Omdat ik weet wat het weekthema is, lees ik de stukjes van deze week met een bepaalde verwachting, dus ik bereid me al voor op een bepaalde plottwist, maar ... die komt anders dan ik toch nog verwacht.

Mooi verteld, je nam me mee naar het werk en leven van de hoofdpersoon. Krachtig filosofische slotoverdenking.

Graag gelezen.

Bob, inderdaad een onverwacht einde. Vlotte pen, as always, en grandiose muziekkeuze.

Hoi Bobcom,

Je hebt een verhaal geschreven met een interessante overpeinzing van je hoofdpersoon: het is een mooie observatie van een alledaags leven. De laatste zin vormt een hele mooie aanvulling op zijn visie en geeft ook nog eens een mooie plottwist. 

Je beschrijft de alledaagse situatie goed, maar het had wel iets korter gekund. Juist alledaagse, zichzelf herhalende situaties of observaties die onder dezelfde spreekwoordelijke paraplu vallen, kunnen een tekst makkelijk vertragen en dat zie ik hier ook een beetje terug:

Opstaan, douchen, afdrogen, aankleden, shirt, vandaag de grijze fleecetrui eroverheen. Naar de keuken, handje muesli in kommetje, yoghurt erover en naar binnen lepelen. Televisie aanzetten: voor de zoveelste keer staan die twee paljassen te vertellen hoe erg het is en dat we allemaal beter binnen blijven.

Dat zijn een hoop (gedetailleerde) handelingen die allemaal even 'saai' of nietszeggend zijn. Dat is natuurlijk ook je bedoeling, maar als je te veel van dat soort handelingen opsomt, vertraagt de tekst daardoor ook. (Die balans is sowieso lastig te vinden, hoor!) Je zou het aantal handelingen hier kunnen verminderen, of expliciet beschrijven hoe vervelend een bepaalde handeling voor een personage voelt. 
Een soortgelijk principe gaat ook op bij de hoeveelheid en de soorten afval die je personage ziet. 

Als je die handelingen en het afval zou inperken, wordt je tekst een stuk vlotter. 
Want het moet gezegd worden: de observaties van je personage en zeker ook de knap gevonden plottwist zijn mooi geschreven!

Fijne jaarwisseling alvast!

Groet, 

Nadine
 

Die laatste zin en dan valt je verhaal op z'n plek. Krijgt alles betekenis. Deze vuilnismannen die de resten van ons leven opruimen in een cadans die steeds weer terugkeert. Toch sijpelt broederschap en een zekere rust ook door in je tekst. Dat vind ik mooi.

Doet me denken aan de observatie dat bv. mijn studentenvereniging destijds aanvankelijk hemels en volmaakt leek en voelde als warm bad en verlossing uit de eenzaamheid; maar vervolgens weerbarstig, zodra ik stuitte op de sociale en psychologische dynamiek; met als antwoord dat ik taken ging doen, en zo doorkreeg dat nieuwe eerstejaars een eigen plek gingen innemen en, zoals ik destijds, alles vanzelfsprekend vonden (een studentenvereniging is het leven in sneltreinvaart). De mannen op de Actros zien die achterkant en zijn die voorkant. De slotzin is zijn catharsis.

En een weliswaar gechargeerde, maar herkenbare verzuchting of er wel leven is vóór de dood: feitelijk het idee achter de Theodicee van Leibniz en daarna. Ik denk soms: als er daadwerkelijk een perfect hiernamaals zou bestaan, waarom bestaat er dan zo'n gruwelijke aardse werkelijkheid? Alleen al die discrepantie is tenhemelschreiend, ondanks alle minstens even adembenemende schoonheid. Zoals de klank van een Engels koor wordt besmet zodra het de soundtrack wordt van een film over het kolonialisme, waarna je beseft dat bijna niets onschuldig is en je alles in het werk stelt om je cognitieve dissonantie te fiksen. Zo is de hedendaagse kunst geloof ik ontstaan. In elk geval de atonale muziek.

'Zesentwintig ton en driehonderdtwintig pk om de stad schoon te houden.' Mooie metafoor over die tegenstrijdigheid. 

Hoi Bob, je gaat het ook niet eens zijn met mijn opmerking. Een teveel aan woorden maakt het lezen er voor mij niet prettiger op. Ik haak af op de hoeveelheid irrelevante informatie wat jouw verhaal niet ten goede komt. Dat vind ik jammer.
 

Dankzij de laatste zinnen krijgt de opsomming van banale handelingen en feiten ineens betekenis en wordt het een heel intrigerend verhaal. Voor mij klopt het.

Zeker is het wrang dat aanvaarding van het onvermijdelijke lot indirect tevens een legitimatie vormt van de status quo – zoals activisme niet per se de sleutel is naar een betere wereld, maar ook naar verharde tegenstellingen, heksenjachten en taboes, en ook dat is wrang.

Lotsaanvaarding wordt vaak wel beschouwd als de weg naar innerlijke vrede en harmonie, geluk en tevredenheid, maar niet als de weg naar een betere wereld, en is daarmee eigenlijk best antropocentrisch.

