#395 Vallende blaadjes (versie 2)
versie 2
Zijn ogen lichten op en zijn mondhoeken krullen omhoog. Deze momenten van herkenning zijn zeldzaam, mijn hart maakt een sprong; hij heeft een goede dag. Ik loop naar hem toen en geef hem een dikke knuffel.
‘Dag pap.’
Hij zit in een aangepaste rolstoel voor het raam, zijn favoriete plek. Op goede dagen als deze kan hij uren naar buiten kijken en genieten van de fleurig aangelegde binnentuin. Tuinieren was altijd zijn lust en zijn leven. Elke dag maakte hij een rondje langs de vele bloemen en planten, plukte het onkruid weg en maakte met elke struik een praatje. ‘Dan groeien ze beter,’ was zijn heilige overtuiging. Hij kende ze allemaal bij naam.
De omslag kwam toen rozen irissen werden en hij met ‘die boom in de hoek’ de vlinderstruik bedoelde. De verwaarlozing van de tuin weerspiegelde zijn geestestoestand en een opname op deze gesloten afdeling volgde snel.
Hij zet met een beverige hand de tuitbeker aan zijn mond. Er zit een bruinachtige vloeistof in waarvan ik weet dat het koffie is, maar het ziet er zo lodderig uit dat het evengoed karamelvla kan zijn. Zelfs dat wordt hem ontnomen, het genieten van een lekker kopje koffie.
Hij zet de beker weer neer en zijn hand gaat naar het pakje dat ik voor hem op tafel heb gelegd. ‘Een cadeautje?’
‘Maak maar open.’ Ik schuif het dichter naar hem toe.
Met moeite scheurt hij het papier open en haalt er de ingelijste foto uit waarop hij met een lach van oor tot oor naast zijn grote trots staat, de pioenroos die elk jaar imponeerde met zijn grote knoppen. Ik wist hem zonder problemen te verhuizen naar mijn eigen tuin.
Zijn trillende vingers bewegen over de afbeelding. ‘Mooie bloemen, bloeit niet lang.’
Ik hoopte met de foto’s iets van herinneringen terug te brengen, maar meer dan deze reactie krijg ik niet. Ik verberg de teleurstelling en neem zijn hand in de mijne. De ooit zo krachtige handen die me houvast boden en waar ik me als kind veilig in voelde, ze zijn verworden tot broze botten omhuld door een rimpelige, perkamenten huid.
‘Kersenbloesem.’
Ik moet schakelen. ‘Wat bedoel je, pap?’
‘Hij bloeit ook zo kort.’
Ik volg zijn blik naar de boom in het midden van de binnentuin. De gevallen bloemblaadjes zorgen voor een roze tapijt. Dat het eigenlijk een magnolia is, hou ik voor me. ‘Ja, hij is prachtig. Die stond vroeger achter in de tuin.’
Hij knikt. ‘Mama vond het niks.’
Nee, mijn moeder kon daar niet van genieten. Ze zag alleen de rommel die de gevallen bladeren gaven.
Zwijgend zitten we naast elkaar.
‘Waarom is ze niet meegekomen?’ doorbreekt hij de stilte.
Ik krijg een brok in mijn keel. Onwillekeurig draai ik aan de ring waarop haar duimafdruk staat.
‘Volgende keer breng ik haar mee,’ beloof ik tegen beter weten in en hou zijn hand nog even vast.
Buiten kleuren de vallende blaadjes de grond verder roze.
---------------------------------------------
versie 1
Zijn ogen lichten op en zijn mondhoeken krullen omhoog. Deze momenten van herkenning zijn zeldzaam, mijn hart maakt een sprong; hij heeft een goede dag. Ik loop naar hem toen en geef hem een dikke knuffel.
‘Dag pap.’
Hij zit in een aangepaste rolstoel voor het raam, zijn favoriete plek. Op goede dagen als deze kan hij uren naar buiten kijken en genieten van de fleurig aangelegde binnentuin. Tuinieren was altijd zijn lust en zijn leven. Elke dag maakte hij een rondje langs de vele bloemen en planten, plukte het onkruid weg en maakte met elke struik een praatje. ‘Dan groeien ze beter,’ was zijn heilige overtuiging. Hij kende ze allemaal bij naam. Zijn grootste trots was de pioenroos die elk jaar imponeerde met zijn grote knoppen en nog mooiere bloemen. Hij heeft de verhuizing naar mijn tuin gelukkig overleefd.
De omslag kwam toen rozen irissen werden en hij met ‘die boom in de hoek’ de vlinderstruik bedoelde. De verwaarlozing van de tuin weerspiegelde zijn geestestoestand en een opname op deze gesloten afdeling volgde snel.
Hij zet met een beverige hand de tuitbeker aan zijn mond. Er zit een bruinachtige vloeistof in waarvan ik weet dat het koffie is, maar het ziet er zo lodderig uit dat het evengoed karamelvla kan zijn. Zelfs dat wordt hem ontnomen, het genieten van een lekker kopje koffie.
