Lid sinds
2 jaar 10 maandenRol
- Gewone gebruiker
#384 Tonnetje
'Dertig!' roept Sven.
Hij kijkt op de timer van zijn horloge. Zesentwintig seconden. Een nieuw record.
'Mooi zo', zegt hij en laat zich achterover vallen.
Hij probeert vanuit welke hoeken de afstandsbediening de TV nog bedient. Daarna probeert hij of de afstandsbediening ook door zijn trui heen werkt. Dat lukt niet. Misschien kan hij de infraroodstraal van de afstandsbediening via het raam naar de TV laten kaatsen? Nee.
Hij probeert uit of de afstandsbediening het ook met één batterij doet. Dat doet hij niet. Eigenlijk wel logisch, denkt Sven en stopt de tweede batterij terug.
Dan blijkt dat de afstandbediening het nu helemaal niet meer doet. Hij zoekt in het rommellaatje van zijn administratiekast naar batterijen. Natuurlijk alleen maar AA. Die passen niet in deze afstandsbediening. Zuchtend trekt hij zijn jas aan om naar de Albert Heijn te gaan voor nieuwe batterijen.
Het is stil op straat nu alleen de essentiële winkels open zijn. Alhoewel, wat is er nu precies zo essentieel aan de Primera? Ook de dierenwinkel is gewoon open. Logisch eigenlijk. Sven kijkt door het raam. Er staat een groot glazen verblijf met cavia’s en konijnen. Sven realiseert zich dat hij altijd al een konijn heeft willen hebben.
‘Graag die bruine met die witte vlekjes op zijn oortjes’, hoort hij zichzelf twee minuten later tegen de verkoopster zeggen als ze samen over het verblijf gebogen staan. De verkoopster grijpt het konijntje in z’n nekvel en stopt het in een doos.
‘Verder nog iets?’ vraag ze.
‘Nee, hoor, alleen deze’, zegt Sven, die van binnen gloeit van gelukzaligheid.
‘Konijnen zijn gezelschapsdieren’, zegt de verkoopster, ‘ze zijn gelukkiger als ze een vriendje hebben.’
Sven knikt. Tranen wellen op in zijn ogen. Vrienden zullen ze zijn. Hij loopt met de doos onder z’n arm de winkel uit. Hij kan niet wachten tot hij thuis is. Bij de kerk zet hij de doos op de grond en gaat er naast zitten. Hij opent de deksel om zijn nieuwe levenspartner eens goed te bekijken. Het konijn zit stil in een hoekje. Het beestje heeft de kleur van karton, maar de witte vlekjes verraden in welk hoekje hij zit. Het is een jong beestje. Een beetje dikkig. Sven sluit zijn ogen om een naam te bedenken. Dikkie. Flappie. Stampertje. Theo. Grijsje. Bruintje. Kartonnetje. Tonnetje. ‘Mijn konijn Tonnetje,’ probeert Sven hardop uit. Hij geniet.
Een oudere man schuifelt langs en gooit een muntstuk in de doos.
‘Geen drugs voor kopen’, mompelt hij.
Sven merkt het niet eens, zo geniet hij van zijn Tonnetje. Hij ziet een oase uit Watership Down voor zich. ‘Ik heb alles voor je over Tonnetje’, fluistert hij zacht.
Sven en Tonnetje zijn in de Albert Heijn. Sven heeft voor Tonnetje een grote zak worteltjes gekocht en voor zichzelf een Playboy. En AAA batterijen natuurlijk.
'Kijk', hij houdt Tonnetje het tijdschrift voor, 'een konijntje. Met een strikje. Misschien kopen we voor jou ook wel een strikje.'
Bij de kassa laat Sven Tonnetje op de lopende band rijden. De kassière kan er niet om lachen.
'Spaart u airmiles?' vraagt ze plichtmatig.
'Nee, jij?' reageert Sven.
De kassière kijkt hem geërgerd aan.
'Zegeltjes?' bijt ze Sven toe.
