Hallo Maria Fransisca, een herkenbare, zonder teveel opsmuk beschreven situatie die juist daardoor prettig leesbaar blijft. Mooi. Samen met je vader roken? (oei) Het leest ook alsof jullie allebei van elkaar afscheid nemen. 

Hoi Maria, afscheid nemen van je kind voor langere tijd (of ouder in dit geval) is lastig. Ik heb het ervaren toen mijn zoon voor een half jaar door Azië ging reizen. In die zin heb je een goed onderwerp gekozen. Toch word ik in dit verhaal niet helemaal meegenomen in de emotie. Ik kan er niet precies de vinger opleggen waarom niet. Misschien de manier van beschrijven. Misschien doordat de zinnen niet doorlopen maar grotendeels onder elkaar geschreven staan, als een soort van opsomming. Misschien te veel uitleg.

Het vliegtuig wacht niet. ---> deze uitleg is niet nodig.

Al die opgespaarde lieve woorden, die we niet zeiden. Ik neem me voor om ze voortaan gewoon te zeggen.

Bij "al die opgespaarde lieve woorden" verwacht ik iets meer dan de twee woorden "Love you"

‘Love you’
‘Ik ook van jou’
‘Gaat lukken’
‘Tuurlijk, dat hadden we toch al afgesproken’

Achter deze gesproken zinnen ontbreekt de punt.  

Dat verkeerde been is bij mij wel gelukt. 😉 Mooi die twist zo.

Voor mij bleef het ook wel wat op afstand, maar we hebben natuurlijk ook wel te maken met hoofdpersonen die kiezen om het op afstand te houden. In dit verhaal vond ik het zelf niet zo storend. Wel terechte tips van Fief. (Maar tja, wanneer niet eigenlijk.)

Met plezier gelezen. 

Mooi onderkoeld afscheid heb je geschetst, MF. Ik zie het goed werken als opmaat naar een verhaal waarin dit thema een bepalende rol speelt, ook doordat de slotzin daartoe uitnodigt. In eerste instantie las ik eroverheen. Maar goed, ik ben dan ook een vader. Tipje: afscheidnemen is vooralsnog geen samenstelling à la vioolspelen en buitenspelen.

Mooi verhaal, invoelbaar , emotioneerde mij daardoor. 

Hoi Maria Fransisca, treffend geschetste emoties en gedachten bij het afscheid op de luchthaven.
Je zette ook mij op het verkeerde been.
Bij het verdwijnen van 'mijn vaders rug' heb ik nog een andere aarzeling; je wekt in mijn beleving ten onrechte de indruk dat de vader zich omdraait en wegloopt. Binnen dit verhaal lijkt mij dat niet op zijn plaats, de vader wil volgens mij zo lang mogelijk een glimp van zijn vertrekkende dochter blijven zien.

Mooi verhaal. Leuk ook die verrassing aan het eind, al voelt die voor mij een beetje onvolledig. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet uitleggen. Het perspectief verandert, maar verder gebeurt er niet zoveel. Je kunt zoiets ook mooi gebruiken om een personage iets te laten denken of voelen wat je niet direct had verwacht, waardoor het meer een functie krijgt, in plaats van dat het een doel op zich is. Ben ik te volgen?

Verder vind ik dat je het mooi en geloofwaardig hebt beschreven. Met plezier gelezen.

Ha Maria, interessant verhaal met een leuke twist op het eind! Je beschrijft goed de moeilijkheid van afscheid nemen.

Pas op voor clichés als deze: 

We slaan de armen om elkaar heen. En zonder woorden zeggen we alles. Al die opgespaarde lieve woorden, die we niet zeiden.

Het maakt een verhaal vaak interessanter en leuker om te lezen als er onverwachte beelden inzitten. Probeer dus clichés op je eigen manier naar iets origineels om te bouwen.

Graag gelezen!