Versie 3

Bas stampt de trap op. ‘Ik mag ook nooit iets van jou!’
De slaapkamerdeur knalt dicht.
Ik realiseer me dat ik als mijn moeder geklonken moet hebben. God, wat haatte ik het als ze me betuttelde alsof ik een klein kind was. Precies zoals ik nu doe bij Bas, met dezelfde intentie.

Highway to Hell dendert door het huis. Op de een of andere manier geeft het niet alleen zijn gemoedstoestand weer. Na een half uur klop ik op zijn kamerdeur.
Het antwoord op mijn vraag of ik binnen mag komen, klinkt niet uitnodigend. Toch open ik de deur. Bas draait zijn rug naar me toe.
‘Ik begrijp wel dat je boos op me bent,’ begin ik, gesnuif is zijn reactie, ‘maar ik vind het niet prettig dat je met die jongens op stap gaat. Ze hebben een slechte invloed op jou.’ Weer hoor ik mijn moeder en Bas is onmiskenbaar mijn zoon.
‘Jij weet niet eens wat stappen is. Je gaat nooit uit, drinkt niet, rookt niet. Je bent gewoon een saai mens en je snapt helemaal niets van mij.’
Elk woord voelt als een dolksteek.

Mijn gedachten vliegen tussen wel of niet doen. Aarzelend besluit ik tot het eerste. Uit mijn portemonnee vis ik de opgevouwen foto die ik altijd met me meedraag. Bas pakt hem aan, kijkt er kort naar. ‘Ja? En? Wat moet ik hiermee?’
‘Dit ben ik.’
Zijn ogen bewegen van de foto naar mij en weer terug. Hij schudt zijn hoofd. ‘Doe normaal, mam. Dit ben jij niet.’
‘Toch wel. Ik was hier een jaar ouder dan jij nu bent.’
‘Je ziet er hier anders behoorlijk lijp uit. Alsof je te veel gesnoven hebt.’
Ik kijk hem strak aan. ‘En jij weet hoe iemand die drugs gebruikt eruitziet?’
‘We hadden van de week zo’n gozer uit een afkickkliniek die kwam vertellen over zijn verslaving. Nou ja, hij was wel clean, maar hij zei dat je nooit echt afgekickt raakt.’
Ik staar naar de doodse blik in mijn ogen op de foto en knik, maar Bas ziet het niet.
‘Hij was een rare vogel. Wie begint er nou aan die troep? Dan heb je toch geen verstand?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Tenzij je vrienden je overhalen om mee te doen, omdat je er anders niet bij hoort. Alles na die eerste keer doet er niet meer toe, want je gaat van kwaad naar erger.’
Bas draait opzij, kijkt me recht aan, zijn ogen wijd opengesperd. Ik kan nu niet meer terug.
‘De eerste keer high worden is zo geweldig dat je het steeds weer opnieuw wil ervaren, maar alle keren die erna komen, kunnen er niet aan tippen. En dan is het te laat. Afkicken is mogelijk, maar je hebt levenslang.’
Bas zijn ademhaling versnelt. ‘Zoiets zei die man ook.’
In de stilte erna hoor ik het kwartje vallen. Ongeloof glijdt over zijn gezicht.
‘Mam, jij was toch niet …?’
Ik staar naar de foto. ‘Ik zag er niet voor niets zo “lijp” uit.’

-----------------------------------

Versie 2

Bas stampt de trap op. ‘Ik mag ook nooit iets van jou!’
Hoewel ik weet dat het komt, schrik ik toch van de knal van de dichtslaande slaapkamerdeur. Ik realiseer me dat ik als mijn moeder geklonken moet hebben. God, wat haatte ik het als ze me betuttelde alsof ik een klein kind was en nu doe ik hetzelfde bij Bas, met dezelfde intentie.

Highway to Hell dendert door het huis. Op de een of andere manier geeft het niet alleen zijn gemoedstoestand weer. Na half uur klop ik op zijn kamerdeur.
Het antwoord op mijn vraag of ik binnen mag komen, klinkt niet uitnodigend. Toch ga ik naar binnen.
Bas draait zijn rug naar me toe.
‘Ik begrijp wel dat je boos op me bent,’ begin ik, gesnuif is zijn reactie, ‘maar ik vind het niet prettig dat je met die jongens op stap gaat. Ze hebben een slechte invloed op jou.’ Weer hoor ik mijn moeder en Bas is onmiskenbaar mijn zoon.
‘Jij weet niet eens wat stappen is. Je gaat nooit uit, drinkt niet, rookt niet. Je bent gewoon een saaie moeder en je snapt helemaal niets van mij.’
Elk woord voelt als een dolksteek. Ik herken ze als mijn eigen woorden.

