#384 Tonnetje

Knap, Sakura, kan zo in een voorleesboekje.

Volkomen eens met Gi, prachtverhaal. 

Hoi Sakura, een lief verhaal, maar niet je opus magnum. 
Het gesprek met kassière vond ik erg grappig. Ik had ergens wel medelijden met het konijn. In ieder geval graag gelezen.

Een paar zeurtjes over de tekst:

Het gedeelte over de afstandsbediening zou van mij niet zo uitgebreid hoeven te zijn. Ook het veelvuldig noemen van de namen Sven en Tonnetje stroopt het verhaal. Misschien kun je het afwisselen met andere benamingen (hij, het beestje, flapoor, noem maar op). Dat zou voor mij het leesplezier nog meer verhogen.

Sven realiseert zich dat hij altijd al een konijn heeft willen hebben.  --> "heeft willen hebben" leest niet lekker. "... dat  hij altijd al een konijn wilde" leest actiever.

‘Home sweet home’ fluistert Sven  -->  achter home hoort nog een komma. (sorry, ik moet mijn reputatie hoog houden ;-))

... net als bij mensen.’ grapt Sven.  -->  de punt moet een komma zijn.

Hé, mensen! Bedankt voor de positieve feedback, Gi. En Elrie. Ook.

Fief, lief? Bedankt, denk ik. Jammer dat je struikelt over precies de elementen die ik er expres zo in heb gestopt. De filosofische beschouwing van Sven op verveling had ik al geschrapt. En zijn moeder die belde. Dat 'stroopte' nog veel meer, maar onderbrak het geklooi met de afstandsbediening ook. Ik wilde jullie lezers alleen niet meer dan zo'n duizend woorden voorschotelen. Daar haken mensen op af.

Je leestekens neem ik natuurlijk een op een over. Ik doe maar wat. Je verbetering over Svens realisatie klopt niet. Ik begrijp dat actief schrijven belangrijk is. Hier slaat het echter de plank mis. De veranderde werkelijkheid die voortkomt uit Svens opwelling en waarin het plotseling waarheid is dat hij altijd al een konijn heeft willen hebben, komt hierin beter tot zijn recht. Vind ik. Denk ik.

Wat een leven in verveling (en eenzaamheid) mooi en met humor beschreven! 

Veel te lang. Dit ga ik niet lezen, Sakura. Bovendien heb ik het niet op konijnen sinds die film. Nee, niet Donnie Darko. Huisdierengeheimen. 

Een voorleesboekje voor volwassenen denk ik? Sinds wij 'Drop, het stoute eendje' lezen roept mijn zoon tegen iedereen die het maar horen wil dat hij potverdorie helemaal geen schatje is. Ik zie al voor me hoe hij aan de juffen van de peuterspeelzaal vraagt wat een 'plee-booj' is ...

Het beestje had de kleur van karton, maar de witte vlekjes verraadden in welk hoekje hij zat.

Heb je deze zin met een reden niet in de tegenwoordige tijd gezet?

Voor mij was het verhaal niet te lang, ik vond het ontroerend en vermakelijk en heb er erg van genoten. Ik zit me alleen nog steeds af te vragen waar Sven er dertig van geteld heeft. Buikspieroefeningen misschien?

@Mespunt: men is nooit te oud om voorgelezen te worden ...

Zegt Sven, vraag(t) ze, grapt Sven, fluistert Sven.

Ik weet dat dit heel persoonlijk is. Maar wat mij betreft is al die zegt/grapt/fluistert uitleg niet nodig. Het verhaal staat zonder ook wel.

Erg mooi gedaan overigens. Ik vind het een aangenaam verhaal.

Groet,

Madrid

Geen kritiek maar een constatering: enkele coaches zijn ermee begonnen en nu volgen ook schrijvers met het afsluiten van commentaren met 'Groet, en naam'.  Ik vermoed, neen ben wel zeker dat het hier een soort 'aftiteling' betreft die vast opgeslagen zit in telefoon of computer en dus naar mijn gevoelen erg onpersoonlijk overkomt, daar waar het omgekeerde beoogd wordt. Deze reactie verhuis ik ook naar de 'onderlinge communicatie' rubriek.  Groet. Gi.

Hé mensen! Gezelligheid! Wat een reacties! En wat een boel uitroeptekens! Maar dat is mijn eigen schuld.

Laat mij eens op jullie reageren. Allereerst bedankt voor het lezen, allemaal! Behalve Tilma, zeurpiet.

Hadeke, leuk dat je het leuk vond. Tja, die verveling. Ennui zelfs voor Sven.

