versie 2

Zijn ogen lichten op en zijn mondhoeken krullen omhoog. Deze momenten van herkenning zijn zeldzaam, mijn hart maakt een sprong; hij heeft een goede dag. Ik loop naar hem toen en geef hem een dikke knuffel.
‘Dag pap.’
Hij zit in een aangepaste rolstoel voor het raam, zijn favoriete plek. Op goede dagen als deze kan hij uren naar buiten kijken en genieten van de fleurig aangelegde binnentuin. Tuinieren was altijd zijn lust en zijn leven. Elke dag maakte hij een rondje langs de vele bloemen en planten, plukte het onkruid weg en maakte met elke struik een praatje. ‘Dan groeien ze beter,’ was zijn heilige overtuiging. Hij kende ze allemaal bij naam.
De omslag kwam toen rozen irissen werden en hij met ‘die boom in de hoek’ de vlinderstruik bedoelde. De verwaarlozing van de tuin weerspiegelde zijn geestestoestand en een opname op deze gesloten afdeling volgde snel.

Hij zet met een beverige hand de tuitbeker aan zijn mond. Er zit een bruinachtige vloeistof in waarvan ik weet dat het koffie is, maar het ziet er zo lodderig uit dat het evengoed karamelvla kan zijn. Zelfs dat wordt hem ontnomen, het genieten van een lekker kopje koffie.
Hij zet de beker weer neer en zijn hand gaat naar het pakje dat ik voor hem op tafel heb gelegd. ‘Een cadeautje?’
‘Maak maar open.’ Ik schuif het dichter naar hem toe.
Met moeite scheurt hij het papier open en haalt er de ingelijste foto uit waarop hij met een lach van oor tot oor naast zijn grote trots staat, de pioenroos die elk jaar imponeerde met zijn grote knoppen. Ik wist hem zonder problemen te verhuizen naar mijn eigen tuin.
Zijn trillende vingers bewegen over de afbeelding. ‘Mooie bloemen, bloeit niet lang.’
Ik hoopte met de foto’s iets van herinneringen terug te brengen, maar meer dan deze reactie krijg ik niet. Ik verberg de teleurstelling en neem zijn hand in de mijne. De ooit zo krachtige handen die me houvast boden en waar ik me als kind veilig in voelde, ze zijn verworden tot broze botten omhuld door een rimpelige, perkamenten huid.

‘Kersenbloesem.’
Ik moet schakelen. ‘Wat bedoel je, pap?’
‘Hij bloeit ook zo kort.’
Ik volg zijn blik naar de boom in het midden van de binnentuin. De gevallen bloemblaadjes zorgen voor een roze tapijt. Dat het eigenlijk een magnolia is, hou ik voor me. ‘Ja, hij is prachtig. Die stond vroeger achter in de tuin.’
Hij knikt. ‘Mama vond het niks.’
Nee, mijn moeder kon daar niet van genieten. Ze zag alleen de rommel die de gevallen bladeren gaven.
Zwijgend zitten we naast elkaar.  
‘Waarom is ze niet meegekomen?’ doorbreekt hij de stilte.
Ik krijg een brok in mijn keel. Onwillekeurig draai ik aan de ring waarop haar duimafdruk staat.
‘Volgende keer breng ik haar mee,’ beloof ik tegen beter weten in en hou zijn hand nog even vast.
Buiten kleuren de vallende blaadjes de grond verder roze.

---------------------------------------------

versie 1
Zijn ogen lichten op en zijn mondhoeken krullen omhoog. Deze momenten van herkenning zijn zeldzaam, mijn hart maakt een sprong; hij heeft een goede dag. Ik loop naar hem toen en geef hem een dikke knuffel.
‘Dag pap.’
Hij zit in een aangepaste rolstoel voor het raam, zijn favoriete plek. Op goede dagen als deze kan hij uren naar buiten kijken en genieten van de fleurig aangelegde binnentuin. Tuinieren was altijd zijn lust en zijn leven. Elke dag maakte hij een rondje langs de vele bloemen en planten, plukte het onkruid weg en maakte met elke struik een praatje. ‘Dan groeien ze beter,’ was zijn heilige overtuiging. Hij kende ze allemaal bij naam. Zijn grootste trots was de pioenroos die elk jaar imponeerde met zijn grote knoppen en nog mooiere bloemen. Hij heeft de verhuizing naar mijn tuin gelukkig overleefd.

De omslag kwam toen rozen irissen werden en hij met ‘die boom in de hoek’ de vlinderstruik bedoelde. De verwaarlozing van de tuin weerspiegelde zijn geestestoestand en een opname op deze gesloten afdeling volgde snel.

Hij zet met een beverige hand de tuitbeker aan zijn mond. Er zit een bruinachtige vloeistof in waarvan ik weet dat het koffie is, maar het ziet er zo lodderig uit dat het evengoed karamelvla kan zijn. Zelfs dat wordt hem ontnomen, het genieten van een lekker kopje koffie.
Hij zet de beker weer neer en zijn hand gaat naar het pakje dat ik voor hem op tafel heb gelegd. ‘Een cadeautje?’
‘Maak maar open.’ Ik schuif het dichter naar hem toe.
Met moeite scheurt hij het papier open. Zijn ogen worden waterig als hij de foto in de lijst ziet. ‘De Martje!’
Zijn vingers strelen de afbeelding van het zeeschip waarop hij jarenlang als kok werkte. De wildste verhalen vertelde hij ons over die periode. Ik hoop met de foto iets van die herinneringen terug te brengen, maar meer dan deze reactie krijg ik niet. Ik verberg de teleurstelling en neem zijn hand in de mijne. De ooit zo krachtige handen die me houvast boden en waar ik me als kind veilig in voelde, ze zijn verworden tot broze botten omhuld door een rimpelige, perkamenten huid.

‘Kersenbloesem.’
Ik moet schakelen. ‘Wat bedoel je, pap?’
‘Hij bloeit mooi, jammer dat het zo kort duurt.’
Ik volg zijn blik naar de boom in het midden van de binnentuin. De gevallen bloemblaadjes zorgen voor een roze tapijt. Dat het eigenlijk een magnolia is, hou ik voor me. ‘Ja, hij is prachtig. Die stond vroeger ook in de tuin.’
Hij knikt. ‘Mama vond het niks.’
Nee, mijn moeder kon daar niet van genieten. Ze zag alleen de rommel die de gevallen bladeren gaven.
Zwijgend zitten we naast elkaar.  
‘Waarom is ze niet meegekomen?’ doorbreekt hij de stilte.
Ik krijg een brok in mijn keel. Onwillekeurig draai ik aan de ring waarop haar duimafdruk staat.
‘Volgende keer breng ik haar mee,’ beloof ik tegen beter weten in en hou zijn hand nog even vast.
Buiten kleuren de vallende blaadjes de grond verder roze.