Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

#440 Oude liefde roest niet

'Joop! Wat doe je!'
Jenny kijkt verschrikt naar haar man die vlak voor haar voeten voorover zakt op het tapijt.
'Joop, zeg wat! Is het je hart? Joop?'
'Nee, nee, nee. Het gaat wel meisje. Geef me even een minuutje. Mijn rug moet even wennen.'
Joop wrijft met zijn rechterhand over zijn onderrug en onderdrukt een hartgrondige vloek. 'Niet bewegen!' Haastig haalt Jenny haar bril van haar neus en legt haar breiwerkje op de salontafel. Als een fenix komt ze overeind uit haar sta-op stoel.
'Niet bewegen Joop, blijf zitten, ik bel 112.'
'Nee Jenny, niet doen. Blijf nou even hier, ik... arggg.'
'Wat gebeurt er? Het is wel je hart hè. Je hebt je bloedverdunners toch wel ingenomen?'
Jenny stiefelt langs Joop die met uitgestoken hand krampachtig probeert haar tegen te houden, zijn lichaam verwrongen in een pose die het goed zou doen bij een potje Twister.
'Niet de telefoon, meisje. Kom nou hier...'
'Nee Joop, ik ga bellen. Iedere minuut telt.'
Jenny pakt de telefoon van de fruitschaal, knijpt haar ogen samen.
'Verdikkeme, mijn bril... Joop, zeg wat! Ben je nog bij? Weet je welke dag het is? Kan je nog ademen?'
Ze kijkt bezorgd naar haar man die nog steeds op het tapijt zit en schuifelt zo snel als ze kan terug naar haar stoel.
'Jenny, er is echt niets met me aan de hand! Geloof me, het schoot alleen even in mijn rug. Kom hier en help me. Geef me je hand.'
Jenny kijkt nog eens goed naar hem. Zijn ogen staan helder en er liggen blosjes op zijn wangen.
'Echt?' Vraagt ze. 'Weet je zeker dat er niets aan de hand is?'
'Echt.' Joop lacht bemoedigend een prachtige kroon kraaienpootjes rond zijn blauwe kijkers. Even voelt Jenny de vlinders in haar buik die er veertig jaar geleden bij hun eerste ontmoeting  in fladderden en er nooit meer weg zijn gegaan.
Ze laat zich overhalen en schuifelt richting haar hartendief.
'Geef me je hand, dan help ik je overeind gekkie.'
Ze strekt haar arm uit en Joop sluit zijn grote warme hand om de hare. Hij maakt echter geen enkele aanstalten om op te staan.

Even is Jenny in de war, maar dan kijkt ze hem vorsend aan.
'Joop....wat voer je in je schild?'
Haar man grijnst ondeugend en haalt dan voorzichtig een klein doosje uit zijn broekzak.
'Mijn liefste meisje, we zijn nu veertig jaar samen en nog steeds gaat mijn hart sneller kloppen als jij de kamer binnenkomt. Als ik het aan mijn rikketik heb, dan ben jij de enige schuldige.'
Jenny bloost.
'En daarom, meisje van me, zou ik je willen vragen...'
Joop hijst zich zo goed en zo kwaad als het gaat  op één knie.
'Waarom zou je de beste beslissing van je leven niet gewoon nog eens over mogen doen. Lieve Jenny, wil je alsjeblieft nog één keer met me trouwen?'
Jenny knijpt zachtjes in zijn vertrouwde hand. Dan kijkt ze hem met waterige ogen aan.
'Ach lieverd toch, ik zou duizend keer met jou trouwen. Maar...'
'Maar wat?'
Ze giechelt.
'Laten we eerst maar zorgen dat je overeind komt, oude gek.'

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Briljant, Chantal. Ik zie het hele tafereel voor me. Hartverwarmend komisch, echte liefde. Graag gelezen.

Lid sinds

7 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Haha Chantal, jouw dialogen zijn altijd zo smeuïg en geestig! Die slotzin vind ik ook lekker raak, na de marry me again waar je naartoe werkt. forsend = vorsend.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Kruidnagel dank voor je fijne reactie. Schoonheidsfoutje is weggepoetst, waarvoor dank!

Gi, tsja 'a dirty mind is a joy forever' geldt vast niet alleen voor Joop en Jenny 😉

Lid sinds

1 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ik heb genoten van je verhaal! Denk alleen niet dat de witregel nodig is. De twee alinea's sluiten prima op elkaar aan ;)

Lid sinds

4 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

@Escapismo: er is is ook nog zoiets als een "bladspiegel". Persoonlijk vind ik een paar witregels in een tekst aantrekkelijker lezen dan een blok tekst. Het geeft even een adempauze, maar dat is ook een kwestie van smaak.

Lid sinds

5 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

Ja, zo zou het kunnen gaan als je veertig jaar getrouwd bent, even door je rug gaan als je wat geks doet. De bezorgdheid uit liefde is voelbaar.

Lid sinds

4 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker

Dag Chantal, 

Bedankt voor je inzending. Ik heb smakelijk gelachen om je verhaal, en ik vind het ook ontroerend. Het is een geslaagd verhaal! 

Ik denk wel dat je het tafereel iets kunt inkorten. Het idee dat Jenny de hulpdiensten gaat bellen wordt erg lang uitgerekt, dat kan naar mijn smaak iets bondiger.

De zinnen ‘Even is...aan’ tot en met ‘Haar man…broekzak’ zou je weg kunnen halen, zo houd je de vaart in het verhaal en wordt het geen inkoppertje.

Bij een kort verhaal moet ieder woord essentieel zijn (bij een roman eigenlijk ook). Dus kijk goed naar wat er écht helpend voor je verhaal is. 

Ik hoop dat je iets aan mijn commentaar hebt!