#382 To live forever

Omdat ik weet wat het weekthema is, lees ik de stukjes van deze week met een bepaalde verwachting, dus ik bereid me al voor op een bepaalde plottwist, maar ... die komt anders dan ik toch nog verwacht.

Mooi verteld, je nam me mee naar het werk en leven van de hoofdpersoon. Krachtig filosofische slotoverdenking.

Graag gelezen.

Bob, inderdaad een onverwacht einde. Vlotte pen, as always, en grandiose muziekkeuze.

Hoi Bobcom,

Je hebt een verhaal geschreven met een interessante overpeinzing van je hoofdpersoon: het is een mooie observatie van een alledaags leven. De laatste zin vormt een hele mooie aanvulling op zijn visie en geeft ook nog eens een mooie plottwist. 

Je beschrijft de alledaagse situatie goed, maar het had wel iets korter gekund. Juist alledaagse, zichzelf herhalende situaties of observaties die onder dezelfde spreekwoordelijke paraplu vallen, kunnen een tekst makkelijk vertragen en dat zie ik hier ook een beetje terug:

Opstaan, douchen, afdrogen, aankleden, shirt, vandaag de grijze fleecetrui eroverheen. Naar de keuken, handje muesli in kommetje, yoghurt erover en naar binnen lepelen. Televisie aanzetten: voor de zoveelste keer staan die twee paljassen te vertellen hoe erg het is en dat we allemaal beter binnen blijven.

Dat zijn een hoop (gedetailleerde) handelingen die allemaal even 'saai' of nietszeggend zijn. Dat is natuurlijk ook je bedoeling, maar als je te veel van dat soort handelingen opsomt, vertraagt de tekst daardoor ook. (Die balans is sowieso lastig te vinden, hoor!) Je zou het aantal handelingen hier kunnen verminderen, of expliciet beschrijven hoe vervelend een bepaalde handeling voor een personage voelt. 
Een soortgelijk principe gaat ook op bij de hoeveelheid en de soorten afval die je personage ziet. 

Als je die handelingen en het afval zou inperken, wordt je tekst een stuk vlotter. 
Want het moet gezegd worden: de observaties van je personage en zeker ook de knap gevonden plottwist zijn mooi geschreven!

Fijne jaarwisseling alvast!

Groet, 

Nadine
 

Hallo Nadine, dank voor je reactie en kritiek. Waar ik (uiteraard, advocaat van de meerwoordigheid) het niet geheel mee eens ben. In het ochtendritueel beschrijf ik weliswaar veel handelingen, maar wel staccato. Trouwens, die handelingen zijn niet saai, ze maken deel uit van het hemelse leven. Evenzo maakt de verscheidenheid van afval en de oorsprong ervan deel uit van "life in heaven". 
De crux is natuurlijk, zoals je zelf al zegt: waar ligt de balans. Zelf vind ik dat de "vlotheid" van een tekst niet ligt in het aantal woorden, maar in de keus van die woorden, de variatie in stijl en zinsbouw, het ritme, de beelden die een tekst oproept. Zolang die de lezer niet vervelen blijft de schrijver onder de irritatiedrempel. Die uiteraard van lezer tot lezer verschilt.
Ikzelf behoor niet tot de vlotsten, dat zal ook in mijn teksten terug te vinden zijn. Erger nog: ik voel totaal niet de behoefte om daar verandering in aan te brengen. Je hebt publieksschrijvers en expressieschrijvers, ik reken mezelf tot de laatste categorie.
Mogelijkerwijs val ik daarmee buiten de doelgroep van dit forum of van de coaches daarop - dat zij dan zo. Niettemin blijf iik de ontwikkelingen in een wereld die misschien niet de mijne is met belangstelling volgen, en ben ik blij met jouw bijdrage daaraan in de vorm van opdrachten ("uitdagingen") en kritieken.

