Het Heintje-Davids-effect, maar dan anders? Goed verhaal met een aparte insteek, Annabe! Alleen valt bij mij het kwartje niet helemaal in de laatste alinea, misschien moet ik er nog een nachtje over slapen.

Hoi Annabe, goed gevonden verhaal: iemand die kikt op afscheid. Eigenlijk helemaal niet zo'n aardig mens, verwaand, zelfvoldaan. Goed beschreven, graag gelezen. Bij mij viel het kwartje bij de laatste alinea wel. 

Elke keer Patrick ergens vertrok, leefde hij op.  ---> ontbreekt hier het woordje "als" voor Patrick?

liefdesverklaringen,… --> achter de komma hoort nog een spatie. Ik weet niet precies waarom je hier een beletselteken hebt gezet.

‘zo goed met hem kon praten.’ ---> bij een citaat (dus geen gesproken zin) hoort de punt achter het ah-teken. 

Ik had 'm wel door, die afscheidskicker. Je gebruikte twee uitdrukkingen die ik niet kende; die met orgelpunt en die met boon. Weer iets geleerd.

Ik denk dat de titel nog iets sterker kan. 

Verder goed geschreven en ik heb met een lach gelezen.

Hoi Annabe, Heintje Davids was in de vorige eeuw een zangeres, die nadat ze afscheid had genomen van het podium nog een keer terugkwam en toen voorlopig bleef. Op die manier is het spreekwoordelijk geworden; iemand die afscheid neemt en dan toch weer terugkomt. Zie Heintje Davids - Wikipedia

En met vreugde kan ik je melden dat het kwartje inmiddels is gevallen (voorwaar, weer iets uit de vorige eeuw dat spreekwoordelijk is geworden; het kwartje ... ;-) ) 

Hoi Annabe, 
Niet voor Patrick. Elke keer Patrick ergens vertrok. Fief merkte het ook op: mist hier het woordje als ?

Wat me meteen al verraste was de titel die overgaat in het verhaal. Misschien is het minder verwarrend als je    hetzelfde lettertype gebruikt?

Het orgelpunt. Een uitdrukking die ik niet ken. Leuk. De onontbeerlijke tranen van collega’s die een boon ??? voor hem hadden? Ook dit ken ik niet.

… daar lag zijn waar talent. Is dat niet ware talent?

Ik vind het een mooi, boosaardig stuk. Patrick is dus een kouwe kikker, belust op status? Alleen mis ik uitleg over de harde leerschool? En dat die pen een nekschot is? Beetje sneu cadeau, maar een nekschot? Het mist voor mij nog wat samenhang. Maar de sfeer met collega's proef ik zeker.

Wat grappig, ik lees het anders. Op mij komt Patrick over als een nogal zielig mannetje met een onbevredigbare behoefte aan bevestiging. Door zich leuk en sociaal voor te doen probeert hij witte voetjes te halen bij zijn collega's, maar voordat die erachter komen dat het allemaal slechts toneelspel is en hij ook in alle andere opzichten compleet ongeschikt is voor welke functie dan ook moet hij gauw wegwezen. Anders staat hem immers hetzelfde lot te wachten als bij zijn eerste, onvrijwillige afscheid.

Leuk verhaal met een originele invalshoek, met veel plezier gelezen.

Tof, de pathologische afscheidnemer. Wat een rat. Hij maakt zich vast wijs dat de omstandigheden hem zo gemaakt hebben.

Brr, ik krijg de kriebels van die Patrick. Wat een interessant personage weet je op te voeren. Ik heb weer wat mooi termen bijgeleerd: orgelpunt en 'een boontje hebben voor iemand' (in Vlaanderen een bekende uitdrukking, begrijp ik).
Mooie vondst, sterk personage, goed geschreven. Hier valt vast nog meer mee te doen.

Partir, c’est mourir un peu. staat los van de eerste alinea en is ook nog eens gecursiveerd. Hierdoor doet het aan als motto, terwijl het duidelijk deel uitmaakt van de eerste alinea. Het bracht mij in verwarring. Ik zou liever zien dat je het integreert in de eerste alinea:

Partir, c’est mourir un peu. Niet voor Patrick. Elke keer Patrick ergens vertrok, leefde hij op. [...]

Graag gelezen.

@Annabe: zeer goed getypeerd typetje en tof dat je onze Nederlandse vrienden weer wat nieuwe (Vlaamse?) uitdrukkingen hebt bijgebracht. De Patrick kan ik mij levendig voorstellen. In mijn loopbaan heb ik meer dan één watertje doorzwommen en (helaas) soortgelijke individuen ontmoet, die niet enkel als afscheidsnemers optraden, maar ook als flemers, opscheppers of 'baasjes' die gepromoveerd werden tot hun niveau van incompetentie (cfr. The Peter Principle).

Patrick komt een beetje op me over als iemand die zegt dat hij goed is in pionieren en crisismanagement. De trend is ook meer: na een jaar of vijf moet je nodig weg bij een bedrijf. Zouden er in deze groepen meer pathologische typjes rondlopen met de binnenwereld die je beschrijft?

Weggaan is een beetje doodgaan. Er zit een soort verband tussen mourir un peu en 'Voor zover zijn hart nog niet dood was, stierf het daar.' Mooie extra betekenislaag.

Lekker pittig verhaal.

@mespunt: Aha, jij zou een uitdaging zijn voor Patrick!

Haha, dat denk ik niet hoor. Ik ben allergisch voor onoprechte types en dat is meestal wederzijds. Een suggestie voor de titel: weg van zichzelf.

Yep: titelsuggestie van Mespunt is top!

Hallo Annabe,
Je verhaal met plezier ge- en herlezen, en blij met de kleinoden die je aan mijn taalschat hebt toegevoegd (boontje, orgelpunt).
Wie is die Patrick? Mislukt als engineer, en sindsdien professioneel jobhopper om steeds weer zijn congé te krijgen? Misschien toch meer zielig dan vilein? Als dankbetuigingen, beloninkjes en affectie je KPI's zijn schort het je wel aan zelfvertrouwen. En als je dan wéér de laan uitgestuurd wordt dan zou je bij je vertrek ook met de nodige  ironie om applaus kunnen vragen. Om dan niets meer van je laten horen. Kwestie van groot houden. 
Maar goed, jouw Patrick is dat stadium voorbij. Krijgt cadeaus bij zijn vertrek. Laten we zeggen: de interim-manager die altijd weg is voordat blijkt hoe incompetent hij was. Jammer dat dit boontje niet om zijn loontje komt. Alhoewel: misschien trekt Carla wel bij hem in. Zou hij zijn carrière afsluiten met een fraai orgelpunt.