In de jaren '90 werd ze verliefd. Ze viel op zijn bruine ogen en zwarte haar, ze vond hem zo leuk dat ze zich bond. Ze gingen niet samenwonen, ieder hield zijn eigen huis. Hij in Haarlem, zij in Amsterdam. In de weekenden en tijdens de vakanties waren zij samen. Ze gingen vaak naar Indonesië, daar lagen zijn roots. Hij was zorgzaam en betrouwbaar, zij vrolijk en speels. Ze pasten goed bij elkaar. Zo af en toe kregen ze ruzie, zij was vaak degene die begon. Ze was ongeduldig en maakte hem uit voor te indolent of te ouderwets. Achteraf was het te onbelangrijk voor woorden, ze zoenden het af en maakten het weer goed in bed.

Na een tiental jaren werd hij ziek. Hij snoepte teveel. Dronk teveel coca cola en rookte. Daar moest hij mee stoppen anders zou zijn hart het begeven. Dat lukte. Ze pakten hun oude leven weer op. Na enige tijd ontstond het idee om te gaan samenwonen in een huis met voldoende ruimte voor beiden. Het werd een huis aan het Spaarne. Het moest spaarzaam gemeubileerd worden, vond zij. Dat vond hij maar niks: een huis hoort vol te staan met meubelen. Het meubelstuk mondde uit in een ruzie. De volgende dag, de dag van de overdracht bij de notaris, reed ze naar hem toe. Bij Halfweg kwam ze in een file terecht. Ze belde hem. Hij reageerde niet. Ze belde hem nog eens en nog eens, zonder resultaat. Een zachte kriebel in haar onderbuik ging rechtstreeks omhoog naar haar hoofd. Gestresst reed ze door, parkeerde haar auto in de garage van het appartementsgebouw, rende naar de entreedeur, kon de sleutel niet vinden, kon meelopen met de buurvrouw, holde naar de lift die het weer eens niet deed, sprong de trap op, drukte lang op het belknopje van zijn appartement, zocht met haar andere hand in haar schoudertas naar de sleutel. Eindelijk vond ze het ding, ze duwde de deur open, riep zijn naam, rende naar de huiskamer. Niemand! Ze riep zijn naam aldoor. In de slaapkamer vond zij hem.

Als een zoutpilaar stond ze, de laatste onnozele ruzie over meubelen raasde door haar heen, dat konden ze nooit meer goedmaken.