Sven houdt zijn handen over de oren van Tonnetje en zegt vrolijk tegen het kassameisje: 'Plak die maar op je kont.'
De kassière lijkt niet onder de indruk en begint de boodschappen van de volgende klant te bliepen.
Sven laat het zijn humeur niet verpesten. Hij gooit de batterijen, de Playboy en de wortelen in de doos bij Tonnetje en loopt fluitend naar huis. Daar aangekomen tilt hij Tonnetje voorzichtig uit de doos. Het beestje gaat meteen op verkenning uit.
‘Kan mijn leven nog beter worden?’ vraagt Sven zich hardop af, als hij zich achterover op de bank laat vallen en het doosje nieuwe batterijen tevoorschijn haalt. Buiten het zicht van Sven begint Tonnetje aan de draden achter de televisie te knagen.
‘Dieren zijn gewoonweg overgeleverd aan de nukken van hun omgeving, Tonnetje’, filosofeert Sven terwijl hij het plastic van het karton probeert af te peuteren. Tonnetje heeft zojuist de televisiekabel doorgeknaagd en begint verderop aan het tapijt.
‘De zwakkere dieren zullen op den duur natuurlijk gewoon uitsterven, net als bij mensen’, grapt Sven. Hij weet niet precies wat hij daarmee bedoelt, maar het klinkt waar. Met zijn tanden bijt hij de verpakking van de batterijen open. Tonnetje knaagt vrolijk verder aan het tapijt.
Sven legt de batterijen aan de kant en gaat naast het konijn liggen. ‘Niet aan het tapijt knagen, Tonnetje. Haha, je bent bij mij niet aan de nukken van je omgeving overgeleverd hoor, lief Tonnetje. Ik zal nooit boos op je worden’, fluistert Sven met z’n wang in de vacht van Tonnetje. ‘We moeten maar eens een mooi hok voor je bouwen binnenkort.'
Voorlopig moet Tonnetje maar in het administratiekastje wonen tegen het knagen aan het tapijt. Sven haalt de papieren uit de kast. Eronder vindt hij nog een halfvol doosje AAA batterijen. Hij haalt zijn schouders op en legt de kast op zijn kant. Ook legt hij wat kranten op wat nu de bodem is.
‘Home sweet home’, fluistert Sven tegen Tonnetje die stil in een hoekje van de kast zit.
‘Eigenlijk ben je echt ontzettend dikkig,’ bekijkt Sven zijn nieuwe levenspartner, ‘maar dat geeft niet. Dan heb ik meer Tonnetje om van te houden’, zwijmelt hij en sluit het deurtje. Hij doet het weer open.
‘Kiekeboe!’
Sven speelt Tonnetje-gezien-kastje-weer-dicht. Tonnetje schrikt zich elke keer een rolberoerte als Sven het deurtje open rukt en ‘Tonnetje gezien!’ roept. Uiteindelijk vindt Sven het toch wel zielig worden. Hij is bang dat Tonnetje nog een hartstilstand krijgt van de schrik. Een konijn heeft maar een klein hartje. Sven voelt voor de zekerheid even de hartslag van Tonnetje. Die gaat inderdaad verschrikkelijk snel. Hij laat het beestje maar even met rust. Hij laat het deurtje op een kier staan en pakt zijn afstandsbediening. Hij stopt de nieuwe batterijen erin. Als hij de TV wil aanzetten, merkt hij tot zijn woede dat deze geen krimp geeft.
‘Wel godverdomme!’ schreeuwt Sven waarop Tonnetje nerveus nog een rondje door de administratiekast holt. Sven geeft een klap op de afstandsbediening maar het helpt allemaal niets.
Tonnetje duwt met haar kop de deur van haar geïmproviseerd hok open en begint aan de Playboy te knagen.
Knap, Sakura, kan zo in een…
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Knap, Sakura, kan zo in een voorleesboekje.
Volkomen eens met Gi,…
Lid sinds
2 jaar 6 maandenRol
Volkomen eens met Gi, prachtverhaal.
