UKV's van de week: GOUD en Verloren tijd

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Luc Vos -Kijken

30 augustus

‘Weet je nog, schat? Hoe we hier samen waren?’

Hij kijkt opzij.

‘Je houdt van deze Noorse landschappen, hè.’

Met vaste hand stuurt hij de wagen door de kronkelende wegen.

‘Ik ook. Dat weet je.’

Hij vertraagt, zet de wagen aan de kant.

‘Dit is de plek, lieverd. Waar we … voor het laatst waren.’

Moeizaam stapt hij uit. Zijn handen trillen als hij de passagiersdeur opent. ‘Het spijt me zo, lieve schat.’ Hij kijkt naar de fjord voor zich. ‘Ik had nooit op mijn gsm mogen kijken.’ Huilend neemt hij de urne. ‘Dan was jij er nu nog geweest.’

Mechtilde Meijer - GOUD

31 augustus

Midden in zijn verhaal over kostbaarheden ophalen en bewaren onderbreekt ze hem. ‘Agent, mijn zoon en zijn collega zitten net op het terras. Die ken je misschien wel? Loop even achterom dan zet ik een kopje bij. Ik neem aan dat jij ook wel even pauze mag, toch?’
Hij maakt een afwerend gebaar. Hij heeft het druk, vermoedt dat hij zijn opdracht niet goed begrepen heeft, dat hij in een andere wijk moet zijn. Beleefd groetend maakt hij zich uit de voeten.
Haar hart zit in haar keel. Voor de zekerheid doet ze de achterdeur op slot.

Henri Pols - NAZOMER

1 september

Het was alsof de anderen zijn liefde voor jonge vrouwen meevoelden en daarom ook van mij hielden. Tijdens een fietstocht door de polder stopte hij ergens en keek uit over het landschap. Hij zei niets. Uren later, op mijn kamer, vertelde hij dat het landschap er lag alsof het voor de eerste keer werd gezien en toch herkenbaar was, onopgesierd en zachte kleuren had en op mij leek. Niets lichtte op of was verheven, geen glans, geen stralen, alles was aards en vervuld van een verlangen en dat hij er mijn effen jurk mooi vond en mijn open schoenen.

Cora van B - Sporen

3 september

Zijn sporen toen hij was vertrokken. Een onvergetelijk mengsel van tabaksgeur, warme handen, ogen vol liefde en verheerlijkte verhalen over vliegen. Hoe hij dingen vergat, verloor. Zijn huissleutel, autosleutel, Zippo, bril, pet, ING-pas, portemonnee.

Mijn ergernis, vertaald in preken, woede, schouderophalen, grijnzen. Mijn verbijstering als ik zag dat iemand op zijn schouder tikte, als de telefoon ging of er werd aangebeld: ‘is dit van u?' Of als zijn portemonnee ineens op de mat plofte. Nooit bleef iets kwijt, alles kwam terug.

Vorige week vond ik mijn afvalpasje op de mat. Ik wist niet eens dat ik het kwijt was …

Martin Vermeulen - Verloren tijd

3 september

“Welke dag is het nou vandaag, jongen?”

‘’Vandaag is het woensdag, pap.”

‘’En wat is het morgen dan?’’

‘’Morgen is het donderdag.’’

‘’Oh, en vandaag dus woensdag.’’

Hij staart even voor zich uit, terwijl hij een slokje koffie neemt. Waar hij nu woont, verliezen alle bewoners meer en meer de tijd. Ik zie hem denken, peinzen, zoeken, zijn hersens kraken. In zijn hoofd is het een slagveld waar soldaten die zojuist de eerste slag hebben verloren zich hergroeperen voor een nieuwe bij voorbaat kansloze aanval.

‘’Ën wat is het dan morgen?’’

‘Morgen? Euh, morgen kom ik weer..”’

“Fijn, jongen.’’