Tilma, zeurpiet. Huisdierengeheimen 2 kijken. Daar komt het allemaal weer goed in.

mespunt, geen bewuste reden. Soms schuif ik ineens van de ene in de andere tijd. Geen idee hoe dat komt. Het is inderdaad niet echt geschikt voor kleine kinderen, dit verhaal. Maar dat is dan weer de aardigheid voor mij bij het schrijven: het lijkt alsof het wel zo is. Oh, en de dertig? Kanalen waar hij langs zapt.

Gi, zo is dat. Ik ken een boomer die elke dag naar audiobooks in zijn auto luistert. Op afspeelsnelheid 1.5. De barbaar.

Madrid, dankjewel! Ik begrijp het. Het hoort bij de gekozen stijl, evenals de opstapelende herhaling van namen. 'Krijsen', 'brullen' en 'gillen' horen daar ook nog bij.

Hoi, 

Erg leuk verhaal! ik dacht die eindigt met een afscheid in de dierenwinkel :)

Een vraag over je komma's want ik zoek zelf nog naar de regels goed toe te passen. enkele keren zie ik de komma na de AH, waar ik lees dat dit ervoor moet.  'Nee, hoor, alleen deze’, zegt Sven, & ‘Konijnen zijn gezelschapsdieren’, zegt de verkoopster, 

is dit bewust?

Zo ook bij het namen bedenken, een punt, als opsomming zou dit een komma moeten zijn, of?

Sven sluit zijn ogen om een naam te bedenken. Dikkie. Flappie. Stampertje. Theo. Grijsje. Bruintje. Kartonnetje. Tonnetje. 

Moet dit niet zijn?: Sven sluit zijn ogen om een naam te bedenken: Dikkie, Flappie, Stampertje, Theo, Grijsje, Bruintje, Kartonnetje, Tonnetje. 

Het is bewust, AW. En ik heb er mijn best voor moeten doen, want ik leerde ook ooit dat het leesteken voor het aanhalingsteken hoort. Maar dit is een Brave new world waarin het leesteken alleen voor het aanhalingsteken staat als het onderdeel is van het citaat. En in die zin heb je in ieder geval bij je tweede voorbeeld beet, want daar had de komma dus toch voor de aanhalingstekens gehoord.

Voor wat betreft je opsomming heb je helemaal gelijk, maar dit is een tempospelletje. De namen rollen niet van Svens tong af. Hij proeft en probeert ze één voor één. Punten zijn daarom een bewuste keuze om te vertragen zonder dat ik allemaal hinderlijke terzijdes moet injecteren om het tempo nog verder af te remmen. 1000 woorden is genoeg voor een Schrijven-Online inzending.

Dank voor je uitleg. Hier leer ik weer van, de keuzes die je maakt en waarom...

Ha Sakura, wat een grappig verhaal over een huisdier. Ik had de eerste keer wat moeite om verder te lezen aan het begin, als Sven zit uit te proberen wat er met een afstandsbediening kan. Ik kan me niet zo lang concentreren op hoe iemand anders zich verveelt. En mijn ogen springen dan graag naar een volgend onderdeel, waar wel iets nuttigs gebeurt. Gelukkig gaat er vrij snel toch iets gebeuren. En als lezer heb je dan snel door dat de batterijen ook niet gaan helpen, maar daar moet Sven nog achterkomen. Meer iets voor een boek (de lezer weet meer dan de hp), maar het is in deze tekst goed gelukt. Ik vond mooi en grappig : -vrienden zullen ze zijn- ipv een tweede konijn kopen waar de verkoopster op doelt. Met plezier gelezen.

Hallo Sakura, mijn eerste indruk was niet lief of lang maar sardonisch. Die Sven, net geen ettertje, maar ook niet iemand om mee weg te lopen. Keurige consument, reageert net als zijn teevee op de afstandbesiening. Zie je iets, wil je iets? Kopen, doen. Ook niet direct een consistent karakter, maar ook dat is geen wonder, gezien de overvloed aan impulsen waar zijn schepper (Schepper?) hem mee opzadelt. Veel woorden vragen veel impulsen? In elk geval ben je gezien je reacties op reacties nog niet helemaal uit je Sven-persona. Over de kwantiteit van je tekst heb ik geen oordeel (hoe zou ik ook, ik vind "Oorlog en vrede" ook niet te lang), wat betreft de kwaliteit: er zijn betere verhalen van jou in omloop. Bijvoorbeeld verhalen waarin dozen niet meteen op verkenning gaan D-)
GG en GOG.

Natuurlijk is Sven hartstikke zielig zo alleen, maar ik heb toch nog meer te doen met Tonnetje. Wordt zomaar in een verstikkende relatie gekocht. Arm beest. Ik had gehoopt dat ie op het plein het hazenpad had gekozen, toen Sven mijmerde over zijn naam.

Maar goed, een absurd prachtverhaal bij elkaar verzonnen Sakura! I love!

Hé, mensen! 