Hoi Sakura, een lief verhaal…
Lid sinds
5 jaarRol
Hoi Sakura, een lief verhaal, maar niet je opus magnum.
Het gesprek met kassière vond ik erg grappig. Ik had ergens wel medelijden met het konijn. In ieder geval graag gelezen.
Een paar zeurtjes over de tekst:
Het gedeelte over de afstandsbediening zou van mij niet zo uitgebreid hoeven te zijn. Ook het veelvuldig noemen van de namen Sven en Tonnetje stroopt het verhaal. Misschien kun je het afwisselen met andere benamingen (hij, het beestje, flapoor, noem maar op). Dat zou voor mij het leesplezier nog meer verhogen.
Sven realiseert zich dat hij altijd al een konijn heeft willen hebben. --> "heeft willen hebben" leest niet lekker. "... dat hij altijd al een konijn wilde" leest actiever.
‘Home sweet home’ fluistert Sven --> achter home hoort nog een komma. (sorry, ik moet mijn reputatie hoog houden ;-))
... net als bij mensen.’ grapt Sven. --> de punt moet een komma zijn.
Hé, mensen! Bedankt voor de…
Lid sinds
2 jaar 10 maandenRol
Hé, mensen! Bedankt voor de positieve feedback, Gi. En Elrie. Ook.
Fief, lief? Bedankt, denk ik. Jammer dat je struikelt over precies de elementen die ik er expres zo in heb gestopt. De filosofische beschouwing van Sven op verveling had ik al geschrapt. En zijn moeder die belde. Dat 'stroopte' nog veel meer, maar onderbrak het geklooi met de afstandsbediening ook. Ik wilde jullie lezers alleen niet meer dan zo'n duizend woorden voorschotelen. Daar haken mensen op af.
Je leestekens neem ik natuurlijk een op een over. Ik doe maar wat. Je verbetering over Svens realisatie klopt niet. Ik begrijp dat actief schrijven belangrijk is. Hier slaat het echter de plank mis. De veranderde werkelijkheid die voortkomt uit Svens opwelling en waarin het plotseling waarheid is dat hij altijd al een konijn heeft willen hebben, komt hierin beter tot zijn recht. Vind ik. Denk ik.
Wat een leven in verveling …
Lid sinds
11 jaar 6 maandenRol
Wat een leven in verveling (en eenzaamheid) mooi en met humor beschreven!
Veel te lang. Dit ga ik niet…
Lid sinds
6 jaar 4 maandenRol
Veel te lang. Dit ga ik niet lezen, Sakura. Bovendien heb ik het niet op konijnen sinds die film. Nee, niet Donnie Darko. Huisdierengeheimen.
Een voorleesboekje voor…
Lid sinds
2 jaar 6 maandenRol
Een voorleesboekje voor volwassenen denk ik? Sinds wij 'Drop, het stoute eendje' lezen roept mijn zoon tegen iedereen die het maar horen wil dat hij potverdorie helemaal geen schatje is. Ik zie al voor me hoe hij aan de juffen van de peuterspeelzaal vraagt wat een 'plee-booj' is ...
Heb je deze zin met een reden niet in de tegenwoordige tijd gezet?
Voor mij was het verhaal niet te lang, ik vond het ontroerend en vermakelijk en heb er erg van genoten. Ik zit me alleen nog steeds af te vragen waar Sven er dertig van geteld heeft. Buikspieroefeningen misschien?
@Mespunt: men is nooit te…
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
@Mespunt: men is nooit te oud om voorgelezen te worden ...
Zegt Sven, vraag(t) ze,…
Lid sinds
3 jaar 6 maandenRol
Zegt Sven, vraag(t) ze, grapt Sven, fluistert Sven.
Ik weet dat dit heel persoonlijk is. Maar wat mij betreft is al die zegt/grapt/fluistert uitleg niet nodig. Het verhaal staat zonder ook wel.
Erg mooi gedaan overigens. Ik vind het een aangenaam verhaal.
