UKV'S van de week: Rozen en de man met de bezem

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Erik Uniken - De man met de bezem

29 oktober

De man zwaait terug naar elke winkelier in de straat. Duwt een karretje met een ton, schep en bezem. Stopt bij de drogist. 
Haalt de bezem met een ruk uit zijn houder. Zwiept snoepwikkels, blikjes, patatbakjes met resten mayonaise op een bult. Schept, draait de schep een kwartslag boven de ton en drukt beide terug in de houder.
Zijn duim gaat op naar de drogist. Hij strekt zijn rug en verdwijnt met het karretje om de hoek.
Een jongen met een studententas fietst de winkelstraat in. Brengt zijn hoofd in de nek en schudt een blikje energydrink leeg.

Debbie Weerts - Echt

26 oktober

Voetstappen op de trap. Een bos bloemen, bijna te groot voor de deur, dan zijn gezicht. Hij legt de bloemen op het bed, kust me en trekt me in een omhelzing. Hij klemt me stevig in zijn armen en fluistert: ‘Ik kan niet zonder je, dat weet je toch? Je bent mijn wijfie en ik hou zo veel van je.’
Ik laat me kussen en luister naar zijn keer op keer geprevelde beloftes dat hij het nooit meer zal doen. Ik wil me zo graag weer veilig voelen.
Als het nog een keer gebeurt, dan ga ik weg. Echt.

Jacqueline Meerten - Lichtheid van het bestaan

30 oktober

Toen de zon in hem ging wonen
Hij droeg zichzelf, eindelijk. Niet meer leunend op wie hem liefhad of in gevecht tegen het onvermijdelijke. In de laatste maanden werd hij licht, ondragelijk licht. Alsof elke vezel in zijn lichaam besefte dat verzet geen zin meer had.
Zijn ogen, ooit vol angst, stonden nu wijd open voor wat komen ging. Ik zei lachend, half grappend: ‘Je bent verlicht.‘ En hij straalde, werkelijk straalde omdat de zon verhuisd was naar zijn ziel.
Alles wat zwaar was, smolt. Hij was in zijn leven nog nooit zo gelukkig geweest. Alsof de dood hem niet kwam halen, maar hem eindelijk thuisbracht.

Tessa te Loo - Uitgewist

28 oktober

Met een stok teken ik een hart in het zand. Ik laat me met een plof neerzakken en luister naar het ruisen van de zee, starend naar de golven die steeds verder het strand op spoelen.
Het voelt passend om te zien hoe elke golf het hart gedeeltelijk wegspoelt, zoals hij onze liefde heeft uitgewist.
 

Elsbeth  Boom - Rozen

30 oktober 

Nergens kijkt ze meer van op.
Maar die grote bos rode rozen van haar über blauwe echtgenoot -zomaar, omdat ik van je hou- had ze nooit verwacht. Tijdens hun hele huwelijk heeft hij nooit enige blijk van romantiek getoond. Niet op haar verjaardag, niet op Moederdag en aan Valentijn doet hij al helemaal niet. 
Ze is gelukkig. 
De woonkamer ruikt naar roos.
Ze hoort weer de stemmen van haar vriendinnen. 
‘Wat heeft hij te verbergen?’ 
‘Hij heeft vast een vriendin of zo. Ik zou zijn telefoon maar eens checken.’
De rozen hebben hun glans verloren.