Maria F, het is inderdaad een stukje uit een veel langer verhaal waarin ik wat meer mijn benen kan strekken en is dat geklooi met de afstandsbediening niet meer zo in your face. Toch leuk dat je dit stukje al waardeerde.

Bobcom! Je duidt Sven goed. Ik ben helemaal uit het personage. Sven is een sociopaat. Als mijn reacties anders impliceren: excuses. Dank voor alles wat positief was, over dit verhaal of anderszins. Die doos heb ik aangepast. Slordigheidje.

Chantal et al; Dankjewel voor de mooie woorden! Tonnetjes tijd komt nog wel. Don't you worry.

Dan maar een zeurpiet, met je konijnenverhaal. Soms luister ik zelfs audiobooks op afspeelsnelheid 2.0. Maar nooit in de auto natuurlijk.

.

Ik vind de toon van je verhaal heel leuk. Dat maakt dat ik totaal geen moeite had om door je tekst te komen. Heel vermakelijk. Bijna kinderlijk, maar net niet. En je verhaal is ook mooi rond. 

Eg genoten van je verhaal. Goed geschreven, leuke personages (die ik, op het konijn na, toch liever niet tegenkom) mooie opbouw en boordevol aardige vondsten en een schitterend slot.

Ik had vroeger ook een konijn en de gaten die ze groef in mijn stoel en dekbed en het knagen aan de poten van het bed en aan elektriciteitsdraden staat mij nog helder voor de geest.
Daar heb ik dan meteen ook een puntje: konijnen hebben vlijmscherpe tanden, maar het koperdraad, daar kon het toch niet doorkomen. Daarbij had mijn konijn een engeltje op haar schouder; ze had maar één van de twee draden helemaal blootgelegd. Anders was ze wel geëlektrocuteerd.
Het doorknagen van de stroomdraad was bij mij dan ook het punt dat ik niet helemaal kon meegaan in je verhaal en dat vond ik jammer, want de vondst waar deze toe leidt, vind ik erg geestig.

Hé mensen!

Dank, Annabe! Voor je vriendelijke feedback.

Musonius, ook dank en teveel eer. Misschien was het inderdaad niet de stekker, maar de kabel die de Tv met de mediabox verbindt. Wellicht moet ik dat herschrijven. 

Hoi Sakura,

Ik heb je verhaal met plezier gelezen en dan vooral vanwege de uitwerking van je thema. In het begin, als je Sven nog niet kent, zou je het verhaal kunnen lezen als een observatie van een eenzaam leven met alle beperkingen die dat heeft. Wat dat betreft was de uitwerking van de overweging van 'wat is een essentiële winkel?' erg mooi gevonden. 

Maar naarmate het verhaal vordert, begon ik me af te vragen in hoeverre Sven niet 'alleen maar' eenzaam was, maar van zichzelf misschien ook wel een niet al te sympathiek persoon. Dat vanwege de manier waarop hij met Tonnetje omgaat. In die zin verlies ik wel mijn sympathie of medelijden wat betreft Sven. En toch zie ik ook dat Sven ook later in het verhaal doorgaat met dingen die nog steeds op een bepaalde eenzaamheid duiden. Zo vindt Sven de televisie aan het einde van de tekst nog steeds een heel interessant voorwerp, belangrijker dan zijn levende konijn...

Erg mooi gedaan! 

Groet, 

Nadine

Hoi Gi, 

Ik zie deze reactie toevallig nu staan. Ik spreek alleen voor mezelf, niet namens andere coaches. 

De reden dat ik altijd zo afsluit, is dat ik het wel zo netjes vind om met een groet te stoppen, anders komt het voor mij te abrupt over.. 'Groetjes' voelt voor mij net iets te informeel in mijn rol als coach, 'groet'  vind ik prettig: tussen formeel en informeel in. 

Dit is geen automatische afsluiting, ik typ het altijd handmatig uit ;) 
Maar om per persoon een gepersonaliseerde afsluiting te bedenken en de een meer of minder formeel te groeten dan de ander, vind ik dan weer niet zo gepast. Ik hoop dan altijd maar dat in mijn feedback zelf naar voren komt dat ik voldoende betrokken ben bij de inhoud van het verhaal. 

Maar prima dat je dit aankaart! Ik kan me goed voorstellen dat die groet zo overkomt, in deze snelle, digitale wereld. Ik hoop niet dat je jouw schrijfsels hierdoor minder gewaardeerd voelt. Ze zijn erg welkom op het forum!

(Wat vind je voor deze ene keer een passende, persoonlijke  groet, Gi? ;) ) 

Hopelijk tot de volgende :D 

Nadine



 

Nadine, als je echt telkens eigenhandig je groet typt vind ik dat sjiek, maar dat jij het bent staat al bovenaan de commentaar. Enfin, groet is nog altijd beter dan groeten. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand mij groet met beste, vriendelijke of hartelijke groeNten ;-D.
In alles het beste.