UKV's van de week: Het grote niets & Tijd

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Theo-Henk Streng - Gelijk

8 november

“Je moet nooit sporen achterlaten,” zei de betweter altijd, vlak voordat hij haar een pak ransel gaf. 
Hij heeft weer gelijk, denkt ze terwijl ze naar zijn dode lichaam kijkt. In zijn doorbloedde keel smelt de priem van ijs langzaam weg.
 

Paul de Jong - Perk met uitzicht

9 november

"We willen graag uitchecken," zegt de gans.
"Ik hoop dat uw verblijf bij ons aangenaam was," zegt de receptionist.
"Kunnen wij hetzelfde perk naast de sloot weer reserveren vanaf april tot november?” antwoordt de gans.
"Ik kijk even voor u." De receptionist typt wat. “Ik heb nog een royaal gazon naast de fontein. Een populaire plek, gezien mensen daar vaak brood voeren.”
“Dat lijkt ons gezellig. We nemen het.”
“U zou ons helpen met een fraaie review op Google.”
“Uiteraard. Tot volgend jaar.” De ganzen stijgen op. De receptionist zwaait hen na terwijl de toom de V-formatie al aanneemt.

Koen Casteleyn - Het grote niets

9 november  

Vrees niets in dit leven. Geef alles wat je kan. Heb geen spijt, kijk niet terug met wrok op het verleden. Want na dit leven is er niets: het grote niets. Want zoals je je niks meer kan herinneren van voor je geboorte, toen was er ook niets, eindigt je leven zonder meer.
Het leven is één groot cadeau; je hebt er niet om gevraagd. Je bent in het leven geworpen, neemt het aan en viert het leven. Niet alles gaat vanzelf, ik kan het weten. Alles heeft zijn tijd en bestemming, niets duurt voor altijd.

Elka Le Mair - Tijd

12 november

Tijd tikt weg, het zal heus indalen.
Eindelijk had hij weer woonruimte gevonden. Dus verhuisden ze wéér een kind naar de zoveelste plek. Het voelde nog onwennig, maar vlakbij ontdekte hij het park, waar hij, zonder balkon én verliefd, graag vertoefde.
De buurt ging hem passen als een tweede huid.
Tot die dag. Op klaarlichte dag werd alles onder vuur genomen.
Een kalasjnikov verwoeste niet alleen de ramen. Minuscule glassplinters zaten tussen zijn planten, tussen de bladzijden van zijn boeken en blijven tevoorschijn komen.
Nog steeds kan ze er niet bij dat ze hen juist díe dag mee had uitgenomen.

Roy Ramakers

12 november

Als de wereld een broodje was, zou ik hem beleggen met de meest speciale lekkernijen. Daarna zou ik er met aandacht en smaak van gaan genieten, tot aan de laatste kruimel.
Helaas voelt mijn leven vaak als oud brood met kaas, dat ik gehaast en zonder kauwen wegslik in mijn strijd om de trein nog te halen.
'Jochem, zit je nou nog steeds te kriebelen? Eet je boterham op, je komt te laat op school!'