De laatste dag van het schoolreisje lunchten we in Nara park en daarvandaan slenterden Rini en ik langs de lantaarns naar de tempel. We lachten om de hertjes die voor ons bogen. Helaas kwamen we toen net Yuki en haar meelopers tegen. Ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden, maar er was geen houden aan.

‘Wat valt er te lachen, Koumori?’ snauwde Mei, terwijl Ai haar bovenlip optrok en Rini imiteerde. Die bevroor als een hert in de koplampen van een auto. Dat ze mij Koumori noemden deerde me niet, dat was oud zeer, maar van Rini bleven ze af. Ik ging van slappe lach naar blinde woede alsof een schakelaar omgezet werd. Ik vloog op Ai af.

‘Laat haar met rust, meeloper!’ siste ik. Ze deinsde terug en botste op Yuki die achter haar stond. Rini rende weg.

Ai lachte en riep: ‘Run, Rabbit, Run!’

Yuki schoof haar opzij en stapte naar voren zodat we neus aan neus stonden.

‘Of wat, Koumori?’ zei ze kalm. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de anderen een stapje achteruit doen.

‘Of wat? Of niks,’ zei ik. ‘Ik ben niet de Ijimekko. Jullie zijn de pestkoppen.’

Yuki zei niets, maar kneep haar ogen tot spleetjes.

‘Waarom, Yuki?’

Het was de vraag die ik al zolang wilde stellen.

‘Waarom ben je een pestkop? Je bent de slechterik in dit verhaal, met je vier schaduwen. Waarom kies je daarvoor? Wat heb ik je ooit misdaan?’

Het leek alsof Yuki niets terug zou zeggen, maar uiteindelijk knipperde ze met haar ogen. Haar gezicht ontspande en even dacht ik dat ik tot haar doorgedrongen was. Ze legde haar hand op mijn schouder en fluisterde:

‘Je bent een omei, Koumori. Een vlek op de wereld. En vlekken worden weggepoetst.’

Ik duwde haar weg. Ze wankelde twee stappen achteruit, maar werd opgevangen door Shinyu en Yui.

‘Blijf met je gore handen van me af!’ schreeuwde Yuki en spuugde voor me op de grond. ‘Ik wil niet besmet worden. Ik wil niet door je bevlekt worden.’

Ik vloog op haar af, een waas voor mijn ogen. Ik wilde haar ogen uitkrabben en haar wereld veranderen in pijn. Mei en Ai vingen me op. Elk klemde een arm vast en ik kon geen kant uit. Ik zag ineens dat dit één grote choreografie was. Deze hele situatie was een vooruitgedachte strategie. Yuki grijnsde en veegde theatraal de denkbeeldige vlek van haar blouse af waar ik haar aangeraakt zou hebben. Ik hing machteloos in de armklem, maar begreep nog niet in welke situatie ik me bevond. Ik verwachtte meer kwetsende opmerkingen, dreigementen. Wat ik niet verwachtte, was dat ze me sloeg. Maar dat was precies wat ze deed: met vlakke hand tegen de rechterkant van mijn gezicht. Zo hard en onverwacht dat mijn hoofd met een ruk naar links ging. Versuft draaide ik terug en kreeg meteen een klap op dezelfde wang. Waar de eerste onverwacht was en de pijn niet echt tot me doordrong, stak deze meteen. Omdat ze deels mijn oor raakte, klonk het ook als een geweerschot. Toen besefte ik pas dat ik bang moest zijn. Yuki spuugde opnieuw, niet voor me, maar op me.

‘Je wang verkleurt, Koumori,’ zei Yuki. ‘Straks ben je netjes symmetrisch.’

Daarna hoorde ik niets meer.