# 542 – De primitieve manieren van James F. Cameron

Zijn vriendin draait het autoraampje dicht als de stank van rubber haar deodorantgeur blijkbaar dreigt te verdrijven. Hun stemmen klinken hier hol en ook de klank galmt na als ze hun portieren dicht slaan. Zo donker en muf stelt hij zich een bijbelse spelonk voor. De bios zit recht boven de parkeergarage. Daglicht dringt veel later die dag pas weer tot hen door. De filmzaal is het duister waar hij nog nooit is geweest. Samen met haar breekt hij veel geboden voor het eerst. Ja, ze ontglipt hem, maar dat geeft niet, want nu voelt het vertrouwd, zijn band met een jonge vrouw uit zijn kerk. 

De guldens voor Titanic rekent hij contant af. Ook dat de film ruim drie uur duurt, vindt hij volstrekt normaal. Dit is nog niet het jaartal en evenmin de leeftijd voor veel beschouwing. De vioolmuziek bij de beelden van de boeg is meeslepend. De aanzwellende strijkers als Jack haar toch bereikt inspireren hem: hij mag hoger mikken, op een vrouw die het hem moeilijker maakt, die buiten zijn bereik valt, beseft hij voor het eerst. Hij moet streven. Die heidense stem legt hij met een handgebaar in haar schoot bijna cru het zwijgen op.

Verwoorden hoe het was, voor het eerst naar de film, wat niet mag van zijn kerk, kan hij onderweg terug naar het vertrouwde kampeerterrein daarom slecht. Het is aanstellerij, al die regels, dat beseft hij al langer natuurlijk. Ze rijden langs de baptistenkerk, het zondagse uitje dat tot dan toe bijna zijn wildste uitspatting vormde. Maar zijn allereerste speelfilms zag hij al op de camping waar ze jaar in, jaar uit de zomers doorbrengen. Die beeldflarden vergeet hij echt nooit, want de duivel sluipt je leven in op sokken, zoals hij weet. De beelden van het etende gezin onder de schipperslamp, gezien door een beregend raam; de evangelist op de Dam die zoekend rondkijkt; Het zendingscongres in de RAI. Dat waren gelovige films, geschikt voor de vorming van de jeugd. Van dat alles uit zijn kindertijd weet ze niets af, ze vraagt het niet en hij heeft er de taal niet voor, maar haar huid is warm en zacht en dan houdt hij wel genoeg van haar voor nog een jaar.

Drie decennia later ziet hij op zijn telefoonscherm hoe ongeloofwaardig de premisse is verwerkt die daarmee elk verfijnd gevoel bij voorbaat verdooft. Toch voert het strijkorkest hem weer onvervalst mee, maar bij de Ierse feesten in het scheepsruim denkt hij ook gewoon aan zijn uiteindelijke vrouw en zo vermengen de liefdes en de lichamen, die hij beide kent, zich schurend op de bekroonde muziek van wijlen James Horner.