#379 Als muziek in zijn oren

Het Heintje-Davids-effect, maar dan anders? Goed verhaal met een aparte insteek, Annabe! Alleen valt bij mij het kwartje niet helemaal in de laatste alinea, misschien moet ik er nog een nachtje over slapen.

Bedankt Ton voor je reactie. Ik ken Heintje Davids niet. Heb haar net gegoogled omdat ik haar naam bij een van de reacties onder Bobcoms stukje zag. Eens kijken of ik er beelden van vind. Ik heb de laatste zin aangepast. Misschien is dit duidelijker? Voor de rest denk ik dat je er niet te veel achter moet zoeken. Na zijn eigen speech is Patrick klaar om lofbetuigingen van zijn collega’s te krijgen. Hij laat die overigens ook filmen om met die filmpjes tussentijds ook aan zijn trekken te komen. En zo had ik er nog wel meer gedachten bij die niet in het stukje pasten (ik overschreed nu al de limiet).

Hoi Annabe, goed gevonden verhaal: iemand die kikt op afscheid. Eigenlijk helemaal niet zo'n aardig mens, verwaand, zelfvoldaan. Goed beschreven, graag gelezen. Bij mij viel het kwartje bij de laatste alinea wel. 

Elke keer Patrick ergens vertrok, leefde hij op.  ---> ontbreekt hier het woordje "als" voor Patrick?

liefdesverklaringen,… --> achter de komma hoort nog een spatie. Ik weet niet precies waarom je hier een beletselteken hebt gezet.

‘zo goed met hem kon praten.’ ---> bij een citaat (dus geen gesproken zin) hoort de punt achter het ah-teken. 

Ik had 'm wel door, die afscheidskicker. Je gebruikte twee uitdrukkingen die ik niet kende; die met orgelpunt en die met boon. Weer iets geleerd.

Ik denk dat de titel nog iets sterker kan. 

Verder goed geschreven en ik heb met een lach gelezen.

Hoi Annabe, Heintje Davids was in de vorige eeuw een zangeres, die nadat ze afscheid had genomen van het podium nog een keer terugkwam en toen voorlopig bleef. Op die manier is het spreekwoordelijk geworden; iemand die afscheid neemt en dan toch weer terugkomt. Zie Heintje Davids - Wikipedia

En met vreugde kan ik je melden dat het kwartje inmiddels is gevallen (voorwaar, weer iets uit de vorige eeuw dat spreekwoordelijk is geworden; het kwartje ... ;-) ) 

Hoi Annabe, 
Niet voor Patrick. Elke keer Patrick ergens vertrok. Fief merkte het ook op: mist hier het woordje als ?

Wat me meteen al verraste was de titel die overgaat in het verhaal. Misschien is het minder verwarrend als je    hetzelfde lettertype gebruikt?

Het orgelpunt. Een uitdrukking die ik niet ken. Leuk. De onontbeerlijke tranen van collega’s die een boon ??? voor hem hadden? Ook dit ken ik niet.

… daar lag zijn waar talent. Is dat niet ware talent?

Ik vind het een mooi, boosaardig stuk. Patrick is dus een kouwe kikker, belust op status? Alleen mis ik uitleg over de harde leerschool? En dat die pen een nekschot is? Beetje sneu cadeau, maar een nekschot? Het mist voor mij nog wat samenhang. Maar de sfeer met collega's proef ik zeker.

Wat grappig, ik lees het anders. Op mij komt Patrick over als een nogal zielig mannetje met een onbevredigbare behoefte aan bevestiging. Door zich leuk en sociaal voor te doen probeert hij witte voetjes te halen bij zijn collega's, maar voordat die erachter komen dat het allemaal slechts toneelspel is en hij ook in alle andere opzichten compleet ongeschikt is voor welke functie dan ook moet hij gauw wegwezen. Anders staat hem immers hetzelfde lot te wachten als bij zijn eerste, onvrijwillige afscheid.

Leuk verhaal met een originele invalshoek, met veel plezier gelezen.

Tof, de pathologische afscheidnemer. Wat een rat. Hij maakt zich vast wijs dat de omstandigheden hem zo gemaakt hebben.