Groet,
Madrid
Geen kritiek maar een…
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Geen kritiek maar een constatering: enkele coaches zijn ermee begonnen en nu volgen ook schrijvers met het afsluiten van commentaren met 'Groet, en naam'. Ik vermoed, neen ben wel zeker dat het hier een soort 'aftiteling' betreft die vast opgeslagen zit in telefoon of computer en dus naar mijn gevoelen erg onpersoonlijk overkomt, daar waar het omgekeerde beoogd wordt. Deze reactie verhuis ik ook naar de 'onderlinge communicatie' rubriek. Groet. Gi.
Hé mensen! Gezelligheid! Wat…
Lid sinds
2 jaar 10 maandenRol
Hé mensen! Gezelligheid! Wat een reacties! En wat een boel uitroeptekens! Maar dat is mijn eigen schuld.
Laat mij eens op jullie reageren. Allereerst bedankt voor het lezen, allemaal! Behalve Tilma, zeurpiet.
Hadeke, leuk dat je het leuk vond. Tja, die verveling. Ennui zelfs voor Sven.
Tilma, zeurpiet. Huisdierengeheimen 2 kijken. Daar komt het allemaal weer goed in.
mespunt, geen bewuste reden. Soms schuif ik ineens van de ene in de andere tijd. Geen idee hoe dat komt. Het is inderdaad niet echt geschikt voor kleine kinderen, dit verhaal. Maar dat is dan weer de aardigheid voor mij bij het schrijven: het lijkt alsof het wel zo is. Oh, en de dertig? Kanalen waar hij langs zapt.
Gi, zo is dat. Ik ken een boomer die elke dag naar audiobooks in zijn auto luistert. Op afspeelsnelheid 1.5. De barbaar.
Madrid, dankjewel! Ik begrijp het. Het hoort bij de gekozen stijl, evenals de opstapelende herhaling van namen. 'Krijsen', 'brullen' en 'gillen' horen daar ook nog bij.
Hoi, Erg leuk verhaal! ik…
Lid sinds
2 jaar 3 maandenRol
Hoi,
Erg leuk verhaal! ik dacht die eindigt met een afscheid in de dierenwinkel :)
Een vraag over je komma's want ik zoek zelf nog naar de regels goed toe te passen. enkele keren zie ik de komma na de AH, waar ik lees dat dit ervoor moet. 'Nee, hoor, alleen deze’, zegt Sven, & ‘Konijnen zijn gezelschapsdieren’, zegt de verkoopster,
is dit bewust?
Zo ook bij het namen bedenken, een punt, als opsomming zou dit een komma moeten zijn, of?
Sven sluit zijn ogen om een naam te bedenken. Dikkie. Flappie. Stampertje. Theo. Grijsje. Bruintje. Kartonnetje. Tonnetje.
Moet dit niet zijn?: Sven sluit zijn ogen om een naam te bedenken: Dikkie, Flappie, Stampertje, Theo, Grijsje, Bruintje, Kartonnetje, Tonnetje.
Het is bewust, AW. En ik heb…
Lid sinds
2 jaar 10 maandenRol
Het is bewust, AW. En ik heb er mijn best voor moeten doen, want ik leerde ook ooit dat het leesteken voor het aanhalingsteken hoort. Maar dit is een Brave new world waarin het leesteken alleen voor het aanhalingsteken staat als het onderdeel is van het citaat. En in die zin heb je in ieder geval bij je tweede voorbeeld beet, want daar had de komma dus toch voor de aanhalingstekens gehoord.
Voor wat betreft je opsomming heb je helemaal gelijk, maar dit is een tempospelletje. De namen rollen niet van Svens tong af. Hij proeft en probeert ze één voor één. Punten zijn daarom een bewuste keuze om te vertragen zonder dat ik allemaal hinderlijke terzijdes moet injecteren om het tempo nog verder af te remmen. 1000 woorden is genoeg voor een Schrijven-Online inzending.
Dank voor je uitleg. Hier…
Lid sinds
2 jaar 3 maandenRol
Dank voor je uitleg. Hier leer ik weer van, de keuzes die je maakt en waarom...
