Aangepast:

 

In de troebele wateren van de Noordzee, aan de voet van een traag draaiende windmolen dreef Kalle, een kwal. Hij was trots op zijn transparante lichaam en zijn sierlijke, lange tentakels waarmee hij alles op zijn pad ving. Hij keek neer op alle andere zeedieren om hem heen en vond zichzelf de koning van de zee.

Op een dag ontmoette hij Harry, een kleine heremietkreeft met een kleine schelp op zijn rug, die een beetje rondscharrelde tussen de mossels die aan de voet van de windmolen geklemd zaten. Kalle schudde zijn lange tentakels en lachte: "Wat ben jij, een schaaldier? Je ziet eruit alsof je elk moment kan worden opgegeten!"

Harry trok zich niet terug voor de agressieve opmerking van Kalle en antwoordde rustig: "Hallo, ik ben een heremietkreeft. Ik word niet opgegeten omdat ik in mijn schelp zit."

Kalle lachte opnieuw en zei: "Wat heb je aan een schelp als je er niet eens in past? Wat voor zin heeft dat? Jij bent gewoon een zwakkeling die zich verbergt."

Harry legde geduldig uit dat hij vroeger wel in de schelp paste, maar dat hij steeds op zoek naar een grotere schelp moet als hij groeit. Hij schudde het kleine alikruikje van zich af en paste een lege kokkel. Hij kroop er meteen weer uit. Hij scharrelde verder, op zoek naar iets groters. Kalle haalde zijn tentakels op, rolde met zijn ogen en zwom trots weg. Even later zag Kalle in de verte het silhouet van een haai. Hij haastte terug naar de voet van de windmolen om zich te verbergen.

Bibberend keek hij om een hoekje om te zien of de haai al weg was. Op dat moment kwam Harry langs, in een enorme wulkschelp en zonder zich iets aan te trekken van de haai zong hij uit alle volle borst 'Ken je me nog' uit De Kleine Zeemeermin, zijn lievelingsmusical. “Verstop je!” siste Kalle naar hem, maar Harry glimlachte alleen maar, gaf Kalle een knipoog en zong nog harder. Kalle stak razendsnel een tentakel uit om Harry het zwijgen op te leggen, maar het was al te laat. De haai schoot om de hoek en slokte hem naar binnen. 

Harry keek de haai na en herschikte zich nog eens in de grote wulk. Daar kon hij een mooi poosje mee vooruit, bedacht hij zich. Toch onhandig dat een kwal geen schild had. Daar had je uiteindelijk meer aan dan een grote mond, vond hij.  

De zon ging langzaam onder en terwijl hoog boven hem de windmolen trage rondjes draaide, keek Harry in de verte van de diepe Noordzee, die nu helderder leek dan ooit tevoren.

 

 

Versie 1:

In de troebele wateren van de Noordzee, aan de voet van een traag draaiende windmolen dreef eens een kwal genaamd Kalle. Hij was trots op zijn transparante lichaam en zijn sierlijke, lange tentakels waarmee hij alles op zijn pad ving. Hij keek neer op alle andere zeedieren om hem heen en vond zichzelf de koning van de zee.

Op een dag ontmoette Kalle een kleine heremietkreeft genaamd Harry, met een kleine schelp op zijn rug, die een beetje rondscharrelde tussen de mossels die aan de voet van de windmolen geklemd zaten. Kalle schudde zijn lange tentakels en lachte: "Wat ben jij, een schaaldier? Je ziet eruit alsof je elk moment kan worden opgegeten!"

Harry trok zich niet terug voor de agressieve opmerking van Kalle en antwoordde rustig: "Hallo, ik ben een heremietkreeft. Ik wordt niet opgegeten omdat ik in mijn schelp zit."

Kalle lachte opnieuw en zei: "Wat heb je aan een schelp als je er niet eens in past? Wat voor zin heeft dat? Jij bent gewoon een zwakkeling die zich verbergt."

Harry legde geduldig uit dat hij vroeger wel in de schelp paste, maar dat hij steeds op zoek naar een grotere schelp moet als hij groeit. Hij schudde het kleine alikruikje van zich af en paste een lege kokkel. Hij kroop er meteen weer uit. “Niet goed. De schelp moet me beschermen tegen roofdieren en de sterke stromingen in de zee.” Hij scharrelde weer verder. Kalle haalde zijn tentakels op, rolde met zijn ogen en zwom trots weg. Even later zag Kalle in de verte het silhouet van een haai. Hij haastte terug naar de voet van de windmolen om zich te verbergen.

Bibberend keek hij om een hoekje om te zien of de haai al weg was. Op dat moment zag hij Harry langs waggelen, die een enorme wulkschelp droeg en zich niets aantrok van de enorme haai even verderop. “Verstop je!” siste Kalle naar hem, maar Harry glimlachte en zei: "Het gaat er niet om hoe sterk je bent of hoe mooi je eruitziet. Het gaat erom dat je slim bent en dat je weet hoe je jezelf moet beschermen. Ik gebruik mijn schelp als een schild. Daar gaat die haai zijn tanden niet aan wagen."

Na het gesprek met Harry realiseerde Kalle zich dat hij verkeerd had gehandeld. Hij bood zijn excuses aan aan de zeedieren voor zijn hufterige gedrag en beloofde dat hij zich voortaan beter zou gedragen.

Harry zei: “We hebben allemaal onze eigen rol te spelen en ons gedrag kan invloed hebben op anderen. Als we allemaal ons steentje bijdragen en ons gedrag veranderen, kunnen we de wereld een betere plek maken voor onszelf en degenen om ons heen."

Kalle knikte instemmend. Hij zag in dat alle zeedieren respect verdienden en hun eigen kwaliteiten hadden. Hij beloofde Harry om zijn gedrag te verbeteren. De zon begon langzaam onder te gaan en terwijl hoog boven hen de windmolen trage rondjes draaide, keken Harry en Kalle uit onder de Noordzee, die nu helderder leek dan ooit tevoren.