Hij zet de beker weer neer en zijn hand gaat naar het pakje dat ik voor hem op tafel heb gelegd. ‘Een cadeautje?’
‘Maak maar open.’ Ik schuif het dichter naar hem toe.
Met moeite scheurt hij het papier open. Zijn ogen worden waterig als hij de foto in de lijst ziet. ‘De Martje!’
Zijn vingers strelen de afbeelding van het zeeschip waarop hij jarenlang als kok werkte. De wildste verhalen vertelde hij ons over die periode. Ik hoop met de foto iets van die herinneringen terug te brengen, maar meer dan deze reactie krijg ik niet. Ik verberg de teleurstelling en neem zijn hand in de mijne. De ooit zo krachtige handen die me houvast boden en waar ik me als kind veilig in voelde, ze zijn verworden tot broze botten omhuld door een rimpelige, perkamenten huid.
‘Kersenbloesem.’
Ik moet schakelen. ‘Wat bedoel je, pap?’
‘Hij bloeit mooi, jammer dat het zo kort duurt.’
Ik volg zijn blik naar de boom in het midden van de binnentuin. De gevallen bloemblaadjes zorgen voor een roze tapijt. Dat het eigenlijk een magnolia is, hou ik voor me. ‘Ja, hij is prachtig. Die stond vroeger ook in de tuin.’
Hij knikt. ‘Mama vond het niks.’
Nee, mijn moeder kon daar niet van genieten. Ze zag alleen de rommel die de gevallen bladeren gaven.
Zwijgend zitten we naast elkaar.
‘Waarom is ze niet meegekomen?’ doorbreekt hij de stilte.
Ik krijg een brok in mijn keel. Onwillekeurig draai ik aan de ring waarop haar duimafdruk staat.
‘Volgende keer breng ik haar mee,’ beloof ik tegen beter weten in en hou zijn hand nog even vast.
Buiten kleuren de vallende blaadjes de grond verder roze.
Hallo Fief, het verhaal…
Lid sinds
3 jaarRol
Hallo Fief, het verhaal leest alsof je het zelf hebt meegemaakt. Mooie beschrijvingen zoals de verandering van de handen.
Na 'Kersenbloesem' moest ik ook schakelen. Even dacht ik gemist te hebben dat je in de auto gestapt was. Die zin haalde me uit het verhaal.
' Bij volgende keer breng haar mee' is de ik denk ik weggevallen.
Hoi Elrie, het verhaal bevat…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Elrie, het verhaal bevat inderdaad waargebeurde feiten.
Dat je moest schakelen, was ook mijn bedoeling. Ik wilde weergeven hoe kort de aandacht van mijn vader was.
De "ik" is toegevoegd.
Mooi gedaan, Fief! Wat is…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Mooi gedaan, Fief! Wat is het toch een ellendige ziekte. Je beschrijft mooi waar je hp tegenaan loopt. En ook dat het emotioneel zwaar is. Die tuitbeker... goed beschreven hoe dat haast over de top is, waar het de zorg aangaat. Je kunt er niet mee knoeien, maar je proeft ook niks meer ,omdat je niets kunt ruiken van wat je drinkt. Drink dan niks... óf wacht tot iemand tijd heeft en je helpt met een gewoon kopje.
Maria, de koffie in de…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Maria, de koffie in de tuitbeker is ingedikt om verslikken te voorkomen. Dat is misschien niet zo duidelijk in de tekst. Ik had gehoopt dat lodderig en de vergelijking met karamelvla het wel duidelijk maakte.
Dat is makkelijk gezegd. Veel bewoners in zorginstellingen drinken al te weinig, veelal doordat de zorg overbelast is. Met een tuitbeker hebben ze nog enigszins de mogelijkheid zelf te drinken zonder te knoeien en wat ze zelf kunnen moet je ze ook zoveel mogelijk zelf laten doen. De regie wordt ze al zoveel ontnomen.
Hey Fief, goed geschreven en…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hey Fief, goed geschreven en je voelt inderdaad dat het waargebeurde elementen bevat, net daarom is het misschien minder krachtig dan het zou kunnen zijn. Je herhaalt sommige dingen (ik bedoel, je zegt ze eerst en dan show je ze, of omgekeerd) en de paragraaf van het schip haalt me volledig uit zijn passie voor de tuin. Misschien kon hij tuinier zijn? of iets anders, zodat de kerngedachte scherper blijft in dit kortverhaal?
Ach wat, goed verhaal en GG!
Hoi Tony, bedankt voor je…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Tony, bedankt voor je reactie. Met het gedeelte over het schip probeerde ik aan te geven hoe vluchtig zijn aandacht was en mijn poging nog iets van herinneringen naar boven te halen. Oude foto's deden dat wel bij hem. De magnolia heb ik er voor de opdracht bijgehaald, maar mijn vader was wel dol op tuinieren.
Kun je een voorbeeld geven?