Die laatste zin en dan valt je verhaal op z'n plek. Krijgt alles betekenis. Deze vuilnismannen die de resten van ons leven opruimen in een cadans die steeds weer terugkeert. Toch sijpelt broederschap en een zekere rust ook door in je tekst. Dat vind ik mooi.

Dank je wel, ECE, niet alleen voor je reactie maar ook voor de manier waarop je hem verwoord hebt.

Doet me denken aan de observatie dat bv. mijn studentenvereniging destijds aanvankelijk hemels en volmaakt leek en voelde als warm bad en verlossing uit de eenzaamheid; maar vervolgens weerbarstig, zodra ik stuitte op de sociale en psychologische dynamiek; met als antwoord dat ik taken ging doen, en zo doorkreeg dat nieuwe eerstejaars een eigen plek gingen innemen en, zoals ik destijds, alles vanzelfsprekend vonden (een studentenvereniging is het leven in sneltreinvaart). De mannen op de Actros zien die achterkant en zijn die voorkant. De slotzin is zijn catharsis.

En een weliswaar gechargeerde, maar herkenbare verzuchting of er wel leven is vóór de dood: feitelijk het idee achter de Theodicee van Leibniz en daarna. Ik denk soms: als er daadwerkelijk een perfect hiernamaals zou bestaan, waarom bestaat er dan zo'n gruwelijke aardse werkelijkheid? Alleen al die discrepantie is tenhemelschreiend, ondanks alle minstens even adembenemende schoonheid. Zoals de klank van een Engels koor wordt besmet zodra het de soundtrack wordt van een film over het kolonialisme, waarna je beseft dat bijna niets onschuldig is en je alles in het werk stelt om je cognitieve dissonantie te fiksen. Zo is de hedendaagse kunst geloof ik ontstaan. In elk geval de atonale muziek.

'Zesentwintig ton en driehonderdtwintig pk om de stad schoon te houden.' Mooie metafoor over die tegenstrijdigheid. 

Kruidnagel, ik zou zo gauw geen filosofie weten die er "letzten Endes" niet op neerkomt dat je alles wat gebeurt beter kunt aanvaarden omdat je het toch niet kunt veranderen. Vervolgens worden daar allerhande teleologieen aan vastgeknoopt, van hel en hemel en humanisme tot reincarnatie. Maar natuurlijk komt de conclusie dat je de werkelijkheid toch maar beter kunt pikken de zittende orde ook lekker van pas .
Het voordeel dat de agnost heeft is dat alles waar kan zijn. Op de vraag of een almachtige God een steen kan maken die Hij niet kan optillen luidt het antwoord: "wel als Hij daar zin in heeft", en zalig zijn is gewoon een kwestie van alles zalig vinden. Als je genoeg ellende hebt meegemaakt is een eeuwigheid achter op de vuilniskar de eeuwige zaligheid.
Laten we ook niet vergeten dat er geschreven staat: "Zalig zijn de armen van geest, want hunner is het koninkrijk der hemelen." Als diezelfde armen van geest dan wordt voorgehouden dat dat koninkrijk der hemelen bestaat uit "alles wat je hartje begeert" in plaats van "alles waar je tevreden mee bent" - ja, dan wordt het na een leven dat om hebben draait stil in een hiernamaals, dat een vorm van zijn is.

Hoi Bob, je gaat het ook niet eens zijn met mijn opmerking. Een teveel aan woorden maakt het lezen er voor mij niet prettiger op. Ik haak af op de hoeveelheid irrelevante informatie wat jouw verhaal niet ten goede komt. Dat vind ik jammer.
 

Dankzij de laatste zinnen krijgt de opsomming van banale handelingen en feiten ineens betekenis en wordt het een heel intrigerend verhaal. Voor mij klopt het.

Zeker is het wrang dat aanvaarding van het onvermijdelijke lot indirect tevens een legitimatie vormt van de status quo – zoals activisme niet per se de sleutel is naar een betere wereld, maar ook naar verharde tegenstellingen, heksenjachten en taboes, en ook dat is wrang.