Uit mijn portemonnee haal ik een opgevouwen foto en geef hem aan Bas. Hij pakt hem aan, kijkt er kort naar. ‘Ja? En? Wat moet ik hiermee?’
‘Dit ben ik.’
Zijn ogen bewegen van de foto naar mij en weer terug. Hij schudt zijn hoofd. ‘Doe normaal, mam. Dit ben jij niet.’
‘Toch wel. Ik was hier een jaar ouder dan jij nu bent.’
‘Je ziet er hier anders behoorlijk lijp uit. Alsof je te veel gesnoven hebt.’
Ik kijk hem strak aan. ‘En jij weet hoe iemand die drugs gebruikt eruitziet?’
‘Nou, we hadden van de week zo’n gozer uit een afkickkliniek die kwam vertellen over zijn verslaving. Nou ja, hij was wel clean, maar hij zei dat je nooit echt afgekickt raakt.’
Ik staar naar de doodse blik in mijn ogen op de foto en knik, maar Bas ziet het niet.
‘Hij was een rare vogel. Wie begint er nou aan die troep? Dan heb je toch geen verstand?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Tenzij je vrienden je overhalen om mee te doen, omdat je er anders niet bij hoort. Alles na die eerste keer doet er niet meer toe doet, want je gaat van kwaad naar erger.’
Bas draait zich naar me toe, zijn ogen wijd opengesperd. ‘Die man zei dat de eerste keer high worden zo geweldig is dat je het steeds weer opnieuw wil ervaren, maar …’
‘… dat alle keren die erna komen er niet aan kunnen tippen. Dan ben je al zover dat je niet meer terug kunt.’
Bas zijn ademhaling versnelt. ‘Dat zei hij inderdaad. Mam, jij was toch niet …?’ Weer kijkt hij van de foto naar mij. Ongeloof glijdt over zijn gezicht.
Ik pak zijn hand. ‘Ik zag er niet voor niets zo “lijp” uit.’
 

-----------------------------

Versie 1

Bas stampt de trap op. ‘Ik mag ook nooit iets van jou!’
Hoewel ik weet dat het komt, schrik ik toch van de knal van de dichtslaande slaapkamerdeur.
Dit is de dag waarvan ik hoopte dat hij nooit zou komen, maar waarvan ik altijd wist dat hij er op een keer zou zijn: de dag waarop mijn kind niet langer meer mijn kleine manneke is, maar een jongen op weg naar volwassenheid. Ik had me voorgenomen niet zoals mijn moeder te zijn, maar keer op keer hoor ik haar in mezelf terug.

Highway to Hell dendert door het huis. Op de een of andere manier geeft het ook mijn gemoedstoestand weer. Na half uur waag ik de gang naar zijn kamer.
Het antwoord op de vraag of ik binnen mag komen, klinkt niet uitnodigend. Toch ga ik ga naar binnen.
Demonstratief draait Bas zijn rug naar me toe.
‘Ik begrijp wel dat je boos op me bent,’ begin ik, een gesnuif is zijn reactie, ‘maar ik vind het niet prettig als je met die jongens op stap gaat.’
‘Jij weet niet eens wat stappen is. Je gaat nooit uit, drinkt niet, rookt niet. Je bent gewoon een saaie moeder en je snapt helemaal niets van mij.’
Elk woord voelt als een dolksteek. Ik herken ze als mijn eigen woorden.

Uit mijn portemonnee haal ik een opgevouwen foto en geef hem aan Bas. Hij pakt hem aan, kijkt er kort naar. ‘Ja? En? Wat moet ik hiermee?’
‘Dit ben ik.’
Zijn ogen bewegen van de foto naar mij en weer terug. Hij schudt zijn hoofd. ‘Doe normaal, mam. Dit ben jij niet.’
‘Toch wel. Ik was hier een jaar ouder dan jij nu bent.’
‘Je ziet er hier anders behoorlijk lijp uit. Alsof je te veel gesnoven hebt.’
Ik kijk hem strak aan. ‘En jij weet hoe iemand die drugs gebruikt eruit ziet?’
‘Nou, we hadden van de week zo’n gozer uit een of andere afkickkliniek die kwam vertellen over zijn verslaving. Nou ja, hij was wel clean, maar hij zei dat je nooit echt afgekickt raakt.’
Ik staar naar de doodse blik in mijn ogen op de foto en knik, maar Bas ziet het niet.
‘Hij was een rare vogel. Wie begint er nou aan die troep? Dan heb je toch geen verstand?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Tenzij je vrienden je overhalen om mee te doen, omdat je er anders niet bij hoort. Alles na die eerste keer doet er niet meer toe doet, want je gaat van kwaad naar erger.’
Bas draait zich naar me toe, zijn ogen wijd open gesperd. ‘Die man zei dat de eerste keer high worden zo geweldig is dat je het steeds weer opnieuw wil ervaren, maar …’
‘… dat alle keren die erna komen er niet aan kunnen tippen. Dan ben je al zover dat je niet meer terug kunt.’ Mijn maag knijpt samen.
‘Dat zei hij inderdaad. Hoe weet …?’
‘Ik zag er niet voor niets zo “lijp” uit.’