Hoi Fief, Een heel mooi…
Lid sinds
4 jaar 5 maandenRol
Hoi Fief,
Een heel mooi verhaal. Het enige (kleine!) zeurtje dat ik heb is dat ik de foto van het schip zo jammer vind. Je bent het hele verhaal mooi aan het beschrijven en gebruik aan het maken van de tuin en allerlei mooie symboliek ervoor en dan komt er een schip tussen. Het is niet slecht geschreven, zeker niet! Maar het voelt als een gemiste kans om daar ook niet foto's van de tuin te gebruiken en binnen die symboliek te blijven. Misschien een familiefoto die daar is genomen? Dan wordt het onderliggende thema van gemis alleen maar sterker.
Jou kennende kan je daar dan ook (weer) wat moois mee!
Dat schip is niet fout, maar ergens wel jammer, laat ik het zo zeggen.
Verder is het verhaal erg mooi en eerlijk, maar ook zeker liefdevol geschreven.
Groet,
Nadine
Fief, een teder verhaal heb…
Lid sinds
8 jaar 1 maandRol
Fief, een teder verhaal heb je geschreven dat ook haarscherp de verwarring weergeeft van de vader. Mij stoort het verhaal van de foto niet. Misschien helpt het dat je zijn werk op het zeeschip vroeger vermeldt in de tekst.
Misschien helpt het een link…
Lid sinds
3 jaar 5 maandenRol
Misschien helpt het een link te leggen tussen afwezigheid van planten, bloemen en bomen op een stalen schip. Misschien helpt het als er een vijver is in de tuin. Misschien helpt het als de tuitbeker de vorm van een duikboot heeft. Misschien ook niet. De kracht zit hem in het eind, waar je tegen je zin de vader in de maling neemt omdat het geen zin heeft en grotere ellende geeft om het niet te doen. Knap.
Nadine, Gi en Sakura:…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Nadine, Gi en Sakura: bedankt voor jullie reactie. De boot werkt overduidelijk niet, daarom dat stukje herschreven en het bij planten gehouden.
Vief, ontroerend, mooi…
Lid sinds
12 jaar 11 maandenRol
Vief, ontroerend, mooi verhaal. Als het ooit zover met mij komt, vraag ik God of hij me snel komt halen. Dat doet hij wel voor me.
Dank je, Dos. Ik ben niet…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Dank je, Dos. Ik ben niet gelovig dus ik denk dat ik het zelf ga regelen, als dat dan nog lukt.
Hoi Fief, ik heb alleen je…
Lid sinds
3 jaar 7 maandenRol
Hoi Fief, ik heb alleen je tweede versie gelezen. Het ontroerd me. Prachtig geschreven! Zoals het voelt...
Dankjewel, graag gelezen.
Rotziekte!
Ja Fief, zo is het goed,…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Ja Fief, zo is het goed, precies wat ik bedoelde en meer! ZG!
(en ignoreer die herhaling, ik was daar fout)
Dank je wel, Meri. Blij dat…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Dank je wel, Meri. Blij dat ik de juiste noot heb getroffen.
Tony, fijn dat je het nog eens las. Ik ben blij met je ZG.
Ik las versie 2 en heb even…
Lid sinds
12 jaarRol
Ik las versie 2 en heb even niets te zeggen.
Hoi Hadeke, dat zie ik als…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Hadeke, dat zie ik als een compliment. Dankjewel.
Ik ga dan toch eigenwijs…
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
Ik ga dan toch eigenwijs versie 1 lezen en nu vaart er een boot door mijn hoofd natuurlijk. Maar goed, die pioenroos - je concessie aan de werkelijkheid - is goed gevonden en neemt moeiteloos center stage als vader zelf droogjes opmerkt 'mooie bloemen, bloeit niet lang.' Ik vind het daarna dan helaas wel een beetje in your face dat de kersenbloesem, sorry Magnolia, óók kort bloeit. Dat voelt dan weer een beetje als 'lezer, zit je wel op te letten?'
Dikke complimenten voor het tactiele lijntje met handen, vingers en duimafdrukken. Ik genoot van je tekst.
Hoi Tilma, bedankt voor het…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Hoi Tilma, bedankt voor het lezen van beide versies en voor je complimenten. Het stukje met de boot is bijna waargebeurd. Mijn vader overleed vlak voor ik hem die foto kon geven.
Ik heb nog niet gehoord of het door de andere lezers ook zo ervaren werd. Zo was het in ieder geval niet bedoeld.
Mijn vader overleed vlak…
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
En dan toch die zin er uit durven halen. Over kill your darlings gesproken, geen misplaatste pun intended. Daar spreekt toch soepele professionaliteit uit, Fief. Knap.
Heb ik ook geen moment gedacht. Ik weet ook niet of iemand anders het opvalt, laat staan erg vindt. Ik merk bij herhaling dat ik zelf suggestie en subtiliteit verkies.
En dan toch die zin er uit…
Lid sinds
5 jaar 7 maandenRol
Fijn compliment, Tilma. Word ik blij van.