versie 2

Van kleurrijke, volgeplakte tot scrapbooks verworden popagenda’s tot de meer serieuze, saaiere vullingen van mijn organizer; ik heb ze allemaal bewaard. Ze omvatten mijn levensloop vanaf mijn twaalfde tot nu.
In een nostalgische bui blader ik ze een voor een door en gniffel om de opmerkingen en creatieve uitspattingen die ik her en der tegenkom. Uit een van de agenda’s schuift een afgescheurd stukje lijntjespapier met daarop een vervaagde zoen van lippenstift en een tekst in voor mij bekende hanenpoten:
Jij bent mijn dinnetje voor het leven. Luv joe!

Mariëtte. Sinds de peuterschool mijn beste vriendin. Dezelfde humor, hetzelfde gevoel voor drama. We zwoeren samen oud te worden. Tot we gingen studeren en het contact verwaterde; helemaal nadat ik met haar jeugdliefde trouwde. Een huwelijk dat overigens niet lang standhield; hij was ons beiden niet waard. Wat zou ik dat graag met haar willen delen, maar ik heb geen idee waar ik haar moet zoeken.
Op Facebook is ze onvindbaar, maar wellicht kan ik haar via een andere Facebookgebruiker bereiken. Ik plaats een oproep en een foto van het briefje, met als onderschrift:
Mariëtte, is het te laat om sorry te zeggen?

De tijd verstrijkt en mijn geloof in de kracht van social media wordt met de dag minder. Ik betwijfel of ik haar ooit nog zal zien. Tot ik op zekere dag door mijn telefoon met een ping geattendeerd wordt op het bericht van een buitenlands nummer:
Dear Fief, you found me. Love to hear from you. Call me!

*****************

versie 1
Van kleurrijke, volgeplakte tot scrapbooks verworden popagenda’s tot de meer serieuze, saaiere vullingen van mijn organizer; ik heb ze allemaal bewaard. Ze omvatten mijn levensloop vanaf mijn twaalfde tot nu.
In een nostalgische bui blader ik ze een voor een door en gniffel om de opmerkingen en creatieve uitspattingen die ik her en der tegenkom. Uit een van de agenda’s schuift een afgescheurd stukje lijntjespapier met daarop een vervaagde zoen van lippenstift en een tekst in voor mij bekende hanenpoten:
Jij bent mijn dinnetje voor het leven. Luv joe!

Mariëtte. Ze was mijn beste vriendin, al vanaf de peuterschool, maar we verloren elkaar uit het oog. Was het een ruzie om een vriendje? Was het om iets wat ik had gezegd? Iets banaals? Ik weet het echt niet meer.
Wat zou ik haar graag weer eens willen zien, graag nog eens willen spreken. Er zijn zoveel dingen ongezegd gebleven, maar ik heb geen idee waar ik haar moet zoeken. Op Facebook is ze onvindbaar, maar wellicht kan ik haar via een andere Facebookgebruiker bereiken. Ik plaats een oproep en een foto van het briefje, met als onderschrift:
Mariëtte, is het te laat om sorry te zeggen?

De tijd verstrijkt en mijn geloof in de kracht van social media wordt met de dag minder. Tot ik op een gegeven moment door mijn telefoon met een ping geattendeerd wordt op het bericht van een buitenlands nummer:
Dear Fief, you found me. Love to hear from you. Call me!