De diepgewortelde schrijfdrang van Alex Boogers en Umberto Eco

Alex Boogers vertelt in een interview met de Volkskrant over zijn gecompliceerde relatie met het schrijfvak. De drang, de afschuw en de uitputtende werking die het schrijven op hem heeft, is bijna pijnlijk om te lezen.

Het uitputtende schrijfproces

Waar sommige schrijvers jaren over een boek doen, iedere verhaallijn hebben uitgedacht en het plot wel drie keer veranderen schreef Boogers zijn roman van vijfhonderd pagina’s in 3 maanden. Hij begint bij het begin en schrijft dagen en nachten achter elkaar tot het af is, zo is zijn werk naar eigen zeggen het puurst. ‘Ik heb altijd geprobeerd om die drang om te schrijven te negeren, weg te duwen, te verliezen. Al mijn hele leven word ik geplaagd door beelden. Fragmenten. Waar ik verbanden tussen probeer te leggen. Ik blijf malen, malen, tot ik denk: dát is het verhaal. Dat proces kan ik niet stoppen’. Aldus Boogers. Zijn intense schrijfproces ging zo ver dat hij tot twee keer toe in het ziekenhuis terecht kwam omdat hij zich compleet had uitgeput.

‘Ik schrijf niet therapeutisch’

Het hoofdpersonage van Boogers’ boek Alleen met de goden is Aaron Bachman. Vele critici zeggen dat het personage gebaseerd is op het karakter van Boogers zelf. Hij wil wereldkampioen kickboksen worden, is heldhaftig en heeft een lastige jeugd gehad. Boogers geeft zelf aan dat dit niet het geval is, dat het misschien zo voelt omdat de eenzaamheid, vreugde en pijn wel echt zijn. ‘Dat nuanceverschil is belangrijk. Het is een roman, geen egodocument. Ik schrijf niet therapeutisch’ zegt Boogers. Naar eigen zeggen is hij nu klaar met het schrijven, hij wil weer een goede vader en man zijn, maar ergens weet hij dat de drang als een groeiend abces zal blijven opkomen en zich weer opnieuw in een roman zal moeten gooien.

Dit artikel is afkomstig uit de Volkskrant. http://www.volkskrant.nl/boeken/ik-wil-geen-shit-maken-ik-wil-ontroeren-met-mijn-werk~a3885876/

Libido Scribendi- Als ik zin heb moet ik het doen

De schrijver Umberto Eco publiceerde onlangs zijn roman Numero zero (Het nulnummer) over de problematische pers in Italië. Met zijn 86 jaar en indrukwekkend oeuvre zou je denken dat Eco het wel mooi vindt, maar hij blijft schrijven. In een interview met de Volkskrant vertelt hij over zijn schrijfproces.

Schrijven kan op ieder moment opwellen

‘Toen ze me indertijd vroegen waarom ik, bijna 50, De naam van de roos had gepubliceerd, antwoordde ik dat het een soort aandrang was: ik moest dat boek simpelweg schrijven. De meeste mannen doen rond hun 50ste gekkere dingen, bijvoorbeeld ervandoor gaan met een rondborstige Cubaanse stripteasedanseres. Romans schrijven is in ieder geval een stuk goedkoper,’ aldus Eco. Dat het schrijven in opwellingen opkomt kan hij niet verklaren. Hij vertelt dat er behalve een seksueel libido ook zoiets bestaat als een Libido Scribendi. ‘Als ik zin krijg om te schrijven, moét ik het doen, al zit ik op het toilet, desnoods op wc- papier. Alles is dan goed om te schrijven’.

Wat kunnen we nog verwachten van Eco

Momenteel is Eco bezig met het verzamelen van geschriften over semiotiek om het samen te voegen tot twee boekdelen van 3.000 pagina’s. Hij blijft dus in ieder geval niet stil zitten. Een autobiografie gaat het zeker niet worden. ‘Iedereen schrijft tegenwoordig een autobiografie, het begint vervelend te worden,’ zegt Eco. Zijn nieuwe roman Het nulnummer zal in dertig verschillende landen worden gepubliceerd.

Dit artikel is afkomstig uit de Volkskrant. http://www.volkskrant.nl/recensies/umberto-eco-geeft-de-italiaanse-pers-ervan-langs~a3840446/