Lotsaanvaarding wordt vaak wel beschouwd als de weg naar innerlijke vrede en harmonie, geluk en tevredenheid, maar niet als de weg naar een betere wereld, en is daarmee eigenlijk best antropocentrisch.

Vreedzaam protest wordt vaak gezien als 'de' middenweg, a la Gandhi en King: misschien is het een variant op, of een uitbreiding van Maslows top van de piramide – de daad en toestand van 'zelftranscendentie' ofwel verheffing boven het eigenbelang, waarbij geluk slechts een prettige maar toch belangrijke bijkomstigheid is. Er moet iets op het spel staan; anders verzand je. Toch streeft de mens naar veiligheid, tegen een hoge prijs.

Dat vind ik ook zo problematisch aan het idee van een eeuwigheid, als er niets op het spel staat, omdat er geen tranen meer zijn en zo. Een eeuwigheid achterop de wagen lijkt me dus niet het gedroomde einde. En toch raakt het me, van die tranen. Misschien waag ik gewoon de gok van Blaise Pascal, maar dan ruimer opgevat. Of misschien is het plat sentiment, met een vleugje pragmatiek en een scheutje idealisme. Ik probeer er maar vooral open in te staan.

In je verhaal kom ik er niet uit of de hp nu de eeuwigheid beleeft of niet. Dat dode hondje lijkt een aanwijzing, maar die is dan zo geformuleerd dat ik uitging van een droom. Zijn de mannen dan daadwerkelijk van een steiger gevallen, doodgevroren en verbrand?

Fief: Inderdaad jammer, je zult nu nooit weten wat je gemist hebt. Maar misschien kun je zelf de irrelevante informatie schrappen? Dan hou je hopelijk genoeg woorden over om te kunnen bevatten. En anders is het gewoon niet voor jou geschreven;-)
Aurora: dank je voor het lezen en je reactie
Kruidnagel: het wordt bijna quantumfilosofisch.Laten we zeggen dat er een universum denkbaar is waarin de hp weet dat hij dood is en er content mee is. Maar er is er ook een waarin hij het niet beseft, en de laatste alinea een "wat als" is. Zo is er ook een universum dat alleen maar bestaat uit een Actros en 4 mannen die elke dag opnieuw het universum schoonmaken. En een waarin in alle flats echt mensen wonen, die al dat vuil achterlaten - misschien wel om mijn vuilnismannen een afterlife fulfillment te geven. Enzovoorts, ad infinitum.
En natuurlijk is er ook een universum waarin noch de Actros, noch de vuilnismannen bestaan. Daarin zit een oude man achter een toetsensbord werkelijkheden voor de lol te bedenken. Die dan in ander universum ook echt bestaan: cogito, ergo sunt. 
Uiteraard moet je dit oneindig aantal universa met vier vermenigvuldige om alle opties van Pascal's gok daarin op te nemen. Maar dan nog heeft de status quo de overhand. Als je beseft wat gokken kost is het beter leven als agnost.

Erg fijn verhaal en zo mogelijk leuke reacties! Parallelle werelden of toch het complete multiverse? Wiskunde verklaart veel maar is een wereld op zich. 
 

GG!

Ik vind het een interessant verhaal. Het zet aan tot nadenken.

Groet,

Madrid

Ha Bob, met aandacht gelezen. Mooi inkijkje in het leven van een vuilnisman. Dacht ik. Maar hij is dood? Dat heb ik niet meegekregen. Bij herlezing vielen me pas de kleine hints op, die voor mij er verstopt zaten tussen de 'gewone' tekst.
Ik vind het knap zoals je zoveel informatie geeft/verzint. Maar misschien iets te veel, voor eenvoudige lezertjes zoals ik.
Misschien lees ik te snel, en misschien doen meer mensen dat. Zou het helpen als je minder bijzinnen schrijft? Evengoed heb ik genoten van je tekst.

