Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

#448 Het gevecht

We zijn al zeventien jaar samen, maar in deze wachtkamer zijn we altijd vreemden voor elkaar. Hij strijkt zijn broek nog eens glad met zijn handen, en kijkt recht voor zich uit naar het schilderij op de muur tegenover ons. Ik ruik zijn geurtje, Chanel Bleu. Dat is altijd mijn favoriet geweest. Ik sluit mijn ogen en adem de geur in. Het voelt als thuis.

“Lauren en David.” zegt Babette. Met haar hand maakt ze een uitnodigend gebaar richting de deur van haar kantoor. 

Ik vind Babette leuk, ik voel me op mijn gemak bij haar. Ze is vriendelijk genoeg om mijn vertrouwen te hebben, maar niet zo amicaal dat je het gevoel hebt dat je met een vriendin aan het kletsen bent. 

“Fijn dat jullie er weer zijn. Hoe gaat het?” vraagt Babette. 

Ik en David knikken allebei met ons hoofd. Bij mij gaat het knikken over in heen en weer schudden. Het is niet echt een antwoord, niet voor een volwassen vrouw in ieder geval, maar het is het beste antwoord dat ik op dit moment heb. 

David lijkt wel een antwoord te hebben, en ik draai me naar hem om. Terwijl ik doe alsof ik luister, ga ik in gedachten terug naar onze eerste ontmoeting. We werkten in hetzelfde restaurant. Hij was grappig, knap, had alle aandacht voor mij, en vroeg me drie uur nadat we elkaar ontmoet hadden al mee uit. God, wat waren we verliefd. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. 

“En voor jou, Lauren?” hoor ik Babette vragen. 

“Sorry?” antwoord ik, met een ongemakkelijk lachje. 

“Wat is jouw mooiste herinnering aan David?” vraagt Babette. 

Ik hoef hier niet lang over na te denken. 

“De blik in zijn ogen toen onze dochter werd geboren.” antwoord ik. 

Ik kijk naar David, zijn ogen worden rood. Even wil ik mijn hand naar hem uitreiken, maar het lukt me niet. Nog niet. Misschien wel nooit. 

“Wat is je minst fijne herinnering?” vervolgt Babette dan. 

Ook daar hoef ik niet lang over na te denken. 

“Het moment dat ik een bericht van Amanda op zijn telefoon zag verschijnen.” zeg ik. Ook nu draai ik me weer om naar David, en ik zie dat hij zijn gezicht van me heeft afgewend. 

“Wat denk je dat de toekomst voor jullie zal brengen?” vraagt Babette, mij aankijkend. 

Nu heb ik langer de tijd nodig. Ik weet dat we allebei een aandeel hebben in de scheuren van ons huwelijk, maar zijn aandeel voelt tastbaarder. Ik ben er niet zeker van of we kunnen herstellen wat er kapot is gegaan. 

“Ik weet het niet.” antwoord ik naar eer en geweten. 

“Toch ben je hier elke week. Waarom, denk je?” vraagt Babette. Ik zie David zijn blik nu weer richting mij bewegen, blijkbaar nieuwsgierig naar het antwoord. 

“Omdat mijn gezin het waard is om voor te vechten. Ik weet niet of ik het hem kan vergeven, en of we dit gaan overleven, maar ik zal in ieder geval zeker komen opdagen voor het gevecht.”

Lid sinds

11 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Mooi droevig en goed beschreven. Ik kan de situatie wel voor me zien. Misschien kan de laatste zin nog iets krachtiger. De eerste zin vind ik heel sterk.

Lid sinds

3 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi Melina,

Je schrijft met een mooie insteek dat waar twee vechten twee schuld hebben. Fijn dat je personage dat erkent, maar tegelijkertijd ook niet doet alsof in relatietherapie moet haar niets doet. Er is een goede balans tussen het terugkijken of het mooie huwelijk wat er was - dat wordt niet door wrok ontkent- en de scheuren die er nu wel zijn. 

“Toch ben je hier elke week. Waarom, denk je?” vraagt Babette. 

Die zin vind ik sterk, omdat dat samenvat wat je al schreef, maar tegelijkertijd  is het ook iets wat je personage letterlijk en figuurlijk nog moet uitspreken. 

Gezien de eerlijke en ook wel rauwe kijk op de zaak die je personage heeft, vind ik haar antwoord niet zo bij haar karakter passen. Het is zo'n uitspraak die ongetwijfeld waar is voor haar, maar toch ook een beetje cliché is. Daarmee bedoel ik de term 'vechten voor je relatie.'
Ik zou haar niet zo snel een 'cliché' horen gebruiken. Zij lijkt me echt iemand die in zo'n situatie daar een eigen, unieke formulering voor heeft.

