De meest opvallende UKV's van deze week

In de Facebookgroep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen kunnen schrijvers de uitdaging aangaan om een ultrakort verhaal te schrijven: 99 woorden of minder. Deze 5 verhalen of gedichten waren de leukste, beste of anderszins meest opvallende die deze week gedeeld zijn. Ook zetten we het verhaal met de meeste likes in de spotlight. Deze week is dat Merel Olden met Beter.

Merel Olden - Beter

15 juli

Ze werd zesenveertig jaar geleden geboren met een achterstand die ze nooit meer in zou halen. Ik kon alles sneller. Ik kon alles beter. Ik liep eerder, was eerder zindelijk. Ik fietste met twee wielen; zij met drie. Ik leerde hoger; zij zeer moeilijk.

Hoewel, één ding kon ze beter. Netjes eten.

Het gaf niet. We waren en we zijn elkaars allerliefste zus.

De laatste jaren laat haar lijf haar steeds verder in de steek. Haar blaas, haar benen. Haar halfvolle verstand is wel heel mager geworden.

En nu ik naar haar kijk, hoe ze tegenover me zit te eten, zie ik hoe ook haar handen er mee ophouden. Hoe een hap pas na tien keer prikken lukt. Ik wil schreeuwen. Haar bord van de tafel af gooien.

Maar op haar gezicht geen spoor van frustratie. Ze is rustig en geconcentreerd met haar eten bezig. Mijn grote zus. Incasseren en doorzetten. Ze is er zoveel beter in dan ik.

Mechtilde Meijer - Gewichtig

19 juli

Bij de kiosk op het Keizer Karelplein eten we een ijsje vlak naast een hier wat misplaatst wielergroepje. “Zo, mannen, dus jullie lopen niet mee?”
De oudste van het stel lacht. “Nee, dit is het echte werk, hè.” Trots begint hij aan een gedetailleerde uitleg over zijn supersonische fiets, het carbon frame en de elektronische schakeling voor 22 versnellingen. 
“Maar, er zit geen bel op …” 
Meewarig kijkt hij me aan, legt zijn linker handpalm open en zegt: “Da’s allemaal gewicht, hè.”
Ik kijk van zijn ijsje naar zijn welvaartsbuikje, dan weer naar zijn fiets. 
“Ja, dat wel.”

Remke Jansen - Saradiaol

17 juli

'Kwabbaratie lifdie marao. Ganiei. Lannemakie zetti korosnappie, sjnekko ladiedora?
Ach, danno de niripalo, nakavoro sjemig tassie. Ganarata!'
Ik sla mijn handen voor mijn gezicht. Geratel. Ik hoor alleen maar klanken. Het dringt niet tot me door wat mijn zoon wil vertellen. Hij gaat maar door.
'Ik weet iets leuks,' zeg ik. 'We zeggen tot zeven uur helemaal niets.'
Hij kijkt me boos aan. 'Prasjanaka. Poernabala!!' 'Kladia vannastabalia, garanavoro!'
Ten einde raad roep ik: 'Pariajatski dimario. Skalabanda blistaj!'
Hij is even stil en dan proest hij het uit. 'Dat wist ik helemaal niet. Schaam je je daar niet voor?'

Kitty van Zomeren - Lollig doen

15 juli

Emy’s parkiet hipt op de rand van haar laptop.
‘Wat ben ik?, Wat ben ik?’, vraagt het vogeltje en blaast haar wangetjes en buikje héél bol op en doet haar vleugeltjes in haar zij. 
Verbouwereerd kijkt Emy op, ‘werkelijk geen idee.’
‘Nou!?, Nou!?’, roept het vogeltje waggelend en blaast zich nog wat meer op.
‘Kweet ’t ècht niet’, zucht Emy druk.
‘Een plofkip!!’, proest het vogeltje uit en valt gierend achterover van het scherm.

Een paar seconden aan verbaasde stilheid in haar hoofd..
Dan opent Emy een nieuw tabblad en vult in op de pagina.

Grasparkiet te koop:
Eén euro.

Annette Rijsdam - Stom

18 juli

Tranen mengen zich met snot, haar gezicht is verwrongen in een zorgwekkende grimas. Ik huil van binnen. 
‘Ik snap het nieieieieiet,’ hikt ze als een hangende grammofoonplaat. 
Ik troost naar mijn vermogen. ‘Het is goed zo,’ sus ik. ‘Je verdriet mag er zijn.’ 
‘Wat is er?’ Mijn man knielt neer bij het ontredderde lijfje. De onbevangenheid die ons gezin bij elkaar houdt sterft daar ter plekke. Ons kind, voor altijd beschadigd. 
‘De juf zei dat ze som vier beter overnieuw kon maken,’ fluister ik. 
‘Dat zo iemand voor de klas mag. We gaan haar wel thuis onderwijzen.’