Brr, ik krijg de kriebels van die Patrick. Wat een interessant personage weet je op te voeren. Ik heb weer wat mooi termen bijgeleerd: orgelpunt en 'een boontje hebben voor iemand' (in Vlaanderen een bekende uitdrukking, begrijp ik).
Mooie vondst, sterk personage, goed geschreven. Hier valt vast nog meer mee te doen.

Partir, c’est mourir un peu. staat los van de eerste alinea en is ook nog eens gecursiveerd. Hierdoor doet het aan als motto, terwijl het duidelijk deel uitmaakt van de eerste alinea. Het bracht mij in verwarring. Ik zou liever zien dat je het integreert in de eerste alinea:

Partir, c’est mourir un peu. Niet voor Patrick. Elke keer Patrick ergens vertrok, leefde hij op. [...]

Graag gelezen.

Bedankt voor alle reacties!

@Fief: ik heb je opmerkingen verwerkt. Dat dat puntje buiten de aanhalingstekens moest, wist ik niet. Ook weer wat geleerd! Bedankt!

@Hadeke, Carneli, Musonius: Grappig van die uitdrukkingen (orgelpunt =  hoogtepunt, een boontje voor iemand hebben = een zwak voor iemand hebben). Ik was mij er niet van bewust dat dit niet in het hele taalgebied gangbaar zou zijn. Ik heb de boon ook in een boontje veranderd, omdat dat blijkbaar de originele uitdrukking is. In de volksmond wordt (hier) gezegd: 'Amai, die heeft een serieuze boon voor u!' (met serieuze =  grote, maar dat wordt zo niet gezegd)

@Hadeke: Ja, dit titel. Ik schrijf in word, post dat dan hier en elke keer opnieuw denk ik dan 'ah ja, nog een titel'. Om maar te zeggen dat ik er niet al te veel over nadenk. Heb hem aangepast, vind je dit beter? De muziekverwijzingen in de tekst, krijgen zo wat meer plek. Ik zou het ook 'de afscheidskicker' kunnen noemen ;) en als ik wat moeite doe, schieten er nog wel wat ideeën in mijn hoofd. 

@Ton: en hier is dat dan een frank die valt :) Ik heb intussen een geluidsfragment van Heintje op youtube gevonden dat ook begint met "Partir c'est mourir un peu".

@Carneli: ik heb je opmerkingen verwerkt, alleen die samenhang, dat is iets waar ik wat langer over doe. Ik vind zelf de overgang naar de laatste paragraaf niet goed, dat wil ik ook nog verbeteren. Die harde leerschool, is blijkbaar voor interpretatie vatbaar. Patrick wil dat mensen hem fantastisch vinden en dat ook uiten. In zijn eerste job werd hij niet erkend in hoe geweldig hij (niet) was. Dat was voor hem verschrikkelijk. En als je je eigen waarde afmeet aan de cadeaus die je krijgt, dan is een pen wel pijnlijk. Een sneu cadeau inderdaad, maar voor hem een slag in zijn gezicht (misschien is dat beter dan nekschot? Dat nekschot kwam erin omdat er wat verwijzingen naar dood en leven in de tekst zitten)

@mespunt: Aha, jij zou een uitdaging zijn voor Patrick! Je hebt gelijk dat hij in feite zielig is, maar hij is een kei in het vinden van de zwakke plek van anderen en speelt daar dan gretig op in. Dat talent is wel echt. Zijn voormalige bazen (op misschien die eerste na) zijn overigens heel tevreden over hem, want hij deed vaak meer dan wat zijn takenpakket inhield. En zijn collega's hielp hij al dan niet werkgerelateerd ook vaak uit de nood. De kater/krater komt nadien, als hij weg is. Hij verdwijnt dan, er valt niets meer te investeren en de nieuwe 'projectjes' zijn dan interessanter. Met zijn verdwijntruk richt hij heel wat schade aan bij iemand als Carla. Zij zal hem wanhopige en uiteindelijk boze berichten sturen, die voor hem nog steeds als muziek in zijn oren klinken, want ze zijn een bevestiging van hoe geweldig hij voor haar was. 

@Sakura: Ja, de schuld alles wat misloopt of mis is, ligt uiteraard niet bij Patrick

@Musionius: je hebt gelijk wat die eerste lijn betreft. Ik vind het ook beter zo. Ja, ik denk dat ik met Patrick nog veel kanten op kan. Wie weet keert hij hier nog eens terug. 

