#440 Wil je met me trouwen?

   'Ik heb een stuk papier nodig', zeg ik.
   'Ik heb een briefje van tien', zegt hij.
   'Vind je dat niet zonde, daarna kun je het weggooien', vraag ik.
Hij schudt zijn hoofd: 'Ik wil dat verhaal horen.'
   'Okay.'
Ik maak een hoedje van papier, duw, trek en laat hem dan zien: 'Dit is een schip.'
Hij knikt.
   'Het schip gaat varen,' ik beweeg het bootje door de lucht. 'Het vaart onder een brug door, maar de schipper vergeet de mast naar beneden te halen en dan: krak.'
Ik scheur de bovenkant van de boot. Op deze manier sneuvelt ook het achtersteven.
‘Krakkrakkrak, nu breekt zelfs het voorsteven af.'
Ik scheur het laatste puntje van het geldbiljet, het hele bootje is weg. Ik vouw het briefje zo vér open dat het nog maar één keer dubbel is. Mijn gesprekspartner wacht.
   'Kijk, twee armen en een halsgat, het is een trui!'
Dan ziet hij het. We lachen samen.
Stoer doen in jongerencentrum Simplon tegen een vriendelijke punker die je voor het eerst spreekt.
   'Ik ga naar huis', zeg ik, verlegen nu. Ik heb nog nooit zomaar een briefje van tien verprutst.  

Een paar dagen later vraagt mijn broer: 'Wil je deze poster afgeven bij dat huis op de hoek, naast het voetbalveld. Zij zouden er één ophangen.' 
Als de deur open gaat, staat daar de jongen. We zijn allebei verbaasd.
   ‘Ik moest dit afgeven,’ zeg ik. Hij rolt de poster uit, het is het maandprogramma van Simplon.
   'Woon je hier?', vraag ik. 
   'Tijdelijk, het is gekraakt. Kom je binnen?' 
Ik kijk de gang in. Hij is aardig.
   ‘Nee,’ zeg ik, ‘ik ga verder, ik ben onderweg naar mijn vader, ik verhuis binnenkort naar Rotterdam.'

Inpakken, dozen sjouwen, schilderen, nieuwe studie, vrienden maken, wonen. Dan, na twee maanden, ligt er een blanco postkaart op de mat. De voorkant is leeg, op de achterkant staat rechts mijn adres, in een net, onbekend handschrift. Links staat:
Wil je met me trouwen? T. 

_____________________________________________________________________________________

***** eerste versie 

'Ik heb een stukje papier nodig', zeg ik.
   'Ik heb een briefje van tien', zegt hij.
   'Vind je dat niet zonde, daarna kun je het weggooien', vraag ik.
Hij schudt zijn hoofd: 'Ik wil dat verhaal horen.'
   'Okay.'
Ik maak een hoedje van papier, duw, trek en laat hem dan zien: 'Dit is een schip.'
Hij knikt.
   'Het schip gaat varen,' ik beweeg het bootje door de lucht. 'Nu moet het onder een brug door, maar de schipper vergeet de mast naar beneden te halen en dan: krak.'
Ik scheur de bovenkant van de boot.
   'Balen, zegt de schipper, maar ik laat mij niet kisten, ik vaar gewoon door,' vertel ik.
Ik beweeg het bootje verder, golvend slaat het tegen zijn arm.
   'Oh, botsing, het voorsteven breekt af.'
Ik scheur de voorste punt van de boot.
   'Maar de schipper geeft niet op, hij heeft ook geen plek om heen te gaan, het schip is zijn thuis. Hij draait zijn schip om, de achtersteven is nu voorsteven. Het bootje zwalkt, zonder mast, beschadigd, door het water. Dan komt er een windvlaag, de boot slaat tegen de kade. Krakkrakkrak, nu breekt zelfs het voorsteven af.'
Ik scheur het laatste puntje van het geldbiljet.
   'De schipper gaat van zijn schip en zegt: Wat heb ik nu nog over?'
Ik vouw het briefje zo vér open dat het nog maar één keer dubbel is. T. kijkt.
   'Twee armen, een halsgat, het is een trui! zegt de schipper.'
Dan ziet T. het ook. We lachen samen.
Opscheppen in de kroeg tegen een jongen die je voor het eerst spreekt.
   'Ik ga naar huis', zeg ik.

Een paar dagen later vraagt mijn broer: 'Wil je een pakje afgeven bij dat huis op de hoek, naast het voetbalveld.' 
Als de deur open gaat, zie ik T. Ik geef het pakje maar ben verlegen. Ik heb nog nooit zomaar een briefje van tien verprutst.
   'Woon je hier?'
   'Tijdelijk, het is gekraakt.'
   'Dit komt van mijn broer, hij vroeg me het te brengen. Ik wist niet dat het voor jou was.'
   'Kom je binnen?', vraagt hij. 
   'Ik ga verder, ik ben onderweg naar mijn vader, ik verhuis volgende week naar Rotterdam.'

Twee maanden later ligt er een blanco postkaart op de mat. De voorkant is leeg, op de achterkant staat rechts mijn adres, in een net handschrift. Links staat:
Wil je met me trouwen? T.