#415 Minkindje - versie 2

Jasses, Elrie, wat een smeerlap, en bewijs het maar eens.

Minkindje, als dat de dubbele betekenis heeft van 'beminnen' en halfwees: raak gekozen. Mooi teder woord is het hoe dan ook.

Een haptonoom is toch een aanraaktherapeut? Ook raak. En de naam Aimée.

Anderzijdsjes. Vooral in het begin vind ik het verhaal nog wat samengevat ('tell') (bv. "Eindelijk geef ik toe," betekent hetzelfde als "Vooruit dan, ik ga wel mee") en verderop de dialoog wat stijfjes/schrijftalig ("Destijds was ... volwassen werd").

De beginzin vond ik niet meteen duidelijk. Ik vraag me ook af hoe Aimées twijfel zich verhoudt tot het misbruik, en of het dus op zijn plaats is als openingsthema. Dat ze eigenlijk wil netwerken vind ik bijvoorbeeld mooier contrasteren met die ongewenste ontmoeting. Of dat ze niet graag als vrouw alleen eropuit gaat.

Bedankt voor je verhaal, zo confronterend!

Hoi Elrie, inderdaad een heftig verhaal. Ik ga met Kruidnagel mee wat betreft de zin "eindelijk geef ik toe". Die zou je gewoon weg kunnen laten. 
Hoewel het een indringend verhaal is, mis ik het gevoel bij de ongewenste ontmoeting. Je vertelt dat de man haar vroeger iets heeft aangedaan, maar het blijft bij een vage opmerking.  
Bij de zin "Mama, ik mis papa heel erg maar ook dokter Smit, wanneer komt hij weer spelen?" kreeg ik echter niet het idee dat het kind het vervelend vond, waarom zou ze hem anders missen? 
Er blijft voor mij nog teveel onder de oppervlakte hangen om het goed binnen te laten komen. 
Ik probeer me ook voor te stellen hoe de jonge huisarts iets met het kind heeft kunnen doen. Hij kwam op huisbezoek voor de terminale vader. Hoe kon hij misbruik maken van het kind? Maar wellicht interpreteer ik het verhaal niet goed.

'Was het maar niet zo.' antwoord ik.  --> de punt moet een komma zijn

Deze arts hoort hier, noch elders, thuis. --> beide komma's kunnen weg, volgens mij. In ieder geval de komma achter elders.

Heftig gegeven! Ergens heb ik moeite met de dialoog, zowel van de misbruikende arts als van hp, zouden ze echt zo spreken tegen elkaar? 

Misschien net wel, wie weet :)

Titel is erg mooie vondst

GG

@Kruidnagel. Dank voor je reactie. Fijn dat verschillende woorden je opvielen. Minkindje kan je zo verklaren zoals jij schreef of,als en ziekelijk kind, ik heb dat in het midden gelaten. Haptonomie is de wetenschap van het gevoelsleven, de tast speelt daarbij een essentiële rol. Ik zal proberen de dialoog wat te versoepelen.

@Fief en Tony, jullie ook dank voor je fijne en leerzame reactie. Aan het begin en de dialoog zal ik nog werken. Voor ik ging schrappen had ik geschreven dat de moeder aan dokter Smit had gevraagd om, tijdens zijn bezoeken, ook naar haar minkindje te kijken. Misschien moet ik dat er weer tussenvoegen Fief zodat jouw vraag beantwoord wordt.

@Tony, dat stukje dialoog waar jij over schreef zag ik wel voor me. Ik moet echter werken aan het schrijven van dialogen daat struikel ik vaker over. Veel dank voor het lezen.

Voor ik ging schrappen had ik geschreven dat de moeder aan dokter Smit had gevraagd om, tijdens zijn bezoeken, ook naar haar minkindje te kijken. Misschien moet ik dat er weer tussenvoegen Fief zodat jouw vraag beantwoord wordt.

De man is terminaal ziek, maar wat mankeert het kind dat het iedere keer nagekeken moet worden? En blijft de moeder er dan niet bij? Misschien begrijp ik dan toch niet wat een minkindje is.

Dag Elrie,

Bedankt voor je inzending. Je hebt een interessant onderwerp uitgekozen, tegelijkertijd ook heftig. Hierbij mijn tips: 

Ten eerste is de eerste zin voor mij niet heel erg sterk. Ik vind op zich niet dat iedere beginzin uitmuntend bedacht moet zijn, maar het is fijn als de lezer het verhaal in getrokken wordt. Als we verder lezen vind ik, net als Kruidnagel, dat het verhaal redelijk veel tell bevat. 

Verderop in de tekst worden er erg veel herinneringen aangehaald, ik zou het bij eentje hiervan laten, of er in ieder geval maar één te benoemen. Als je minder informatie in je tekst verwerkt en dus erg selectief bent over het thema van je verhaal, hoef je minder samen te vatten. 

Michel de Montaigne zei ooit zoiets als (al ging dit over essays) ‘steek diep in het onderwerp, niet breed’. Maar ook met proza is dit eigenlijk het geval. 

Ik mis ook een beetje spanning in het verhaal. Het lijkt er nu erg op dat het verhaal draait om wat er in het verleden is gebeurd, maar in het heden gebeurt er eigenlijk niet veel spannends. Je zou de arts haar bijvoorbeeld kunnen laten aanraken, of misschien barst de hoofdpersoon in tranen uit en schaamt ze zich er nog voor ook. Door het heden spannend te maken, wordt het verleden ook spannender.

Dan nog een aantal taalkundige opmerkingen: ‘In gesprek wikkelen’, is geen mooi Nederlands. Ik zou hiervan maken: ‘In gesprek raken’. Daarnaast is het woord collegae niet fout, maar om de tekst zo leesbaar als mogelijk te houden zou ik hier toch collega’s van maken, dat rijmt ook meer met de rest van de tekst. 

Succes!

Groetjes,

Anna

Hoi Fief, de moeder bedoelde met minkindje een kind dat altijd ziek is of onderweg er naar toe. Niet elke moeder is zo zorgzaam om er bij te blijven, zeker niet met een zieke man.

Dank Anna voor je waardevolle reactie. Ik zal proberen of het me deze week lukt om te herschrijven. Lukt het niet, dan komt het alsnog later met gebruikmaking van alle tips van iedereen.