Ze had al een uur nauwelijks bewogen. Haar hele lichaam deed pijn. Ondanks de koelte van de hut was ze nat van het zweet. Hoelang lag ze hier al? Ze kon het zich niet meer herinneren. Omdat ze vooral had geslapen was de tijd langs haar heen gegleden. 

Sinds vanochtend had ze uitslag in haar gezicht die zich snel uitbreidde over de rest van haar lichaam. Toen haar moeder atole kwam brengen had ze naar haar gekeken alsof ze Tezcatlipoca had gezien. Mama had een mengeling van walging en angst in haar blik waardoor haar hoop op een goede afloop van deze ziekte verder afnam.

Wat de toekomst ook mocht brengen, het was haar verdiende loon. De vreemdelingen die hier laatst waren hadden haar op de proef gesteld en ze had gefaald. Ze vertelden dat ze met grote boten uit de zee waren gekomen. Ze had zich laten betoveren door hun helmen, speren en jassen die glinsterden in de zon. Het was alsof ze probeerden om de goden afgunstig te maken door hun licht op de vangen en verblindend rond te schijnen naar de hemel en de aarde. Ze reisden op wezens die zo snel konden rennen dat ze de wind in konden halen. Ze had zich laten misleiden door deze vreemdelingen. Zoals het gebruik vereist, had het dorpshoofd deze bezoekers uitgenodigd voor het eten. Ze hadden zelfs één van de kalkoenen gedood om het feestmaal compleet te maken. 

Ze had zichzelf opgeworpen als vrijwilliger om de gasten te bedienen. Zo graag wilde ze deze mannen van dichtbij bekijken. Samen met een paar andere vrouwen was ze uitverkoren om deze eervolle taak te vervullen. De goden hadden hen gestraft voor hun ontrouw. Ze had van haar moeder gehoord dat Citlali ook ziek was geworden. Ook zij had de vreemdelingen bediend. 

Haar ademhaling vertraagde. De koorts greep om zich heen als een nietsontziende vuurzee. Haar moeder kwam de hut binnen. Het deed pijn om haar ogen te bewegen. Toch wist ze dat dit haar moeder was en niet de dood. Tenzij de dood ook naar vanille ruikt. Ze probeerde iets te zeggen, maar meer dan zacht gerochel kwam er niet uit haar keel. 
“Stil maar meisje”, zie de stem van haar moeder. “Ik zal voor je zorgen, wees maar niet bang.” Meer wilde ze niet horen. In de verte klonken de kreten van de dieren in het woud. Ze gleed in een onrustige slaap. In haar dromen bevolkten de vreemdelingen haar dorp, maar het licht van hun verschijning begon te doven. De betovering verdween. Alles werd steeds donkerder totdat het volledige dorp in duisternis was gehuld.