Ha Sakura, wat een grappig…
Lid sinds
3 jaar 3 maandenRol
Ha Sakura, wat een grappig verhaal over een huisdier. Ik had de eerste keer wat moeite om verder te lezen aan het begin, als Sven zit uit te proberen wat er met een afstandsbediening kan. Ik kan me niet zo lang concentreren op hoe iemand anders zich verveelt. En mijn ogen springen dan graag naar een volgend onderdeel, waar wel iets nuttigs gebeurt. Gelukkig gaat er vrij snel toch iets gebeuren. En als lezer heb je dan snel door dat de batterijen ook niet gaan helpen, maar daar moet Sven nog achterkomen. Meer iets voor een boek (de lezer weet meer dan de hp), maar het is in deze tekst goed gelukt. Ik vond mooi en grappig : -vrienden zullen ze zijn- ipv een tweede konijn kopen waar de verkoopster op doelt. Met plezier gelezen.
Hallo Sakura, mijn eerste…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hallo Sakura, mijn eerste indruk was niet lief of lang maar sardonisch. Die Sven, net geen ettertje, maar ook niet iemand om mee weg te lopen. Keurige consument, reageert net als zijn teevee op de afstandbesiening. Zie je iets, wil je iets? Kopen, doen. Ook niet direct een consistent karakter, maar ook dat is geen wonder, gezien de overvloed aan impulsen waar zijn schepper (Schepper?) hem mee opzadelt. Veel woorden vragen veel impulsen? In elk geval ben je gezien je reacties op reacties nog niet helemaal uit je Sven-persona. Over de kwantiteit van je tekst heb ik geen oordeel (hoe zou ik ook, ik vind "Oorlog en vrede" ook niet te lang), wat betreft de kwaliteit: er zijn betere verhalen van jou in omloop. Bijvoorbeeld verhalen waarin dozen niet meteen op verkenning gaan D-)
GG en GOG.
Natuurlijk is Sven…
Lid sinds
13 jaar 2 maandenRol
Natuurlijk is Sven hartstikke zielig zo alleen, maar ik heb toch nog meer te doen met Tonnetje. Wordt zomaar in een verstikkende relatie gekocht. Arm beest. Ik had gehoopt dat ie op het plein het hazenpad had gekozen, toen Sven mijmerde over zijn naam.
Maar goed, een absurd prachtverhaal bij elkaar verzonnen Sakura! I love!
Hé, mensen! Maria F, het…
Lid sinds
2 jaar 10 maandenRol
Hé, mensen!
Maria F, het is inderdaad een stukje uit een veel langer verhaal waarin ik wat meer mijn benen kan strekken en is dat geklooi met de afstandsbediening niet meer zo in your face. Toch leuk dat je dit stukje al waardeerde.
Bobcom! Je duidt Sven goed. Ik ben helemaal uit het personage. Sven is een sociopaat. Als mijn reacties anders impliceren: excuses. Dank voor alles wat positief was, over dit verhaal of anderszins. Die doos heb ik aangepast. Slordigheidje.
Chantal et al; Dankjewel voor de mooie woorden! Tonnetjes tijd komt nog wel. Don't you worry.
Dan maar een zeurpiet, met…
Lid sinds
6 jaar 4 maandenRol
Dan maar een zeurpiet, met je konijnenverhaal. Soms luister ik zelfs audiobooks op afspeelsnelheid 2.0. Maar nooit in de auto natuurlijk.
.
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
.
Ik vind de toon van je…
Lid sinds
2 jaar 7 maandenRol
Ik vind de toon van je verhaal heel leuk. Dat maakt dat ik totaal geen moeite had om door je tekst te komen. Heel vermakelijk. Bijna kinderlijk, maar net niet. En je verhaal is ook mooi rond.
Eg genoten van je verhaal…
Lid sinds
3 jaar 7 maandenRol
Eg genoten van je verhaal. Goed geschreven, leuke personages (die ik, op het konijn na, toch liever niet tegenkom) mooie opbouw en boordevol aardige vondsten en een schitterend slot.
