‘Papa, ik kan vogelen!’ Mijn papa lag in de zetel te TikTokken. Hij keek niet op.

‘Ik kan vogelen, papa,’ riep ik harder. Hij bleef scrollen. Deed hij sinds mama weg was. Volgens papa was ze op reis, maar ik wist beter! Geen toeval dat buurman ook op reis was. Elke donderdag de badkamertoilet ontstoppen? En nu plots, mama weg, is er geen probleem meer met de wc? Volgens papa kwam het door mama’s verband met de maan. 

‘Papa!’ riep ik en graaide zijn gsm uit zijn handen. Een mevrouw in een opgeblazen bikini waggelde het strand op en blies een kusje naar de camera. ‘Wie is die mevrouw?’

‘Ik zoek een mama,’ zuchtte hij met een sippe blik. Mama zat niet op TikTok.

‘Ik kan vogelen,’ glimlachte ik. Dat zou papa opvrolijken.

‘Vliegen?’ Papa’s baard trilde alsof hij in een lachbeu zou uitbarsten.

‘Ik vlieg al langer, papa, nu kan ik ook vogelen! Met Tibo.’ Mijn papa rechtte zijn rug, keek me streng aan en staarde in mijn ogen. Was hij kwaad? Omdat ik kan vogelen?

‘Wat bedoel je Tony?’

Zijn ogen vertelden me dat hij me nooit zou geloven. Papa was vergeten hoe te vliegen. En als je vergeten bent hoe je vliegt, hoe kan je dan vogelen? Ik stond te draaien als een meisje. Ik keek naar papa. Was op een paar weken eeuwen ouder geworden. Of was dat zijn baard? Hij droeg nooit een baard als mama er nog was. Ik sluit mijn ogen en zie een vogeltje uit de baard van papa piepen. Zou Tibo grappig vinden! Tibo is mijn beste vriend. Moet ik hem vertellen. Geen geheimen voor elkaar.

‘Tibo en ik hebben vandaag gevogeld,’ zei ik trots. ‘Beter dan de mussen, harder dan de duiven en hoger dan de zwaluwen ooit zullen kunnen!’

Toen greep papa naar zijn telefoon in mijn hand en schreeuwde iets van ‘Tibo Jeannette’ of zo.

Hij stuurde me naar mijn kamer en op de trap hoorde ik hem vloeken.

Toen ik op mijn kamer zat, wist ik dat ik nooit meer zou vogelen met Tibo. Ik opende mijn raam en vogelde alleen.