Vreedzaam protest wordt vaak gezien als 'de' middenweg, a la Gandhi en King: misschien is het een variant op, of een uitbreiding van Maslows top van de piramide – de daad en toestand van 'zelftranscendentie' ofwel verheffing boven het eigenbelang, waarbij geluk slechts een prettige maar toch belangrijke bijkomstigheid is. Er moet iets op het spel staan; anders verzand je. Toch streeft de mens naar veiligheid, tegen een hoge prijs.

Dat vind ik ook zo problematisch aan het idee van een eeuwigheid, als er niets op het spel staat, omdat er geen tranen meer zijn en zo. Een eeuwigheid achterop de wagen lijkt me dus niet het gedroomde einde. En toch raakt het me, van die tranen. Misschien waag ik gewoon de gok van Blaise Pascal, maar dan ruimer opgevat. Of misschien is het plat sentiment, met een vleugje pragmatiek en een scheutje idealisme. Ik probeer er maar vooral open in te staan.

In je verhaal kom ik er niet uit of de hp nu de eeuwigheid beleeft of niet. Dat dode hondje lijkt een aanwijzing, maar die is dan zo geformuleerd dat ik uitging van een droom. Zijn de mannen dan daadwerkelijk van een steiger gevallen, doodgevroren en verbrand?

Erg fijn verhaal en zo mogelijk leuke reacties! Parallelle werelden of toch het complete multiverse? Wiskunde verklaart veel maar is een wereld op zich. 
 

GG!

Ik vind het een interessant verhaal. Het zet aan tot nadenken.

Groet,

Madrid

Ha Bob, met aandacht gelezen. Mooi inkijkje in het leven van een vuilnisman. Dacht ik. Maar hij is dood? Dat heb ik niet meegekregen. Bij herlezing vielen me pas de kleine hints op, die voor mij er verstopt zaten tussen de 'gewone' tekst.
Ik vind het knap zoals je zoveel informatie geeft/verzint. Maar misschien iets te veel, voor eenvoudige lezertjes zoals ik.
Misschien lees ik te snel, en misschien doen meer mensen dat. Zou het helpen als je minder bijzinnen schrijft? Evengoed heb ik genoten van je tekst.

Erg mooi geschreven verhaal, Bob, en fijn dat het maatschappelijk engagement bevat, maar als ik je laatste reactie lees, heb ik het niet verstaan zoals jij het bedoelde. Het geschetste dagverslag en het polderfilosofische einde, deden mij vermoeden dat het handelde over een man die niet leeft, maar slechtst bestaat. De dichtregel Arm hart, gekerstend aan de sleur van al-dag drong zich aan mij op. Maar het verhaal is dus niet Rijmloos, maar meer Simpel mooi bestaan.

Hoe mooi ik het ook vind, ik ben het wel eens met de coach: het kan best compacter.

Ha Bob, wat een interessante gesprekken volgen er op jouw inzending. Wij schrijven inderdaad heel verschillend. Jij ' de foto's' en ik 'lineair'. Als ik het even zo mag vergelijken. Ik zag dat je meer schrijfervaring hebt dan ik. Veel meer. Ik heb alleen nog maar de pakweg 8 inzendingen op deze website geschreven... Wel heb ik heel veel gelezen. Mijn achtergrond is het onderwijs. In het onderwijs moet je als docent altijd 'afdalen' tot het niveau van de leerling. Als je iets boven dat niveau gaat zitten met je nieuwe informatie, kan de leerling die informatie koppelen aan wat hij al weet. Die aanpak zit een beetje in mijn systeem. Ik hoop ooit een boek te schrijven, en deze korte stukjes zijn voor mij oefeningen in 'de lezer erbij houden, zodat hij het boek niet dichtslaat.' :-)
Fijne jaarwisseling!
 

Leuk verhaal en bied ruimte aan verschillende interprentaties. Heb ook mijn kennis van de muziek weer wat uitgebreid.

 

Overigens: is het arme hart gekerstend of geketend aan de sleur? 

 

Ik zeg altijd (ik verzucht het regelmatig) geketend aan, omdat ik dat mooier vind, maar als ik mij niet vergis, moet het gekerstend door zijn. Maar pin mij er niet op vast. Voor zover ik weet komt het uit een sonnet van Jan Campert, maar ik heb de bundel niet in mijn bezit.

Ik vind het een fijn verhaal met een krachtig slot. Bij het herlezen moet ik bekennen dat ik gaandeweg wat ongeduldig werd, maar dat zegt uiteraard minstens zoveel over mij. De eerste keer heb ik me geen moment verveeld en erg genoten van de beelden die je oproept, dankjewel.

Ja, Bob, daar had ik toevallig ook al in gezocht. Goede tip, overigens, want het is een site die ik zeer regelmatig bezoek. Een echte aanrader.

Een van de bekendste gedichten (Rebel, mijn hart …) van Campert begint met:

Rebel, mijn hart, gekerkerd en geknecht,
die aan de tralies van den al-dag rukt;

En nu zit ik mij af te vragen of het niet gekerkerd was. Jammer dat ik het niet terug kan vinden.