Hallo Maria Fransisca, Dank je voor het lezen en je reactie. Of de vuilnisman dood is of niet maakt eigenlijk niet uit, denk ik. Volgens de opdracht mocht het leven na de dood "heel anders zijn dan je personage dacht.". Dan kan je een willekeurig hiernamaals gaan verzinnen, of gaan bedenken dat mensen in het hiernamaals gelukkig willen zijn. Bijvoorbeeld omdat ze dat niet in het hiervoormaals waren. Ik heb een simple vuilnisploeg bedacht , die tevreden is met vuilnis ophalen. Om het idee te planten dat geluk niet per se zit in zingende engelen, houseparties op de wolken of Maserati's nu en straks. Simpel tevreden zijn kan al genoeg zijn.
Dat mijn verhaal wat ontoegankelijk is komt denk ik omdat alles alleen maar buitenkant is. Je ziet hoe mijn vuilnisman opstaat, ontbijt, je ziet de buurt , het vuil en de kar. Er klinkt wat muziek, de mannen zijn bezig, maar er wordt eigenlijk maar één zin gesproken, en één zin gedacht. De rest mag de lezer zelf bedenken. En er zijn juist weinig bijzinnen, mede daardoor springt het nogal van de hak op de tak.
Dat is heel anders dan jij schrijft. Ik heb je laatste 3 verhalen nog even doorgelezen, maar in alledrie werk je systematisch van een begin via een midden naar een slot toe. Je schrijft telkens een filmpje, en ik gooi een stapeltje foto's op tafel. Daar maak je lastiger een verhaal van, dat is waar. Want iedere foto kan meer dan een ding betekenen.
Noem jezelf alleen geen eenvoudige lezer. Iedereen die schrijft kan al beter lezen dan iemand die niet schrijft. Het ene verhaal ligt dichter bij iemands manier van denken/schrijven/lezen dan het andere. Er zijn zat verhalen hier op SOL die  niet stroken met mijn manier van denken/lezen/schrijven. Soms pakken ze me, soms niet. Dat maakt de auteur geen mindere auteur en mij geen mindere lezer. Hooguit anders, maar anders zijn is niet erg. 

Erg mooi geschreven verhaal, Bob, en fijn dat het maatschappelijk engagement bevat, maar als ik je laatste reactie lees, heb ik het niet verstaan zoals jij het bedoelde. Het geschetste dagverslag en het polderfilosofische einde, deden mij vermoeden dat het handelde over een man die niet leeft, maar slechtst bestaat. De dichtregel Arm hart, gekerstend aan de sleur van al-dag drong zich aan mij op. Maar het verhaal is dus niet Rijmloos, maar meer Simpel mooi bestaan.

Hoe mooi ik het ook vind, ik ben het wel eens met de coach: het kan best compacter.

