Herschreven versie

Het was een grauwe dag en Kikker staarde uit het raam. Hij zuchtte en zijn mondhoeken zakten naar beneden. “Ik verveel mij”, zei hij somber tegen zichzelf. De regen spatte tegen het raam en hij legde zijn hoofd in zijn armen. 

Zo schrok hij wakker toen er op de deur werd geklopt.
“Kikker, ben je daar?”, vroeg Dasje.
“Laat mij met rust,” riep Kikker, “ik ben niet vrolijk vandaag”. 

“Kikker, doe nou open”, drong Dasje aan.
Kikker hield de deur op een kier en keek treurig naar Dasje. “Ik ben geen leuke vriend vandaag,” zei hij.
“Juist als je niet vrolijk bent heb je vriendjes nodig Kikker”, antwoordde Dasje.
“Maar ik ben helemaal niet gezellig of grappig”, snikte Kikker.
“Maar nu ben ík er”, zei Dasje vastberaden en hij pakte Kikkers jas. 

Hij trok Kikker mee naar buiten, waar alles nog steeds grijs en grauw was.
"Waar gaan we heen?” sputterde Kikker tegen, “Ik wil gewoon met mijn hoofd onder de dekens gaan liggen.”
“Als ik somber ben, ga ik altijd muziek maken”, zei Dasje en hij opende de deur van zijn huisje. Hij pakte zijn gitaar en zette zijn keyboard aan.
Kikker plofte achter het drumstel. Na een paar minuten stond Kikker op. “Ik kan dit niet, ik krijg er hoofdpijn van, sorry”, mompelde hij toen hij naar de deur liep. 

Kikker sjokte even later over het bospad toen hij Hert tegen het lijf liep.
“Kikker, hoe gaat het?”, vroeg Hert.
Kikker haalde zijn schouders op: “Ik weet het niet, ik voel mij zo leeg." 
“Kom,” zei Hert, “dan ga ik je opvrolijken”. 

Eenmaal binnen in het hutje van Hert, knoopte hij een schort om Kikkers middel. “Als ik verdrietig ben, ga ik altijd iets creatiefs doen. Laten we de zon gaan schilderen”, stelde Hert voor. Hij deed ook een schort voor en zette twee schildersvellen op de twee ezels naast het raam.
Kikker begon met het schilderen van het gras en daarna de zon en de hut van Hert. Dit is zo gek nog niet, dacht Kikker en hij glimlachte zelfs even. Toen keek hij naar Hert. Zijn schilderij leek wel een foto en het zonlicht spatte ervan af. Kikker trok zijn schort uit.
“Ik kan dit niet en ik zit helemaal onder de verf. Ik ga maar naar huis”, snikte Kikker en hij liep naar buiten. 

Toen Kikker bijna thuis was en langs de oever liep, kwam Ottertje net uit het water.
“Kikker wat zie jij sip.” riep hij geschrokken.
“Kom met mij mee, dan bakken we een taart”. Nog voor Kikker iets kon zeggen, trok Ottertje hem mee naar binnen. Hij waste kikkers handen die nog vol verf zaten en mixte alle ingrediënten voor de heerlijkste taart.
Toen deed Kikker de taart in de oven. Na een tijdje haalde Kikker de taart er weer uit, helemaal verbrand. Kikker draaide zich alweer om. “Ik kan ook niks vandaag, ik verpest alles”, kwaakte hij. En hij liep verder naar huis. 

Op zijn voordeur zat een briefje geplakt: ‘Egel heeft je nodig’ stond erop.
Kikker zuchtte en besloot toch om heel eventjes bij Egel te kijken. Toen hij de deur van Egels huis opendeed, zag hij niemand. Wel hingen er slingers aan de muur en zwierden de zoete klanken van Dasjes pianospel door de kamer. Vanachter de bank sprongen Egel, Hert en Ottertje tevoorschijn.
“Verrassing!” riepen ze in koor. In de hoek speelde Dasje  op de piano.
“Waarom doen jullie dit?”, vroeg kikker verbaasd, “Ik heb alles alleen maar verpest vandaag”. 

“Vrienden zijn er altijd voor je,” zei Egel. “Zeker wanneer je het moeilijk hebt.”

En samen aten ze de taart die Ottertje had gebakken en keken ze naar de schilderijen van Kikker en Hert, met op de achtergrond de muziek van Dasje. 

