UKV's van de week: De componist en Verdwaald

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Debbie Weerts - Verdwaald

13 september 

‘Hoi pap.’ Ik geef hem een kus op zijn wang.
Hij bekijkt me als een boek dat hij misschien ooit gelezen heeft, maar zich niet herinnert.
‘Hoe is het vandaag met je?’
De rimpels op zijn voorhoofd verdubbelen zich. ‘Eigenlijk weet ik het niet zo goed.’ 
Ik pak zijn hand. ‘Was je gaan wandelen?’
‘Ja?’ De twijfel in zijn stem doet mijn hart ineenkrimpen. Dit is de man die vroeger op vakantie pertinent weigerde een kaart te gebruiken en zijn gezin toch altijd veilig thuis bracht. En nu verdwaalt hij drie straten van huis. En in zijn eigen hoofd.

Tja Huizing - Echte liefde

13 september

‘Wakker worden!’ zegt mijn man dwingend ‘en kleed je vlug aan.’
‘Daar heb ik nog geen zin in.’
‘Sta verdorie op. Er is brand.’
‘In onze straat?’
‘Dat kun je wel zeggen.’
‘Wie is daar verantwoordelijk voor?’
‘Zeur niet en sta snel op, want onze kamer staat al in de fik.’
‘Heb ik nog wel tijd om me te douchen?’
‘Als je wilt dat ik verder als weduwnaar door het leven ga, heb je alle tijd van de wereld.’
‘Dan doe ik het kort. Daarna kun jij je ook nog even lekker afspoelen.’

Trudy Pas - De componist

14 september

Als dertienjarige jongen wist hij dat hij wilde componeren. Het was dat ene heldere muziekstuk geweest dat hij in zijn hoofd zonder enige inspanning had gecreëerd en daarna niet meer zo exact kon terugvinden. Hij is nu al 50 jaar bezig de herinnering aan die melodie te pakken, elke compositie is een poging om die zielsblije, zijn wezen bepalende vibrerende klanken, in tempo en akkoorden te toonzetten. Elk stuk lijkt erop maar haalt het niet.
Wat een prachtige mistreffers weet hij in die worsteling neer te zetten. Je hoopt dat hij die oer-melodie nog heel lang niet zal vinden.

Harmke Roestenburg - Vrolijke tegenstander

15 september 

Soms zijn er van die dagen, dat ik overal tegenin wil gaan: brullen, duwen, schoppen en alles vertrappen wat me voor de voeten komt.
Er is iets dat alles in mij vastzet.
Als eindelijk het geplens tegen de ramen stopt en de zon me wenkt, trek ik mijn jas aan.
De wind loeit om mijn oren, toont brullend zijn begrip, geeft me een plaagduw en daagt me uit om er tegenin te gaan. Ik trap op neergevallen takken en schop tegen de eikels, die toch de boel wel opfleuren. Net als mij.

Andrea Bos - Niet meer zo magere Hein

15 september

Over de gehele wereld gingen geen mensen meer dood sinds Magere Hein een sabbatical had genomen. Toen hij terugkeerde, herkende bijna niemand hem. Hij was niet mager meer, stevige botten beweerde hij zelf.
Eigenlijk wilde hij wel een ander beroep maar hij kon geen opvolger vinden en toen hij zich meldde bij het arbeidsbureau reageerden ze nogal bot op zijn CV dus daarom had hij besloten om toch maar de Dood te blijven. 
Hij ging zichzelf wel wat moderniseren. Het gewaad met kap bleef, in de kleur paars. De zeis ging weg en hij verplaatst zich tegenwoordig per fatbike.