Hallo Musonius, dank voor je repliek. Ter verduidelijking: ik heb helemaal niets bedoeld, ik wilde gewoon net als anders mijn gedachten uitlaten en een verhaaltje schrijven. Dus misschien heb ik dit verhaaltje wel doodverklaard (toepasselijk, gezien het thema).
Ik heb niet anders gedaan dan anders: gewoon voor de lol een verhaaltje schrijven. Ik ben (bijna) altijd blij met de suggesties die de coaches doen. Ze schelen me het gepieker van "waar zal ik nu eens over schrijven", geven mijn fantasie een zetje en laten me doen wat ik leuk vind: schrijven. En omdat verhaaltjes - zeker als ze kort zijn, zoals hier (sic!) - voor meerderlei uitleg vatbaar zijn breken de interpretaties los. Zeker als het thema eschatologisch is, dat bewijst deze aflevering. Blijft mij de vraag: moet ik daar op ingaan of niet? Ik denk het laatste, inmiddels, omdat ik ook niet precies weet wat ik bedoel.  Het zijn verhaaltjes, geen essays. Karel Appel zei toch ook "Ik rotzooi maar wat aan"?
Voor rijmloos stelt mijn vuilnisman zich te weinig vragen, maar ik heb geprobeerd zijn bestaan toch wat gevarieerder te beschrijven dan je tweede link. Hoop dat ook een beetje in mijn tekst doorklinkt, want ik vind dat simpel mooi bestaan behoorlijk monotoon - op het irritante af. Misschien een tussenweg: "rijmloos", gezongen door Jules de Corte?
Het verhaal zal best compacter kunnen, de vraag is: moet het ook compacter?  Ik heb mijn schrijfstem wel gevonden, moet ik hem aanpassen? Om de muziek erbij te halen: ik ben mijn leven lang  bariton geweest, moet ik nu het countertenor-repertoire gaan beheersen? En zo ja: waarom?

Overigens: is het arme hart gekerstend of geketend aan de sleur? 

Ha Bob, wat een interessante gesprekken volgen er op jouw inzending. Wij schrijven inderdaad heel verschillend. Jij ' de foto's' en ik 'lineair'. Als ik het even zo mag vergelijken. Ik zag dat je meer schrijfervaring hebt dan ik. Veel meer. Ik heb alleen nog maar de pakweg 8 inzendingen op deze website geschreven... Wel heb ik heel veel gelezen. Mijn achtergrond is het onderwijs. In het onderwijs moet je als docent altijd 'afdalen' tot het niveau van de leerling. Als je iets boven dat niveau gaat zitten met je nieuwe informatie, kan de leerling die informatie koppelen aan wat hij al weet. Die aanpak zit een beetje in mijn systeem. Ik hoop ooit een boek te schrijven, en deze korte stukjes zijn voor mij oefeningen in 'de lezer erbij houden, zodat hij het boek niet dichtslaat.' :-)
Fijne jaarwisseling!
 

Leuk verhaal en bied ruimte aan verschillende interprentaties. Heb ook mijn kennis van de muziek weer wat uitgebreid.

 

Overigens: is het arme hart gekerstend of geketend aan de sleur? 

 

Ik zeg altijd (ik verzucht het regelmatig) geketend aan, omdat ik dat mooier vind, maar als ik mij niet vergis, moet het gekerstend door zijn. Maar pin mij er niet op vast. Voor zover ik weet komt het uit een sonnet van Jan Campert, maar ik heb de bundel niet in mijn bezit.

Musonius, ik zou het op "geketend" houden. "De sleur kerstenen" lijkt me eventueel denkbaar, kerken en bevindelijke partijen doen zoiets. Maar "kerstenen aan de sleur.".. Lijkt mij te krom voor een taalcorrect dichter als Campert.
Zijn verzamelde gedichten vind je hier, maar ook daar geen spoor van sleurketenen. Al heb ik ze nog lang niet allemaal gelezen..
De site is overigens wel een schatkist voor wie graag in teksten grasduint. Aanrader dus!

Ik vind het een fijn verhaal met een krachtig slot. Bij het herlezen moet ik bekennen dat ik gaandeweg wat ongeduldig werd, maar dat zegt uiteraard minstens zoveel over mij. De eerste keer heb ik me geen moment verveeld en erg genoten van de beelden die je oproept, dankjewel.

Ja, Bob, daar had ik toevallig ook al in gezocht. Goede tip, overigens, want het is een site die ik zeer regelmatig bezoek. Een echte aanrader.

Een van de bekendste gedichten (Rebel, mijn hart …) van Campert begint met:

Rebel, mijn hart, gekerkerd en geknecht,
die aan de tralies van den al-dag rukt;

En nu zit ik mij af te vragen of het niet gekerkerd was. Jammer dat ik het niet terug kan vinden.