‘Konijnen zijn sociale dieren!’ brulde juf Snuf tegen haar ruziënde pupillen. ‘Of zijn jullie vergeten wat er met Marietje gebeurd is?’

Iedereen kende het verhaal van Marietje.

Ze was een lief konijn, maar een beetje vreemd. Vaak zat ze in haar eentje bij de vijver en staarde dan uren naar haar reflectie in het water. Hoewel ze de hoogste cijfers haalde, maakte ze niet altijd een snuggere indruk. De andere konijnen hielden haar graag voor de gek. Dat was eenvoudig, want ze stampte overal in. Natuurlijk zeggen alle konijnenouders tegen hun kinderen dat ze niet mogen liegen, maar Marietje nam het eerlijk zijn erg serieus. Als de juf vroeg wie er rommel had gemaakt in de klas was zij degene die haar vinger opstak om te vertellen wie het had gedaan. Het werd haar niet in dank afgenomen en ze begreep maar niet waarom. Soms vroeg men haar waarom ze zo moeilijk deed, terwijl zij juist vond dat de andere konijnen ingewikkeld deden. Waarom waren ze niet gewoon duidelijk over wat ze van haar verwachtten?

Tijdens haar avondwandeling merkte Marietje op dat er muziek klonk uit de sportzaal. Ze gluurde door een venster naar binnen en ontdekte dat al haar klasgenoten binnen aan het dansen waren. Hoewel ze helemaal niet van harde muziek hield, bedroefde het haar zeer dat niemand haar voor het feest had uitgenodigd. Ze had genoten van alle sterren op deze heldere winteravond, maar nu scheen het haar opeens erg koud en besloot er flink de pas in te zetten.

Lang nadat het geluid uit de sportzaal was vervaagd, hoorde ze diep in het bos een hartverscheurend gehuil. Toen de wolf haar zag hield hij meteen op.
‘Wat moet je hier?’ gromde hij. ‘Straks vreet ik je op!’
‘Jij klinkt veel te verdrietig om te kunnen eten’, zei ze eigenwijs, en hoewel dat niet altijd zo is, had ze deze keer gelijk. Ze ging bij hem zitten en ze waren niet langer alleen. Slapen konden ze niet, maar de volgende ochtend zagen ze samen de zon opkomen en dat was tenminste iets. Ze wisten allebei niet zeker of ze de ander aardig vonden, maar in de dagen die volgden wenden ze aan elkaars gezelschap.

Op de ochtend van de derde dag nadat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, werd de wolf al ruim voor het ochtendgloren met een onbestemd gevoel wakker. Hij wist niet waarom, maar hij voelde zich zo vreemd, zo … niet zichzelf. Toen hij opzij keek en Marietje zag liggen in het zachte schijnsel van het kampvuur, haar lippen gekruld van tevredenheid, knapte er iets in hem. Zonder te aarzelen beet hij haar kop af en vrat haar met huid en haar op.