‘De derde versie is vaak het beste’ – Tomas Ross over thrillerschrijven

Tomas Ross schreef tientallen romans, onder andere over de Greet Hofmans-affaire, de val van Srebrenica en de moord op Pim Fortuyn. Hij won drie keer de Gouden Strop. Wat kunnen we van deze thriller schrijver leren?

Met zijn eigen fondslijn Tomas Ross Crime (onderdeel van Uitgeverij Cargo), werft en begeleidt hij nieuw schrijftalent.

Het begeleiden van schrijvers

‘Hoe hard je ook werkt, je hebt allemaal een blinde vlek. Met een frisse blik van een ander kom je samen tot iets goeds, iets beters! Dat is hoe ik het binnen het fonds ervaar. Er komt best een hoop pulp binnen bij de uitgeverij, maar soms lees ik een verhaal dat verrast door de originele insteek of onverwachte wending. Op dat moment nodig ik de schrijver graag uit voor een gesprek. Als we besluiten te gaan samenwerken, kun je mij als een coach of sparringpartner zien. Vaak trek ik de hoofdstukken los, halen we de onlogische stukken uit het verhaal en maken een originele verhaallijn. In het begin ga ik geregeld met de schrijver om de tafel om het schrijfproces intensief te kunnen begeleiden,’ aldus Ross.

Mogelijke valkuilen

‘Veel auteurs hebben moeite met het plot of om dwaalsporen te maken, terwijl dat de spanning nou juist verhoogt. Verder vind ik het belangrijk dat de motieven van de karakters duidelijk en geloofwaardig zijn. We zijn geneigd om onze hoofdpersonen als intrigerende helden of gewetenloze schurken af te schilderen. Dat is behoorlijk zwart-wit. Veel interessanter wordt het met rare grijze kanten. Bijvoorbeeld door de held een negatieve karaktereigenschap of nare gewoonte te geven. Dat maakt hem ook meteen meer mens.’

De derde versie

‘Uiteindelijk levert de schrijver twee tot vier versies aan, waarvan de derde vaak het beste is. Vanzelfsprekend komen we tijdens de samenwerking soms op een punt waarop het gaat schuren, omdat de schrijver zijn teksten en ideeën wil behouden, terwijl wij juist adviseren het een en ander te schrappen of om te buigen. Debutanten zijn vaak meer kneedbaar en nemen sneller iets van me aan. Hun boek uitgegeven zien worden, is hun grootste droom. Schrijvers die al een boek op hun naam hebben, zijn soms meer ijdel op hun teksten. Uiteindelijk is het altijd aan de schrijver, wij doen een suggestie.’

Dit artikel is een bewerking van een eerder gepubliceerd artikel van Natasja Bijl in Schrijven Magazine nummer 3 van 2017