.’

Verscheurd - Remke Jansen

6 mei

Er zit een scheur in mijn linkerbroekspijp die niet meer te repareren is. Ik ben geen weggooier en weet dat ik mezelf nu moet aanpakken. Ik roep: ‘Daaag, broek! Kusje! Dank je wel voor jaren loyaliteit!’ Met uitroeptekens, want voordat ik het in de gaten heb, hangt hij weer in de kast. Ik weet hoe ik ben.
Met een theatrale zwaai, ik vind het zelf ook enigszins overdreven, gooi ik hem in de kliko.
‘Daaaag!’ roep ik nogmaals. 
‘Vaarwel, Remke,’ hoor ik zacht. En een snik, ik zweer het.
Ik hang hem weer in de kast.

Zwijgen en gedichten schrijven - Peter J. Seij

6 mei

ik schreef dat ik gedichten schreef
waarin mijn ziel verpakt was in gedachten 
die geen goedkeuring verwachtten

ik las boeken tot ik niet meer denken kon;
het was het zogenaamde weten
dat me lastig viel

ik wilde iedereen terzijde staan
en zocht naar mensen die 
net als ik verbolgen waren

ik meed discussies over hoe goed alles was
hoe ver het was en wat het had gekost

ik wilde luisteren en zwijgend overleggen
tot ik zou kunnen zeggen
dat het gesprek voorbij was

en dat niets nabij genoeg was

Eva's ster - Irma Moekestorm

4 mei

Mijn buurmeisje Eva had een mantel met een warme kraag. Ik wenste dat ik zo’n jas had. Niet alleen omdat de jas zo mooi was, maar ook omdat de mijne hoognodig aan vervanging toe was.
Op een gure wintermorgen zag ik Eva met haar broertje en haar ouders in een open vrachtwagen stappen. Wat moest dat koud zijn, zo zonder jas…
Toen ze ’s avonds nog niet waren teruggekeerd, werd ik ongerust. Ze bleven nooit zo lang weg. Ik gluurde door de brievenbus. Aan de kapstok hing Eva’s mantel. Een laatste lichtbundel deed de gele ster even oplichten