De buit valt uit mijn handen en rolt over straat, twee diamanten ringen blijven steken in de rand van de put. Ik smak ongecontroleerd met de rechterkant van mijn gezicht tegen de kinderkopjes. Waarom ben ik zo hard gevallen? Het moest natuurlijk een keer fout gaan, waarom ben ik niet op tijd gestopt? Shit, sirenes. Sta op! Ik moet opstaan! Maar mijn lijf beweegt niet meer.  Ik kijk of de ringen nog in de rand liggen. Een glinstering. Alsof ze naar me knipogen. 

Op mijn ooghoogte verschijnen de strenge schoenen van een bewaker. Ze houden kort halt voor mijn gezicht, nog steeds op de harde straat. Mijn lijf verstijft verder. Ik ben er gloeiend bij. Maar de bewaker draait zich van mij weg. Wat gaat ‘ie doen? Dan klettert zijn stroomstootwapen op de grond naast de put. Ik voel al mijn spieren bevriezen. 

In dezelfde beweging waarmee hij de taser opraapt, pakt hij de diamanten ringen uit de rand van de put. Ze verdwijnen behendig in zijn broekzak. Wat zullen we nou krijgen? De strenge schoenen draaien zich naar mij terug en met de oorzaak van mijn verlamming knielt de bewaker naast me neer. 

Blauwe zwaailichten intensiveren op de juwelierszaak. De bewaker verlost mij van de twee taserhaakjes en fluistert ferm: ´Voor je eigen bestwil speel je mijn spelletje mee.´ Hij wacht mijn antwoord niet af en zet mijn verlamde lichaam hardhandig overeind door mij vreemd aan mijn broek en jas omhoog te trekken. Wankel als Bambi sta ik op m´n benen.  

Het geluid van sirenes sterft uit en autodeuren slaan dicht. Driftige voetstappen naderen. ‘Het spijt me enorm,’ wendt de bewaker zich, plots onderdanig, tot een toegesnelde politieagent. ’Ik had de dader bijna, maar helaas rende deze onschuldige mevrouw in de lijn van mijn wapen, och, het spijt me zo.’
Onschuldig? Dit spelletje speel ik zeker mee. Houd jij de buit maar, laat me hier wegkomen. 

De politieman legt bemoedigend een hand op de schouder van de nieuwe dief. ‘Dat kan gebeuren in de hectiek, je hebt gedaan wat je kon in een situatie als deze. Zo te zien redt mevrouw het wel.’ Ik kijk de politieman na als hij zijn weg vervolgt naar, de door mij beroofde, juwelierszaak. Als ik me omdraai is de bewaker nergens meer te bekennen. Nu ik nog. Het inmiddels opgehangen politielint markeert waar de crime-scene eindigt en mijn vrijheid begint. Strompelend van de spierpijn duik ik onder het lint door. 

Bij mijn huurauto aangekomen reik ik in mijn broekzak naar de sleutel. Weer verstijf ik als ik ook de vorm van een ring met diamant herken. De pijn aan mijn gezicht onderdrukt een stoute glimlach als ik aan de gulle bewaker denk. 

Eerste versie:

De diamanten stuiteren over straat. Ze blijven steken in de rand van de put, gelukkig! Ik smak ongecontroleerd met de rechterkant van mijn gezicht tegen de kinderkopjes. Wat gebeurt er, waarom ben ik zo hard gevallen? En waarom beweegt mijn lijf niet meer! Het moest natuurlijk een keer fout gaan, waarom ben ik niet op tijd gestopt? Shit, sirenes. Nu al?! Sta op, sta op! Ohh, wat een pijn overal. Liggen de diamanten nog in de rand? Een glinstering. Alsof ze naar me knipogen. 

Op mijn ooghoogte verschijnen de strenge schoenen van een bewaker. Ze houden kort halt voor mijn gezicht, nog steeds op de harde straat. Mijn lijf verstijft verder. Ik ben er gloeiend bij. De bewaker draait zich van mij weg. Wat gaat ‘ie doen? Ineens klettert er iets op de grond naast de put. Is dat een stroomstootwapen? 

In dezelfde beweging waarmee hij de taser opraapt, pulkt hij de diamanten uit de rand. Ze verdwijnen behendig in zijn broekzak terwijl hij met de oorzaak van mijn verlamming naast me neerknielt. Wat zullen we nou krijgen? 

Blauwe zwaailichten intensiveren op het bankgebouw. De bewaker verlost mij van de twee taserhaakjes en fluistert ferm; ´Voor je eigen bestwil speel je mijn spelletje mee.´ Hij wacht mijn antwoord niet af en zet mijn verlamde lichaam hardhandig overeind door aan mijn broek en jas te trekken. Wankel als Bambi sta ik op m´n benen. Sta ik echt? Door de spierpijn voel ik geen grond onder m'n voeten. 

Het geluid van sirenes sterft uit en autodeuren slaan dicht. Driftige voetstappen naderen. ‘Het spijt me enorm,’ wendt de bewaker zich, plots onderdanig, tot een toegesnelde politieagent.  ’Ik had de dader bijna maar helaas rende deze onschuldige mevrouw in de lijn van mijn wapen, och, het spijt me zo.’ Onschuldig? Dit spelletje speel ik zeker mee. Houd jij die diamanten maar, laat me hier wegkomen. 

De politieman legt bemoedigend een hand op de schouder van de nieuwe dief. ‘Dat kan gebeuren in de hectiek, je hebt gedaan wat je kon in een situatie als deze. Zo te zien redt mevrouw het wel.’  Ik kijk de politieman na wanneer hij een sprintje trekt naar de ingang van de bank die ik zojuist heb beroofd. Als ik me omdraai is de bewaker nergens meer te bekennen. Dit is mijn kans. Licht strompelend van de immense spierpijn duik ik weg onder het snel opgehangen politielint.  

Bij mijn huurauto aangekomen reik ik in mijn broekzak naar de sleutel. Weer verstijf ik als ik ook de vorm van een diamant herken. De bewaker...toen hij mij optilde... Aan mij ontsnapt een lach die pijn doet aan m´n gezicht. Maar de steen heeft een helende werking: Dit was mijn laatste klus.