Eerste versie

 

Het was een grauwe dag en Kikker staarde uit het raam. Hij zuchtte en zijn mondhoeken zakten omlaag. Hij had zijn hele huisje schoongemaakt en zijn puzzel al twee keer gedaan. “Ik verveel mij”, zei hij somber tegen zichzelf. De regen spatte tegen het raam en hij legde zijn hoofd in zijn armen. 

Zo schrok hij wakker toen er op de deur werd geklopt. “Kikker, ben je daar?”, vroeg Dasje aan de andere kant van de deur. “Laat mij met rust,” riep Kikker, “ik ben niet vrolijk vandaag”. 

“Kikker, doe nou open”, drong Dasje aan. Kikker hield de deur op een kier en keek treurig naar Dasje. “Ik ben geen leuke vriend vandaag” zei hij. “Juist als je niet vrolijk bent heb je vriendjes nodig, Kikker”, antwoordde Dasje. “Maar ik ben helemaal niet gezellig of grappig”, snikte Kikker. “Maar nu ben ik er”, zei Dasje vastberaden en hij pakte Kikkers jas. 

Hij trok Kikker met jas en al mee naar buiten, waar alles nog steeds grijs en grauw was. “waar gaan we heen?” sputterde Kikker tegen, “ik wil gewoon met mijn hoofd onder de dekens gaan liggen”. “Als ik somber ben, ga ik altijd muziek maken”, zei Dasje en hij opende de deur van zijn huisje. Hij pakte zijn gitaar en zette zijn key-board aan. Kikker plofte achter het drumstel. Na een paar minuten stond Kikker op. “Ik kan dit niet, ik krijg er hoofdpijn van, sorry”, mompelde hij toen hij naar de deur liep. 

Kikker sjokte over het bospad toen hij Hert tegen het lijf liep. “Kikker, hoe gaat het?”, vroeg Hert. Kikker haalde zijn schouders op: “Ik weet het niet, ik voel mij zo leeg”. “Kom”, zei Hert, “dan ga ik je opvrolijken”. 

Eenmaal binnen in het hutje van Hert, knoopte hij een schort om Kikkers middel. “Als ik verdrietig ben, ga ik altijd iets creatiefs doen."Laten we de zon gaan schilderen”, stelde Hert voor. Hij deed ook een schort voor en zette twee schildervellen op de twee ezels naast het raam. Kikker begon met het schilderen van het gras en daarna de zon en de hut van Hert. 'Dit is zo gek nog niet’, dacht kikker en hij glimlachte zelfs even. Toen keek hij naar Hert. Zijn schilderij leek wel een foto en het zonlicht spatte ervan af. Kikker trok zijn schort uit. “Ik kan dit niet, en ik zit ook nog eens helemaal onder de verf. Sorry, ik ga maar naar huis”, snikte Kikker en hij liep naar buiten. 

Toen Kikker bijna thuis was en langs de oever liep, kwam Ottertje net uit het water. “Kikker wat zie jij sip”, riep hij geschrokken. “Kom met mij mee, dan bakken we een taart”. En nog voor Kikker iets kon zeggen, trok Ottertje hem mee naar binnen. Hij waste kikkers handen die nog vol verf zaten en mixte alle ingrediënten voor de heerlijkste taart. Toen deed Kikker de taart in de oven. Na een tijdje haalde Kikker de taart uit de oven. Hij was helemaal verbrand. Kikker draaide zich alweer om. “Ik kan ook niks vandaag, ik verpest alles”, kwaakte hij. En hij liep verder naar huis. 

Op zijn voordeur zat een briefje geplakt: ‘Egel heeft je nodig’ stond erop. Kikker zuchtte en besloot toch om heel eventjes bij Egel te kijken. Toen hij de deur van Egels huis opendeed, zag hij niemand. Wel hingen er slingers aan de muur en zwierden de zoete klanken van Dasjes pianospel door de kamer. Vanachter de bank sprongen Egel, Hert en Ottertje tevoorschijn. “Verrassing!” riepen ze in koor. In de hoek stond Dasje te spelen op de piano. “Waarom doen jullie dit?”, vroeg kikker, “Ik heb alles alleen maar verpest vandaag”. 

“Vrienden zijn er altijd voor je.”, zei Egel, “Zeker wanneer je het moeilijk hebt”. 

En samen aten ze de taart die Ottertje had gebakken en keken ze naar de schilderijen van Kikker en Hert.