Kort. Mooi. GG!

Wervelende wanhoopswoorden, Hadeke, wat een prachtig taalgebouw!

Mooi beschreven. Er gaat inderdaad enige wanhoop uit van de greep naar taal als zowel middel als vluchtoord.

Filosofie van de bovenste plank op de late avond. Chapeau.

Mooi, Hadeke.

Verdrietig, mooi. Ik vond weinig troost in de laatste zinnen en heb me afgevraagd waarom. De rusteloosheid waar het afscheid nemen mee gepaard gaat denk ik. De doden gunnen we rust, maar onszelf niet. Zet me aan het denken. Knap gedaan.

In één woord: mooi.

Hadeke, dit is het levende bewijs dat de inhoud van de opdracht ertoe doet en niet zozeer het maximum aantal woorden. Een staaltje van woordkunst.

Heel mooi, Hadeke, een afscheidscollage uit de werkelijkheid geknipt en geplakt. Maar één keer het gemis benoemd, en toch het hele stuk door vastgehouden. Met als fraaie conclusie dat je afscheid alleen maar kan nemen, niet kan geven.
Paar kleinigheidjes: logica heeft vrouwelijk woordgeslacht, "haar" (of die) zou voor mij passender klinken. En misschien mogen er een paar komma's weg, sommige maken dat het leesritme wat gaat horten. Dank voor het laten lezen.

Hadeke, wat heb je het mooi beschreven. Hoe je weg kunt vluchten in taal, schrijven, woorden, zinnen maken. En hoe dat niet helemaal lukt, als je afscheid van iemand moest nemen. Dan helpen zelfs die woorden niet. Hooguit kan het helpen om dan je gevoelens op papier te zetten het van je af te schrijven. Dat is mijn eigen ervaring tenminste. Maar dan moet er, denk ik, wat meer tijd voorbij zijn gegaan. Mooi om je verhaal te lezen en te herlezen en te herlezen.

Hadeke, dit kan alleen jij op deze manier; woorden, zinnen, teksten, taal, taal en nog eens taal, dat alles om het on(be)grijpbare van afscheid vorm te geven en vast te houden. Diepe buiging! 

Mooie woorden, mooie formuleringen, mooie taal. Toch zit ik vol frustratie en voel ik mij behoorlijk dom, want ... ik begrijp het niet. Aan de reacties begrijp ik dat ik hierin alleen staan en het dus aan mij moet liggen. Ik heb het nu een aantal keer herlezen, maar blijkbaar dringt iets niet tot mij door.
Gedachten te over. Schrijft de ik-persoon een afscheidsbrief of -speech? Of een biografie? Zoekt deze vergetelheid in taal zoals een ander vergetelheid in drank zoekt? Ik kom er maar niet achter. Ik zal het komende dagen nog eens proberen te doorgronden.

zelfs vanuit de minuscule punten die letters op een scherm tevoorschijn toveren probeer ik te vinden

Komma tussen toveren en probeer.

Uit kranten scheur ik flarden tekst, waar ik wat aan zou kunnen hebben.

Volgens mij moet de komma hier weg, afhankelijk van wat je wil zeggen: Heb je iets aan de flarden tekst of aan het scheuren uit de kranten?

Mooie laatste zin. Het doet denken aan de beroemde woorden van Vasalis:

En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Hallo Hadeke. Ik ben fan van kort en krachtig en je schetst een heel mooi beeld. 

De vraag die ik me stel is: Gebruikt de HP woorden en zinnen (taal) om de pijn niet te hoeven voelen?
Is het onderwerp van het verdriet overleden, of weggegaan?
Ik begrijp dat het niet relevant is voor de filosofe die je hier zo mooi neerlegt, maar er mist voor mij wel iets, waardoor de laatste zin net niet doet wat het zou kunnen doen. 

tevoorschijn toveren probeer. Hiertussen misschien een komma?

Voor mij leest het als iemand die (inderdaad wanhopig) controle probeert te houden in een situatie waarin hij/zij machteloos is. Ik interpreteer het als een overlijden, maar kan ook anders zijn. Misschien schrijft je ik een afscheidstekst voor bij de uitvaart?

Wat die laatste zin betreft: ik zie de schoonheid ervan en ik denk dat de reactie van musonius daarin helpend was met die parallel naar dat citaat van Vasalis (prachtig citaat trouwens!) 

Je eerste zin vind ik ook heel leuk, je voelt al een lichte paniek erin. 

@mespunt het is nog de fase van niet accepteren, daar zit nog weinig troost in denk ik.

Ik kon en kan die laatste zinnen (hoe mooi ik ze ook vind) gewoon niet zo goed plaatsen denk ik. Dat komt waarschijnlijk doordat ze me doen denken aan opmerkingen die je wel eens hoort en die troostend bedoeld zijn. Opmerkingen van het type 'zolang je iemand in herinnering houdt blijft die persoon op een bepaalde manier bestaan'. Eerlijk gezegd zijn dat ook opmerkingen waar ik weinig mee kan. Kortom, ik begrijp niet wat je aan het eind precies wilt zeggen en het ontbreekt me (en daar prijs ik me gelukkig mee) aan de levenservaring om er zelf een logische invulling aan te geven.

Nou, immens definitief dood blijft gewoon immens definitief dood. Maar het is daarna een goede ervaring dat er nog anderen zijn die ook jaren later nog aan die overledene denken. Zoals je ook een beetje doorleeft in je kinderen, of in wat je hebt gedaan, of in de straat die naar je genoemd is voor een enkeling. Of op foto's – maar juist foto's vond ik een immense confrontatie met het einde van haar leven. Dus die troost is voor mij altijd een gemengd gevoel.

Doekjes voor het bloeden, Kruidnagel.

Ha Hadeke, mooi hoe je in zo'n kort verhaaltje zoveel weet te zeggen. Schrijnend beeld van iemand die moeite heeft met loslaten...

Graag gelezen!