Dat zwakt voor mij het einde wat af, maar het verhaal als geheel is mooi en overtuigend!

Goed gedaan! 

Groet, 

Nadine

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Hadeke en Nadine, bedankt voor jullie reactie! Ik kan me er inderdaad wel in vinden in dat de laatste zin sterker kan, ik ga er over nadenken :) 

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi MelinaE, mooie insteek. Ik kan me zintuiglijk niet veel voorstellen bij Davids ogen die rood worden. Ik vraag me af of er echt is vreemdgegaan of alleen maar geappt. In het eerste geval vrees ik dat 'het gezin' niet genoeg intrinsieke reden is om levenslang samen te blijven. Maar dat geeft het verhaal wel weer een mooie spanning mee in de slotzin.

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Hi Kruidnagel, bedankt voor je reactie! Ik zal nog eens nadenken over de rode ogen. Ik vrees dat het ook voor het stel zelf nog niet duidelijk is hoe het af zal lopen ;) 

Lid sinds

1 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag MelinaE, 

Voor het eerst dat ik iets van jou lees. Een droevig verhaal over relatietherapie,maar wat wel de keiharde realiteit van het leven laat zien. Mooi hoe je beschrijft hoe ze het waard vindt om voor haar gezin te strijden en, zonder te uitkomst te weten, altijd hett gevecht aan zal gaan. 

Een ware samoerai, met een sterk karakter. 

Groetjes

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi MelinaE, relatietherapie om je huwelijk te redden. Dat kan een heel gevecht zijn. Mooie insteek. Toch trek je mij niet echt in het verhaal, ik kan er de vinger nog niet goed opleggen. Sorry dat ik iets minder enthousiast ben.

De witregels in de tekst vind ik persoonlijk niet fijn lezen, maar daarover zijn de meningen verdeeld. Witregels hebben een functie. Nu trekt het zinnen uit elkaar. Aan het einde van je verhaal is ook een groot wit vlak. Misschien kun je dat wat kleiner maken. 

Kijk eens naar het aantal keer "antwoord" in de tekst. Een groot aantal zou weg kunnen. Variëren met synoniemen maakt het lezen aantrekkelijker. 

... met zijn handen, en kijkt recht ... --> voor een "en" hoort geen komma. 

“Lauren en David.” zegt Babette. --> de punt moet een komma zijn. Er zijn meerdere gesproken zinnen waarbij je een punt het gezet ipv een komma.

Het label "zeg ik" of "antwoord ik" hoef je niet overal achter zetten. Als het duidelijk is wie degene is die antwoordt, hoef je dat niet te noemen.

Ook nu draai ik me weer om naar David, en ik zie dat hij zijn gezicht van me heeft afgewend. --> de komma mag hier weg.

Ik en David knikken allebei met ons hoofd. --> meestal noem je jezelf niet als eerste. Verder zou "met ons hoofd"  er voor mij niet achter hoeven. Knikken doe je namelijk altijd met je hoofd.

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid

Hi Fief, bedankt voor je reactie! Of een verhaal je mee zal nemen of niet zal altijd een kwestie van persoonlijke smaak blijven, dus wat mij betreft niet erg dat dit verhaal het voor jou niet doet :) Over de komma's kunnen we debatteren, zo kun je voor een 'en' prima een komma zetten als het de leesbaarheid vergroot, en mijns inziens gebeurt dat in dit geval; de handelingen staan los van elkaar en dat wordt door de komma benadrukt. Het witte vlak is inderdaad wel heel groot, ik zal eens kijken wat dat is - moet vast goed te verhelpen zijn!

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Hoi MelinaE, het witte vlak is makkelijk kleiner te maken. Waarschijnlijk heb je een aantal enters onderaan de tekst staan. Als je met je cursor onderin het vlak gaat staan en drukt op backspace, kun je ze weghalen. Of onderaan de laatste zin gaan staan met de cursor en met de delete-knop de enters weghalen.
Met een enter krijg je hier een witregel, met een shit+enter kom je op de volgende regel. 

Wat betreft de komma voor "en", die kun je inderdaad voor een "en" zetten als het de leesbaarheid verhoogt. Daarin heb je gelijk en in de zin die ik aanhaal, is het wellicht verdedigbaar. Toch ben ik van mening dat het daar niet hoort.
Twee zinnen verder staat er ook een komma voor "en". Die hoort er daar in ieder geval niet, want in die zin volgt een opsomming: grappig, knap, had alle aandacht en vroeg me [ ... ] uit.

https://onzetaal.nl/taalloket/komma-voor-en

https://taaladvies.net/komma-voor-en/

https://www.schrijfwijzer.nl/taalvragen/top_taalvragen/27_komma_voor_en#q=komma+voor+en