Valentijn is achter de rug en de rode rozen stonden nooit zo duur. Ik bleef thuis op veertien februari. Net zoals op dertien. En op twaalf. Ik shop en leef alleen online. Makkelijk hetzelfde lijstje elke week aan de voordeur bezorgd. Ik laat de deur op een kier. De bezorger zet de zakken in de inkomhal en roept ‘Salut’. Hij kent de routine. Ik wacht tot hij, of zij, weet ik veel, de voordeur dichttrekt, zijn, of haar, bestelbus instapt en wegzoeft. Ik wil hem niet zien. Of haar. Ik wil niemand zien. Ik haal de zak met salami, yoghurt, gehakt en kip voor in de koelkast. Dat eerst. Op de bodem van de plastic zak, onder de Ziz kaas - ik houd van hamburgers, dus cheddar is onontbeerlijk - ligt een brief. 

‘Je vindt een romantische brief,’ klinkt het in mijn kop. 
‘Zal wel een rekening zijn,’ zeg ik. 
‘Hij is niet door jou geschreven, hij is niet aan jou gericht, maar het is een wonderlijke brief, met tederheid en schoonheid neergepend en het liefdesvuur spat ervan af,’ zegt de vrouwenstem in mijn kop. De stem van Hanna. Haar stem heeft me nooit verlaten. Was ze altijd al bij mij? Of beeld ik het me in, en is die stem pas ingedaald op het moment dat die boomstam op haar hoofd knalde. In die storm drie jaar geleden. Vijftig beaufort. Ze sloten de scholen, hielden de vliegtuigen aan de grond en barricadeerden ramen en deuren. Toch liet Hanna Max uit. In het bos met de stokoude populieren. ‘Max was ook op slag dood,’ zegt Hanna. Is waar, maar zijn geblaf hoor ik niet meer.

‘Maak een verhaal van waar je deze brief vond,’ zegt Hanna. Daar is ze weer. Poets je tanden. Trek een broek aan. Zet de vuilniszak buiten. Drink wat minder.

Een verhaal? Altijd wilde ze verhaaltjes. Liefst sappige roddels van op mijn kantoor. Hoe Stille Sjors liefdesbrieven bij Isa van de receptie stiekem in haar vestje dropte, hoe zij tijdens de lunchpauze de brieven luidop voorlas en hoe wij allen gierden om Sjors’ sappige wensen, lullige fantasietjes en potsierlijke ornamenten die zijn verliefdheid voor haar moesten duiden. ‘Sjorsjie toch,’ zei ze dan.

‘Onthul alle zaken die erin staan,’ zegt haar stem. Ik schud mijn hoofd. Ik ga die troep niet lezen. Niet meer. Sinds haar dood kom ik niet meer op kantoor. Ik wil niet meer lachen. En ik wil niet dat zij niet meer lachen omdat ik niet meer wil lachen. Dus kom ik niet meer. Nergens meer.

‘Zoek je de eigenaar?’ zegt ze. Ik duw op mijn hoofd. Stil toch. Ik ben geen detective. Trouwens boeit me niets. Straks wil ze dat ik de bestemmeling uitzoek.

‘Zwijg dan toch. Zwijg over die brief.’ Zij liet geen afscheidsbrief. Overal gezocht. Die boom was niet geplanned.

Ik knijp de plastic zak, met de brief erin, tot een prop en gooi het in de vuilnisbak. Niet bij het oud papier, ik smijt alles in één vuilniszak. Waarom zou ik recycleren? Men kan haar toch niet recycleren of mijn verdriet terug tot Hanna boetseren. Dood door een stomme, oude boom. Voor altijd weg. 

'Lees die mooie brief dan toch,' zegt ze.

Van mij mag het allemaal stoppen, dat verliefdheidsgedoe. Niemand nog kweken. Dan dooft de boel vanzelf.

'Oude lul,' zegt ze. 'Jij leeft nog, en toch ben je doder dan ik.'
Ik haal mijn schouders op, controleer of de voordeur in het dubbel slot zit en doe het gordijntje voor het raam. Ik ben als de dood voor dieven, of moordenaars.
Ik slof naar mijn zetel, plof erin en sluit mijn ogen.

Max gromt en blaft vijfmaal.
'Jij wint,' zeg ik. 'Jij bent het doodst.'