@Annabe: zeer goed getypeerd typetje en tof dat je onze Nederlandse vrienden weer wat nieuwe (Vlaamse?) uitdrukkingen hebt bijgebracht. De Patrick kan ik mij levendig voorstellen. In mijn loopbaan heb ik meer dan één watertje doorzwommen en (helaas) soortgelijke individuen ontmoet, die niet enkel als afscheidsnemers optraden, maar ook als flemers, opscheppers of 'baasjes' die gepromoveerd werden tot hun niveau van incompetentie (cfr. The Peter Principle).

Patrick komt een beetje op me over als iemand die zegt dat hij goed is in pionieren en crisismanagement. De trend is ook meer: na een jaar of vijf moet je nodig weg bij een bedrijf. Zouden er in deze groepen meer pathologische typjes rondlopen met de binnenwereld die je beschrijft?

Weggaan is een beetje doodgaan. Er zit een soort verband tussen mourir un peu en 'Voor zover zijn hart nog niet dood was, stierf het daar.' Mooie extra betekenislaag.

Lekker pittig verhaal.

@mespunt: Aha, jij zou een uitdaging zijn voor Patrick!

Haha, dat denk ik niet hoor. Ik ben allergisch voor onoprechte types en dat is meestal wederzijds. Een suggestie voor de titel: weg van zichzelf.

Yep: titelsuggestie van Mespunt is top!

Ja, goeie titel mespunt! Alleen vind ik het nu een beetje sneu om die te stelen. Ik kan alleen maar wensen dat ik hem zelf had verzonnen. Bij de volgende opdrachten zal ik er wat langer over nadenken.

Goeie allergie trouwens.

@Gi, ja, dat Peter Principle komt helaas vaak genoeg voor. Bij Patrick is dat gelukkig (voor zijn niet bestaande ondergeschikten) niet aan de orde. 

@KN: misschien niet exact die binnenwereld, maar raakvlakken zullen er zeker zijn in sommige gevallen. Ja, die doodslijn probeerde ik er ook in te stoppen, gewoon spielerei. 

Hallo Annabe,
Je verhaal met plezier ge- en herlezen, en blij met de kleinoden die je aan mijn taalschat hebt toegevoegd (boontje, orgelpunt).
Wie is die Patrick? Mislukt als engineer, en sindsdien professioneel jobhopper om steeds weer zijn congé te krijgen? Misschien toch meer zielig dan vilein? Als dankbetuigingen, beloninkjes en affectie je KPI's zijn schort het je wel aan zelfvertrouwen. En als je dan wéér de laan uitgestuurd wordt dan zou je bij je vertrek ook met de nodige  ironie om applaus kunnen vragen. Om dan niets meer van je laten horen. Kwestie van groot houden. 
Maar goed, jouw Patrick is dat stadium voorbij. Krijgt cadeaus bij zijn vertrek. Laten we zeggen: de interim-manager die altijd weg is voordat blijkt hoe incompetent hij was. Jammer dat dit boontje niet om zijn loontje komt. Alhoewel: misschien trekt Carla wel bij hem in. Zou hij zijn carrière afsluiten met een fraai orgelpunt.

Bedankt voor het muzikale orgelpunt, Bobcom. Moeilijke grens denk ik, zielig of vilein. Denk dat het standpunt veel bepaalt. Carla zal hem in tweede instantie een eikel vinden (in eerste instantie vond ze hem relatiemateriaal natuurlijk) en misschien later, als ze zichzelf weer heeft opgeraapt, zal ze in staat zijn hem zielig te vinden. 

Ik weet niet of hij echt zielig is. Ik kan dat wel vinden, maar voor hem maakt het niet uit. Voor hem is alles zoals het moet zijn. Iemand die niet in staat is om lief te hebben, kan het liefhebben niet missen. Het is vooral de schade die hij aanricht bij iemand als Carla, die pijnlijk is, maar niet voor Patrick. Hij haalt daar toch wel plezier uit omdat het voor hem betekent dat hij zo speciaal is. Dat Patrick zelf stuk is, kan hem niet deren.