#440 Oude liefde roest niet

'Joop! Wat doe je!'
Jenny kijkt verschrikt naar haar man die vlak voor haar voeten voorover zakt op het tapijt.
'Joop, zeg wat! Is het je hart? Joop?'
'Nee, nee, nee. Het gaat wel meisje. Geef me even een minuutje. Mijn rug moet even wennen.'
Joop wrijft met zijn rechterhand over zijn onderrug en onderdrukt een hartgrondige vloek. 'Niet bewegen!' Haastig haalt Jenny haar bril van haar neus en legt haar breiwerkje op de salontafel. Als een fenix komt ze overeind uit haar sta-op stoel.
'Niet bewegen Joop, blijf zitten, ik bel 112.'
'Nee Jenny, niet doen. Blijf nou even hier, ik... arggg.'
'Wat gebeurt er? Het is wel je hart hè. Je hebt je bloedverdunners toch wel ingenomen?'
Jenny stiefelt langs Joop die met uitgestoken hand krampachtig probeert haar tegen te houden, zijn lichaam verwrongen in een pose die het goed zou doen bij een potje Twister.
'Niet de telefoon, meisje. Kom nou hier...'
'Nee Joop, ik ga bellen. Iedere minuut telt.'
Jenny pakt de telefoon van de fruitschaal, knijpt haar ogen samen.
'Verdikkeme, mijn bril... Joop, zeg wat! Ben je nog bij? Weet je welke dag het is? Kan je nog ademen?'
Ze kijkt bezorgd naar haar man die nog steeds op het tapijt zit en schuifelt zo snel als ze kan terug naar haar stoel.
'Jenny, er is echt niets met me aan de hand! Geloof me, het schoot alleen even in mijn rug. Kom hier en help me. Geef me je hand.'
Jenny kijkt nog eens goed naar hem. Zijn ogen staan helder en er liggen blosjes op zijn wangen.
'Echt?' Vraagt ze. 'Weet je zeker dat er niets aan de hand is?'
'Echt.' Joop lacht bemoedigend een prachtige kroon kraaienpootjes rond zijn blauwe kijkers. Even voelt Jenny de vlinders in haar buik die er veertig jaar geleden bij hun eerste ontmoeting  in fladderden en er nooit meer weg zijn gegaan.
Ze laat zich overhalen en schuifelt richting haar hartendief.
'Geef me je hand, dan help ik je overeind gekkie.'
Ze strekt haar arm uit en Joop sluit zijn grote warme hand om de hare. Hij maakt echter geen enkele aanstalten om op te staan.

Even is Jenny in de war, maar dan kijkt ze hem vorsend aan.
'Joop....wat voer je in je schild?'
Haar man grijnst ondeugend en haalt dan voorzichtig een klein doosje uit zijn broekzak.
'Mijn liefste meisje, we zijn nu veertig jaar samen en nog steeds gaat mijn hart sneller kloppen als jij de kamer binnenkomt. Als ik het aan mijn rikketik heb, dan ben jij de enige schuldige.'
Jenny bloost.
'En daarom, meisje van me, zou ik je willen vragen...'
Joop hijst zich zo goed en zo kwaad als het gaat  op één knie.
'Waarom zou je de beste beslissing van je leven niet gewoon nog eens over mogen doen. Lieve Jenny, wil je alsjeblieft nog één keer met me trouwen?'
Jenny knijpt zachtjes in zijn vertrouwde hand. Dan kijkt ze hem met waterige ogen aan.
'Ach lieverd toch, ik zou duizend keer met jou trouwen. Maar...'
'Maar wat?'
Ze giechelt.
'Laten we eerst maar zorgen dat je overeind komt, oude gek.'