Ik had vroeger ook een konijn en de gaten die ze groef in mijn stoel en dekbed en het knagen aan de poten van het bed en aan elektriciteitsdraden staat mij nog helder voor de geest.
Daar heb ik dan meteen ook een puntje: konijnen hebben vlijmscherpe tanden, maar het koperdraad, daar kon het toch niet doorkomen. Daarbij had mijn konijn een engeltje op haar schouder; ze had maar één van de twee draden helemaal blootgelegd. Anders was ze wel geëlektrocuteerd.
Het doorknagen van de stroomdraad was bij mij dan ook het punt dat ik niet helemaal kon meegaan in je verhaal en dat vond ik jammer, want de vondst waar deze toe leidt, vind ik erg geestig.
Hé mensen! Dank, Annabe!…
Lid sinds
2 jaar 10 maandenRol
Hé mensen!
Dank, Annabe! Voor je vriendelijke feedback.
Musonius, ook dank en teveel eer. Misschien was het inderdaad niet de stekker, maar de kabel die de Tv met de mediabox verbindt. Wellicht moet ik dat herschrijven.
Hoi Sakura, Ik heb je…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Hoi Sakura,
Ik heb je verhaal met plezier gelezen en dan vooral vanwege de uitwerking van je thema. In het begin, als je Sven nog niet kent, zou je het verhaal kunnen lezen als een observatie van een eenzaam leven met alle beperkingen die dat heeft. Wat dat betreft was de uitwerking van de overweging van 'wat is een essentiële winkel?' erg mooi gevonden.
Maar naarmate het verhaal vordert, begon ik me af te vragen in hoeverre Sven niet 'alleen maar' eenzaam was, maar van zichzelf misschien ook wel een niet al te sympathiek persoon. Dat vanwege de manier waarop hij met Tonnetje omgaat. In die zin verlies ik wel mijn sympathie of medelijden wat betreft Sven. En toch zie ik ook dat Sven ook later in het verhaal doorgaat met dingen die nog steeds op een bepaalde eenzaamheid duiden. Zo vindt Sven de televisie aan het einde van de tekst nog steeds een heel interessant voorwerp, belangrijker dan zijn levende konijn...
Erg mooi gedaan!
Groet,
Nadine
Hoi Gi, Ik zie deze reactie…
Lid sinds
3 jaar 10 maandenRol
Als antwoord op Geen kritiek maar een… door Gi
Hoi Gi,
Ik zie deze reactie toevallig nu staan. Ik spreek alleen voor mezelf, niet namens andere coaches.
De reden dat ik altijd zo afsluit, is dat ik het wel zo netjes vind om met een groet te stoppen, anders komt het voor mij te abrupt over.. 'Groetjes' voelt voor mij net iets te informeel in mijn rol als coach, 'groet' vind ik prettig: tussen formeel en informeel in.
Dit is geen automatische afsluiting, ik typ het altijd handmatig uit ;)
Maar om per persoon een gepersonaliseerde afsluiting te bedenken en de een meer of minder formeel te groeten dan de ander, vind ik dan weer niet zo gepast. Ik hoop dan altijd maar dat in mijn feedback zelf naar voren komt dat ik voldoende betrokken ben bij de inhoud van het verhaal.
Maar prima dat je dit aankaart! Ik kan me goed voorstellen dat die groet zo overkomt, in deze snelle, digitale wereld. Ik hoop niet dat je jouw schrijfsels hierdoor minder gewaardeerd voelt. Ze zijn erg welkom op het forum!
(Wat vind je voor deze ene keer een passende, persoonlijke groet, Gi? ;) )
Hopelijk tot de volgende :D
Nadine
Nadine, als je echt telkens…
Lid sinds
7 jaar 7 maandenRol
Nadine, als je echt telkens eigenhandig je groet typt vind ik dat sjiek, maar dat jij het bent staat al bovenaan de commentaar. Enfin, groet is nog altijd beter dan groeten. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand mij groet met beste, vriendelijke of hartelijke groeNten ;-D.
In alles het beste.